حمیدرضا شکارسری با اشاره به اینکه توجه و نگاه شاعران معاصر و جوان ایران به طرح موضوعات دینی و حکمی در شعر کم نشده بلکه افزایش نیز یافته است، اظهار کرد: واقعیت این است که شعر امروز ما دیگر شعر کلاسیک و دیروزمان نیست. هم شرایط ما فرق کرده و هم رسالت شعر و نوع پرداخت آن دارای تفاوت اساسی شده است. اگر در گذشته معنی گرایی در شعر رایج بود امروز جریان شعر به سمتی حرکت کرده که تدبیر و عینی گرایی در آن رایج شده است.

وی ادامه داد: شعر معاصر ما شعری جزءنگر است که این ویژگی باعث شده جنبه‌های دراماتیک در آن بیش از پیش خود را به نمایش بگذارد. پرداختن به حکمت بدون جزء نگری و عینیت از دایره شعر معاصر خارج شده و لذا نباید از شاعر انتظار داشت تا همانند گذشته تنها مبانی صرف دینی و حکمی را در شعر خود به نظم بکشد. او در شعر به دنبال جنبه های روایی و دارماتیک است و این نیز به عینی گرایی او باز می‌گردد.

در شعر مدرن «من شخصی» اهمیت دارد نه «من اجتماعی»

شکارسری با تاکید بر اینکه نگاه دینی شاعران معاصر همانند گذشته شعر فارسی حفظ شده اما رویکرد آنها به شعر دچار تغییر شده است، گفت: امروزه فردیت در شعر اهمیت پیدا کرده است. در شعر مدرن فرد است که مهم است؛ این من شخصی شاعر است که اهمیت می‌یابد نه من اجتماعی او. بر همین اساس فردیت شاعر در کنار شخصیت و عینیت او در شعر به عنوان سوبژه نمایش در می آید و در مقابل هر چیز دیگری برای او حکم ابژه را دارد.

این منتقد ادبی تاکید کرد: شعر امروز هرگز نمی‌تواند و نمی‌خواهد فردیت را از خود حذف کند و این حضور فردی است که در حال شخصیت دادن به اوست. بر همین اساس نمی‌شود از شعر امروز انتظار حکمت داشت و به نظر هم نمی‌رسد این مساله وظیفه و رسالت شعر امروز باشد.

شعر امروز جایگاه حکمت نیست

این شاعر تصریح کرد: به نظر نمی‌رسد شاعر امروز روشنفکر و حکیم و دانشمند باشد، او با هر سطحی از دانش به خود شعر توجه می‌کند چون فردیت شعر برایش مهم است. این یعنی پایین آمدن از مرتبت شاعری همسنگ شاعران کلاسیک و در بیان دیگر به این معناست که شعر امروز جایگاه حکمت نیست و شاعر نیز حکیم نیست.

شکارسری افزود: شعر دینی امروز شعر حکمی نیست. مخاطب باید بتواند بتواند از این شعر نشانه‌هایی را دریافت کند که او را به سمت حکمت دینی هدایت می‌کند. این اتفاق به باور من می‌تواند منجر به ارتقاء سلیقه و نگاه مخاطب شعر نیز شود. وقتی کشف ارزش در شعر را به مخاطب واگذار می‌کنیم و مایل نیستیم شعر آن را به صورت عریان بیان کند، معنایش این است که در حال ارزش نهادن به مخاطب هستیم و از او می‌خواهیم خود را به سطحی برساند که بتواند از دل شعر عینیت گرای امروز مفاهیم بلند حکمی و دینی را استخراج کند.

آرمان هیأت