اگر واژه‌ی توأم را با کرسی الف مینویسیم بهتر است هیأت را هم با کرسی الف بنویسم.
سخنان دکتر سنگری درباره «املای درست هیأت و دلایل ادبی، زیبایی شناسی و نشانه شناسی این نوع نگارش»:
«در ادبیات و در رسم الخط گذشته؛ هیأت را با کرسی الف می‌نوشتند. مثلا وقتی سعدی می گوید «شخصی بر هیأت درویشان یافتم» هیأت به معنای شکل و صورت را با کرسی الف می‌نوشتند.
با مطالعاتی که داشتم نگارش هیأت به این شکل در ادبیات گذشته؛ نسبتا پربسامد بوده است.
اگر واژه‌ی توأم را با کرسی الف مینویسیم بهتر است هیأت را هم با کرسی الف بنویسم.
ازنظر نشانه‌شناسی، واژه‌ی هیأت با کرسی الف شکوهمندتر است و با این شکل نوشتاری، عظمت و گران پایگی هیأت را بهتر می توانیم برسانیم.»
هیأت در لغت نامه دهخدا:
در کتابت همزه آخر که ماقبل آن ساکن و مابعد آن تاء تأنیث باشد سه قول است:
1- اینکه مطلقاً بی کرسی نوشته شود.
2- اگر ماقبل آن حرف لین باشد بی کرسی و الا به کرسی الف نوشته شود.
3- این همزه در حکم همزه وسط است و بنابراین آن را به شکل حرف همجنس حرکتش یعنی الف باید نوشت. پس این کلمه بنا به قول اول و دوم بدون کرسی ( یعنی همزه فقط بالای یاء گذارده میشود ) و به قول سوم به صورت هیأت به کرسی الف باید نوشته شود و هیأت به کرسی یاء ظاهراً تحریفی است از هیئت بدون کرسی مانند مسئله ، و توجیه به اینکه املای صحیح آن هیأت با الف است ولی برای اینکه با جمع آن هیآت اشتباهی رخ ندهد به شکل هیئت عدول شده است موجه نیست زیرا علاوه بر آنکه ممکن بود مفرد بر طبق قول اول و دوم به شکل هیئت بدون کرسی نوشته شود تا فرقی در میان مفرد و جمع باشد اشتباه مابین هیأت و جمع آن هیآت نیز موردی ندارد اما در فارسی برای اینکه جمع هیأت در آن زبان یا اصلاً استعمال نمیشود و یا اگر استعمال شود بسیار نادر است.
این چه طلعت مکروه است و هیأت ممقوت. ( گلستان ).
چون به ظاهر پریشان و هیأت درویشان بود گفتمش... ( گلستان ).
