تلویزیون تعطیل نیست به عبارت دیگر شلوغی تلویزیون پوششی برای پنهان کردن تعطیلی واقعی آن است.
دکتر علی جعفری در جلسه نقد و بررسی کتاب « آیین‌های تلویزیونی و بازنمایی «حزن و فرح مذهبی» در اندیشکده هیأت:
یکی از مؤلفه‌های مهم فرهنگ ایران تقویم است. تقویم هم ریل است، هم سوزن‌بان و مانند یک سوزن‌بان، فرهنگ را جهت می دهد.
شاید بتوان گفت تقویمی ترین فرهنگ جهان را داریم به این خاطر که شاید تنها کشوری در دنیا هستیم که دو تقویم دارد که هر دو هم در آن فعال است.
برنامه‌های مناسبتی یکی از نشانه‌های تغییر تلویزیون از دوره‌ی قبل و بعد انقلاب است که توسعه‌ی خیلی زیادی هم پیدا کرده و حداقل یک سوم آنتن را به خودش اختصاص داد. اما سؤال این است که چطور چیزی که دستاورد انقلاب اسلامی در آنتن تلویزیون است چنین سطح نازلی دارد عموماً جزو برنامه‌های «ج» و «د» در تلویزیون است.
من به نظر می رسد که جهت شرکت در مراسم سوگواری، تلویزیون تعطیل است، اما نمی توان تلویزیون را تعطیل کرد، آنتن خاموشی خودش را با برنامه‌های مناسبتی پنهان می‌کند. در حقیقت آنتن ایده‌ای و انگیزه‌ای برای بودن ندارد.
مناسبت اگرچه بخش مهم و زیادی از آنتن را به خود اختصاص داده است اما همچنان یک مهمان ناخوانده تلقی می‌شود که بر خلاف روند طبیعی و عمومی تلویزیون ناگهان جلوی پای آن سبز شده است و ظاهرا چاره‌ای جز مدارای با آن تا سررسید موعد اتمامش، وجود ندارد. برنامه‌های مناسبتی هنوز نفهمیدند که در مناسبت‌ها، تلویزیون تعطیل است. بخوانید باید تعطیل باشد. استعاره‌ی «جهت شرکت در مراسم سوگواری سینما تعطیل است» تا حدودی توضیح میدهد که برنامه‌های مناسبتی تلویزیون در ارجاع به کدام سنت‌های اجتماعی ساخته می‌شوند و مدیریت این گونه کنداکتور در چهارچوب چه روندهایی معنی دار است. تلویزیون در این شرایط با اینکه قاب پرشور و شلوغی دارد اما این شور و شلوغی بیش از اینکه کارکردی برای مخاطب داشته باشد و برای استفاده‌ی او مهیا شده باشد برای القای این مضمون است که سینما تعطیل نیست،یعنی تلویزیون تعطیل نیست به عبارت دیگر شلوغی تلویزیون پوششی برای پنهان کردن تعطیلی واقعی آن است.
