آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی استاد اخلاق و امام جماعت مسجد علی‌بن حسین(ع) در منطقه تجریش در گفت‌وگو با خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس با انتقاد از آبادانی ظاهری مساجد در جامعه کنونی گفت: در حال حاضر ما مسلمان‌ها چقدر به آرایش کردن ظاهر مساجد و اماکن دینی اهمیت می‌دهیم و به زیباسازی اماکن دینی همت می‌گماریم و از جالب نبودن بسیاری از اماکن مذهبی رنج می‌بریم، اما از بی‌اخلاقی رنج نمی‌بریم.

وی با بیان اینکه اگر در و دیوار و فرش‌های مساجد و حسینیه‌های ما کثیف باشد و بوی نامطبوع از آن بیاید شدیداً ناراحت شده و خجالت می‌کشیم که نکند این وضع باعث سرافکندگی ما شود، اظهار داشت: متأسفانه ما مردم در همین مساجد از بوی اخلاق بد خود و دیگران ناراحت نمی‌شویم، از بودن افراد رباخوار و رشوه‌خوار و کلاهبردار و دروغگو در مساجد نه ناراحت می‌شویم و نه خجالت می‌کشیم!

این استاد اخلاق تصریح کرد: شامّه ما بسیار تیز است و بوی مستراح را می‌فهمد و ما خجالت می کشیم. اما شامّه جان ما نسبت به اخلاق رذیله بسیار ضعیف است، نه می‌فهمد و نه خجالت می‌کشد. وی ادامه داد: اگر نظافت جزء ایمان است، صداقت و امانت و عفّت و عدالت هم از ایمان است. چرا فقط ظاهر را می‌آراییم و به باطن نمی‌پردازیم؟ چون ما غرب‌زده هستیم و تمدّن غربی هم به ظاهر توجه دارد و به باطن کاری ندارد.

آیت‌الله ضیاءآبادی با تأکید بر اینکه هدف عالی دین،‌ آرایش جان به نور ایمان است،‌ ابراز داشت: توجه اصلی پیغمبر ما نسبت به باطن امور است و از این رو ایشان می‌فرماید: «اِنّی بُعِثتُ لِاُتَمِّمَ مَکارِمَ الاَخلَاق»؛ من برای این آمده‌ام که مکارم اخلاق را به اتمام برسانم، نیامده‌ام که صورت ظاهر مساجد و معابد را بیارایم.

وی خاطرنشان کرد: اگر مسلمان‌های صدر اسلام توانستند دنیا را مرعوب خود بسازند به خاطر نیروی ایمانشان بود، نه به خاطر مساجد زیبایشان. آنها از همان مساجد خشت و گلی بی‌آلایش، آوای توحید را در عالم سر دادند و دنیا را مقابل عقاید حقه‌شان به زانو درآوردند.

این استاد اخلاق ادامه داد: آنها مساجد را به رنگ کاخ‌های سلاطین در نیاوردند بلکه کاخ‌های سلاطین را به رنگ مساجد درآوردند. ما خیال می‌کنیم اگر مساجد ما در زیبایی و جالب بودن مانند سینماها و کاخ‌های سلاطین بشود، بهتر می‌توانیم جوان‌ها را به دین گرایش دهیم و روشنفکران جهان را با روح اسلام و قرآن آشنا سازیم.

وی گفت: من که یک روحانی هستم خیال می‌کنم اگر مثلاً لباس فاخر بپوشم، مرکب زیبا و مسکن عالی داشته باشم بهتر می‌توانم مردم را به دین هدایت کنم؛ درصورتی که این اشتباه است. آنچه که در دنیا از روحانیت و پاسداران دین، مؤسسات دینی، مساجد و معابد توقع می‌رود، تقوا و زهد و ورع و ساده‌زیستی است که اگر اینها بود مردم مشتاقانه رو به دین می‌آوردند و اگر نبود فرار می‌کنند.

آیت‌الله ضیاءآبادی عنوان کرد: باید مطمئن باشیم هرچه این طرف را پررنگ‌تر کنیم و خود را به زیور دنیا بیاراییم، از آن طرف کم‌رنگ‌تر می‌شویم و معنویت و روحانیت خود را از دست می‌دهیم.

وی با اشاره به آیه «إِنَّمَا یَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ» اظهار داشت: از منظر قرآن کریم، مسجدِ آباد آن مسجدی است که پرورشگاه «مَن آمَنَ» باشد؛ انسان‌های با ایمان از آن مسجد بیرون بیایند و هر کدام نوری باشند و هم‌چون مشعل فروزانی در زندگی مردم داخل شوند و همه‌جا را به نور ایمان خود روشن کنند. در بازار و ادارات و آموزشگاه‌ها و کارگاه‌ها و در همه‌جا بگویند این آدم مسجدی است، در مسجد تربیت شده و چراغ روشنگری شده که به هر جا قدم بگذارد آنجا را روشن می‌کند.

این مفسر قرآن کریم تصریح کرد: ما خیال کرده‌ایم مسجد معمور و آباد، آن مسجدی است که خشت و گِلش تبدیل به آهن و سیمان و سنگ‌های سیاه آن تبدیل به سنگ‌های سفید مرمر خوش‌تراش شود، منبر سه‌پله‌اش،‌ ده پله بشود، برای محرابش ۱۰ میلیون تومان خرج شده باشد، در کنارش یک سالن سخنرانی با میز و مبل و صندلی باشد که شخصیت‌های محترم از طبقات مختلف بنشینند و با بلندگوهای قوی سخنرانی پخش شود.

وی ابراز داشت: خداوند متعال در قرآن کریم می‌گوید: من از مسجد، انسان‌های با ایمان می‌خواهم، نه در و دیوار زیبا، نه سنگ مرمر اعلا، نه محراب چند میلیون تومانی و نه سالن سخنرانی پر غوغا؛ «مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِر».

آیت‌الله ضیاءآبادی ادامه داد: کاری کنید که «مَن آمَنَ» درست شود و انسان‌های باایمان به وجود بیایند تا خودشان در آینده مسجدها را بسازند وگرنه به این منوال که پیش می‌رود، چندی نمی‌گذرد که از این مسجدها «مَن کَفَرَ» بیرون می‌آیند. «مَن کفرها» که آمدند مسجدهای زیباساخت را هم ویران می‌کنند.

آرمان هیأت