در دنیای حاضر یکی از بسترهای تعالی روحی انسان آموزه‌های ائمه معصومین (علیهم‎السلام)است که بی‌تردید اهل بیت (علیهم‎السلام) و امامزادگان واسطه‎های فیض‌های الهی برای همه بشریت هستند و زیارت آن‌ها نیز بستری برای این تعالی روحی خواهد بود، ‎‌چرا که جوامع اسلامی می‎توانند اختلافات خود را در پرتوی زیارت این بزرگان در قالب دیپلماسی زیارت به وحدت تبدیل کنند.

همچنین در این راستا عنوان می‌شود اماکن متبرکه شیعی دارای ویژگی‌های مشترکی هستند که از آن جمله می‌توان به رسالت هدایت‌گری، اداره مردمی، داشتن باورهای عمیق تاریخی، برخورداری از ارادت مردمی، فرامرزی بودن و برخورداری از تنوع اقلیمی و فرهنگی اشاره کرد. از این رو دیپلماسی زیارت که جهان شمول و مستحکم است تفاوت زیادی با دیپلماسی‌های رایج سیاسی دارد، بنابراین زیارت یکی از بهترین راه‎های مصون‎سازی جوامع اسلامی است؛ از این رو با توجه به ایامی که در آن به سر می‎بریم سراغ عبدالحسین خسروپناه، رئیس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران رفتیم و گفت‌وگوی کوتاهی در این‌باره با وی داشتیم.


 بفرمایید مؤلفه‎ها و شاخص‌هایی که زائر از کشور مبدأ باید رعایت کند و آن مواردی که مردم کشور یا شهر مقصد ملزم به رعایت آن هستند، چیست؟
اصولاً زمانی که فردی از کشوری به کشور دیگر سفر می کند چه سفر زیارتی باشد و چه سیاحتی یا علمی باشد غالباً همان گونه که باید به قوانین کشور خود (مبدأ) احترام بگذارد باید در کشور مقصد نیز بر اساس قوانین آنجا رفتار کند.
هر کشور به طور طبیعی یک سلسله قوانین برای حفظ نظم و امنیت خود دارد که به آن‌ها پایبند است به طور نمونه وقتی قرار است کسی برای زیارت و تشرف به حرمین مطهر مشرف شود باید به دنبال گذرنامه و ویزا باشد و مراحل قانونی را طی کند.
و نباید به بهانه زیارت امامان معصوم (علیهم‎السلام) قوانین را زیرپا گذاشت؛ همچنین توجه به این نکته که در زیارت رعایت مقررات الزامی‎ است ما را مکلف به رعایت قوانین می‌کند.

گاهی‌اوقات شنیده می‌شود بعضی از افراد که از عاشقان اباعبدالله الحسین (علیه‎السلام) هستند برای رسیدن به مقصد و زیارت این امام همام و دیگر معصومین (علیهم‎السلام) در کشور عراق به شکل قاچاق و غیرقانونی از مرز عبور می کنند که شایسته این سفر زیارتی نیست و به این ترتیب فرد مذکور گناهی دو چندان مرتکب شده است، هم اینکه برای قوانین کشور خود احترام قایل نشده است و هم قوانین کشور عراق را رعایت نکرده است. اگر فرد منصفانه نگاه کند هم خلاف شرع کاری را انجام داده و هم خلاف عرف معمول جوامع بشری حرکت کرده است.

اگر در این میان اتفاقی برای افراد رخ دهد کسی مسؤول آن نبوده و خودشان بیشتر از همه متضرر می‎شوند. ممکن است در این راه خلاف شرع و عرف کشورها دچار آسیب‎های جسمی، روحی و مالی شوند که گاهی‌اوقات جبران ناپذیر است و با این گونه رفتارها و برخوردها دیگر جایی برای دفاع از فرد از سوی مسؤولان رسمی و دولتی کشور باقی نمی‌ماند.
از این رو لازم است برای حفظ روابط حسنه بین کشورها افراد به قوانین یکدیگر احترام بگذارند و خود را ملزم به رعایت آن‌ها کنند.

در خصوص زیارت اربعین حسینی ضمن رعایت قوانین کشور ایران و عراق از سوی زائران، در دین مبین اسلام و مذهب تشیع یک سلسله آداب و رسوم معنوی روایت شده است که زائر باید آن‌ها را به جا آورد. در ابتدای حرکت خود باید توجه داشته باشد قرار است به محضر بزرگان و ائمه اطهار (علیهم‎السلام) تشرف پیدا کند و زمانی که برای این زیارت نیت می‌کند، به لحاظ روحی و روانی باید خود را آماده کند و با تواضع، فروتنی و طهارت خاصی به درگاه این بزرگان دینی تقریب پیدا کند. نباید سفرهای زیارتی مثل سفر اربعین برای زیارت ابا‎عبدالله الحسین (علیه‎السلام) عادتی و تنها برای تبلیغات باشد.
البته به طور قطع اثر تبلیغاتی زیارت اربعین بسیار محرز است بویژه برای دشمنان تشیع و اسلام که با زیارت اهل بیت (علیهم‎السلام) مخالفت می‌کنند کسانی امثال وهابی‎ها، تکفیری‎ها و سلفی‎ها که مانع انجام این امور می‎شوند.

راهپیمایی اربعین و زیارت امام حسین (علیه‎السلام) یک حرکت نمادین و تبلیغاتی تأثیرگذار است.
راهپیمایی اربعین باید کارکردی برای خود زائر نیز داشته باشد بنابراین نیت حرکت‎کننده به سوی حرم مطهر امام (علیه‎السلام) باید به قصد قربت باشد منظور این است که انگیزه انسان در انجام عبادت تنها اطاعت از فرمان خداوند و نزدیکی به پروردگار عالم باشد. به این ترتیب در زیارت اربعین این قصد قربت می تواند به لحاظ روحی و روانی برای زائر بسیار تربیت‌کننده و تأثیرگذار باشد.


 الزامات زیارت چیست؟
رعایت قوانین و مقررات از سوی فرد میهمان و نیز محبت و مهمان‎نوازی از سوی کشور مقصد در راستای خدمات‎رسانی حقوقی و مردمی بوده که به صورت خودجوش نیز انجام می‌شود.


 در کلام وحی در مورد زیارت چه تأکیدهایی وجود دارد؟
در این‎باره یک مثال ملموس از پیامبر خدا حضرت یعقوب (علیه‎السلام) بزنم؛ هنگامی که به ایشان خبر می‎رسد که یوسف نبی (علیه‌السلام) زنده است - درست است که او فرزند حضرت یعقوب (علیه‎السلام) بوده اما به مقام ولایت نایل شده بود و حتی بر پدرش نیز ولایت پیدا می‌کند - حضرت یعقوب (علیه‎السلام) تصمیم می‎گیرد به زیارت ولی زمان خودش یعنی حضرت یوسف (علیه‎السلام) مشرف شود. این نمونه‎ای از زیارت در بین بزرگان دینی است که از آن‌ها زیاد در تاریخ ادیان الهی دیده می‌شود.

در منابع شیعی و اهل سنت، روایت‎های فراوانی درباره مراسم زیارت و آدابی که پیش از آن باید رعایت کرد و سپس به زیارت مشرف شد وجود دارد؛ این مسأله را به طور مفصل در کتاب «جریان‎شناسی ضدفرهنگ‎ها» توضیح داده‎ام. در این کتاب درباره جریان‎های فرهنگی معارض با فرهنگ ناب محمدی (صلی‎الله علیه و آله و سلم) همچون تصوف فرقه‎ای، معنویت‎های نوظهور، شیطان‎پرستی، وهابیت، فمینیسم، بهاییت، ابتذال فرهنگی، فراماسونری، ناسیونالیسم، موسیقی‎گرایی و انجمن حجتیه همگی تبیین و تحلیل شده است و در بخش وهابیت، روایات مربوط به زیارت به طور مفصل تشریح و توضیح داده شده است که علاقه‎مندان به این موضوع می‎توانند به این کتاب مراجعه و برای آگاهی بیشتر از امور مربوط به زیارت آن را مطالعه کنند.


انتهای پیام/

آرمان هیأت