حالا دیگر بیشتر مردم و بخصوص آنهایی که صداهای خوب را می‌شناسند و آواز ایرانی همدم‌ تنهایی‌هایشان است، حسن عبدی را می‌شناسند، همان مرد نیشابوری که وقتی چند سال قبل برای اولین بار ویدیویی از او در فضای اینترنت منتشر شد بسرعت دست به دست چرخید و در سایت‌‌ها و شبکه‌‌های اجتماعی بارگذاری شد.

همه آنهایی که صدایش را شنیدند شگفت‌زده گفتند: عجب صدایی! برخی هم اغراق کردند و گفتند، صدایش بهتر از صدای محمدرضا شجریان است! هر چند خودش با آن تواضعی که مخصوص خودش است با ته لهجه نیشابوری می‌گوید: «نگویید! ... مگر امکان دارد صدایی جای صدای استاد را بگیرد...» لحنش آنچنان با صداقت آمیخته که از پشت تلفن می‌توان او را در خانه‌اش در نیشابور تصور کرد، لبخندش را دید و خجالتش را حس کرد وقتی او را با استاد شجریان قیاس می‌کنی، می‌توان فهمید صدای استاد را دوست دارد و شاید از سال‌های خیلی دور دوست داشته روزی مانند شجریان نامش بر سر زبان‌ها بیفتد و مردم صدایش را دوست داشته باشند. اما حالا که صدایش پرآوازه شده، فروتنی جای تکبر را می‌گیرد و باز با همان لحن ماخوذ به حیا می‌گوید: «سال‌هاست به عشق امام حسین (ع) می‌خوانم اگر ته صدایی دارم به برکت سیدالشهداست. ارباب لطف کرده، به من نظر کردند و اجازه دادند، تعزیه‌خوان مجلس‌شان باشم»
متولد 1349 در روستای فدیشه نیشابور است. از سال 67 تعزیه‌خوانی را شروع کرده و حالا با افتخار می‌گوید که روستایش قطب تعزیه‌‌خوانی ایران است. باید صدایش را وقتی درباره تعزیه‌خوانی صحبت می‌کند، بشنوی تا متوجه شوی این عشق باعث شده تا اهالی فدیشه و حسن عبدی، روستایی در نیشابور را به محلی برای برگزاری بزرگ‌ترین تعزیه‌خوانی تبدیل کنند.
اگر در اینترنت جست‌وجو کنی، از جمعیتی که برای تماشای تعزیه روز عاشورا به فدیشه می‌آیند، شگفت‌زده می‌شوی. عبدی در این باره می‌گوید: «بر عکس این‌که برخی می‌گویند دوره تعزیه تمام شده، اتفاقا تعزیه در اوج است، مگر می‌شود مراسمی که یادآور کربلا و عاشوراست افول کند. مراسم تعزیه‌خوانی روز عاشورا از ساعت 9 صبح شروع می‌شود و تا 4بعد از ظهر ادامه پیدا می‌کند. جمعیت با احترام می‌آیند و تا آخر مراسم با احترام به اباعبدا... می‌نشینند از طولانی بودن تعزیه هم خسته نمی‌شوند. صبحانه به مهمان‌‌ها حلیم می‌دهیم و میان‌وعده هم داریم و با چای و‌ آب معدنی از آنها پذیرایی می‌کنیم. نماز ظهر عاشورا را با ابهت تمام می‌خوانیم، بعدازظهر که مراسم تمام می‌شود، مهمان‌ها برای صرف ناهار به خانه اهالی روستا می‌روند و مردم فدیشه از آنها با غذایی که آماده کرده‌اند، پذیرایی می‌کنند.»
خوش‌صدایی در خاندان عبدی موروثی است، پدربزرگ و دایی‌اش صداهای خوبی داشته و دارند. وقتی از دایی‌اش که او هم تعزیه‌خوان است، صحبت می‌کند، مشخص است که به او افتخار کرده و می‌داند صدایش شبیه صدای دایی است. آواز خواندن را هم دوست دارد و می‌گوید نزد استاد رضا شاکری، ردیف‌های‌ موسیقی ایرانی را یاد گرفته و آواز خواندن را هم از او آموخته. اما هنوز با کنسرتی همکاری نکرده، خودش می‌گوید: «دو سال گذشته به بیت رهبر معظم انقلاب دعوت شدم و در حضور ایشان ذکرخوانی کردم. مدتی است با یکی از همکاران مشغول ضبط ذکرخوانی هستیم تا اتمام این برنامه، ترجیح می‌دهم صدای ساز روی صدایم نیاید تا بعد قسمت چه شود!»

صحبت ساز که می‌شود از عبدی درباره استفاده از ساز در تعزیه می‌پرسم و این‌که گاهی به نظر می‌رسد نوای ساز‌ها، صدای تعزیه‌خوان را به حاشیه می‌برند.در پاسخ می‌گوید: «در تعزیه‌های حرفه‌ای که همه کارشان را بلد هستند این اتفاق نمی‌افتد. اتفاقا سازها به تعزیه‌خوان کمک می‌کنند تا بهتر اجرا کند. در روستاهای فدیشه و اسحاق‌آباد که تعزیه‌های بزرگی برگزار می‌شود، جوان‌های آداب‌دان و عاشق امام حسین (ع) با ساز‌های خود کاری می‌کنند که در تعزیه بی‌بدیل است».
عبدی صدای خوبی دارد؛ شفاف و گسترده، برای همین که در تعزیه موافق‌خوان است و تاکنون به جای حضرت عباس(ع)، جناب حُر، حضرت‌علی‌اکبر(ع) و ... به میدان رفته است. او درباره چگونگی انتخاب تعزیه‌خوان‌ها برای این‌که هرکدامشان چه نقشی را بازی کنند، می‌گوید: «بزرگان روستا با شناختی که از صدای تعزیه‌خوان‌ها دارند، تصمیم می‌گیرند، کی چه نقشی را بخواند.خدا به من لطف کرده و موافق‌خوان هستم و سعادت این را داشتم که عاشورای امسال تعزیه حضرت عباس(ع) را بخوانم».
کارمند آموزش و پرورش نیشابور است. بازهم تاکید می‌کند که هر چه دارد از صدقه سری امام‌حسین(ع) است. می‌گوید: تا آخر عمر برای ارباب خواهم خواند. دعا کنید به صدایم برکت دهد.
 

آرمان هیأت