شاعر «رودخوانی» دلیل رونمایی کتابش در هیئت را پیوند شعر با اجتماعات مردمی مثل هیئت امام حسین(ع) می‌داند و می‌گوید: من مدیون خیمه امام حسین(ع) هستم. می‌خواستم این دین را به این شکل نشان دهم.
محمدمهدی سیار، شاعر کتاب «رودخوانی» که به تازگی توسط انتشارات شهرستان ادب به چاپ رسیده است، در گفت‌وگویی با اشاره به ویژگی‌های این اثر و تفاوتش با کتاب‌های قبلی شاعر گفت: این کتاب ادامه دیگر کتاب‌هایم از جمله «بی‌خوابی عمیق» و «دادخواست» است. اما اگر بخواهیم دقیق‌تر به تفاوت این کتاب با دیگر آثار نگاه کنیم، باید بگویم که «رودخوانی» برای خودش کتاب مستقل با یک‌سری تفاوت‌ها است.
وی ادامه داد: به عنوان نمونه از جمله تمایزات این اثر با دیگر کارهای قبلی‌ام، پرداختن به بعد عاطفی و عاشقانه در میان اشعار است. در کنار آن قالب‌های به کار رفته در این دفتر کمی متفاوت‌تر از دیگر آثار است. در کتاب‌های قبلی‌ام مانند «حق‌السکوت» تنها غزل به کار رفته بود، اما در«رودخوانی» تنوع بیشتری را شاهد هستیم؛ به طوری که در کنار غزل قالب‌هایی مانند چهارپاره، رباعی، سپید و نیمایی هم دیده می‌شود.
شاعر «رودخوانی» به سروده‌های آیینی در این اثر جدید خود اشاره کرد و یادآور شد: بخش قابل توجهی از این اثر نیز مانند دیگر آثارم به اشعار آیینی اختصاص دارد. البته این بخش از کتاب از سایر اشعار جدا نشده‌اند. در این بخش سروده‌هایی از قالب‌های مختلف گردآوری شده که بخشی از آنها غزلیاتی هستند که عموماً در هیئات مذهبی خوانده شده‌اند. نکته در شعر آیینی معاصر این است که نمی‌توان مرزی میان شعر این حوزه با اشعار عاشقانه و تغزلی قائل شد، مرزها آنقدر نزدیک به هم هستند که نمی‌توانیم بگوییم که این شعر فقط در حوزه آیین به نظم درآمده است و دیگری در موضوعی متفاوت. گاه این مرزها چنان به هم نزدیک می‌شوند که قابل تفکیک نیستند. به همین خاطر احساس می‌کنم که بخشی از اشعار تغزلی و عاشقانه کتاب «رودخوانی» نیز حاوی مضامین آیینی است.
شعر خیمه امام حسین(ع) باید سالم و منطبق بر اصول ادبی باشدوی به دلایل خود برای برگزاری مراسم رونمایی در هیئت شهدای گمنام دانشگاه امام صادق(ع) اشاره کرد و گفت: ترجیح من بر این بوده که این کتاب را در یک هیئت رونمایی کنم. دو برنامه هم برای رونمایی در نظر گرفته شده بود که هر دو قرار بود در هیئت برگزار شود. دلایل متعددی برای این تصمیم وجود دارد، اما از همه مهمتر این است که من خودم را مدیون هیئت و دستگاه امام حسین(ع) می‌دانم. می‌خواستم این مدیون بودن را به نوعی با این کار به دیگران نشان دهم. از طرف دیگر مخاطب اصلی این شاعار مردم هستند؛ مردمی که یکی از پایگاه‌های اصلی آنها هیئت است. شاعر هم رسالت دارد تا مخاطب اصلی خود را مردم بداند.
وی افزود: شعر همیشه پیوند ناگسستنی با هیئت و مراسم‌های عزا در تاریخ تشیع داشته است. بخش مهمی از رسالت برگزاری مراسم عزای ائمه(ع) بر عهده شعر و شاعر است. شعر و آیین یک خاستگاه مشترک دارند به دلیل وجود همین قرابت است که هر نوع شعری را نباید در هیئت و دستگاه امام حسین(ع) خواند. شعری که در خیمه امام حسین(ع) خوانده می‌شود باید در وجه اول سالم و بر مبنای اصول ادبی باشد. این حوزه بعد از انقلاب رشد داشته و شاعران خوبی هم در این سال‌ها ظهور کرده‌اند که باید این رشد را مدیون انقلاب و فضای ایجاد شده بعد از آن دانست.
