بيشتر بچّه ها رفته اند بالاي نخل وسط کوچه و تند و تند خرما مي خورند. چندتايي هم هي دنبال يک ديگر مي دوند. دامن پيراهن هاي بلندشان مرتب به اين طرف و آن طرف چرخ مي خورد. نشسته ام روي گليم کوچکم که مادرم هر روز مي اندازد جلوي در خانه تا بنشينم روش؛ آخر توي خانه حوصله ام سر مي رود. امّا توي کوچه بازي بچّه ها را نگاه مي کنم. يکي از بچّه ها از نخل پايين مي آيد و مي دود طرف من. موهاي بلند و سياهش که روي شانه هايش پخش شده، تکان مي خورد دو تا خرما توي دستش است مي گويد: «براي تو چيده ام.» خرما را مي گيرم و با خوشحالي مي خندم و او دوباره مي دود مي رود بالاي نخل. موهاي بلند و سياهش تکان تکان مي خورد. يکي از خرماها را مي گذارم توي دهانم و بچّه هايي را که بازي مي کنند نگاه مي کنم. همگي شان دارند دنبال يک نفر مي دوند. اگر من به جاي او بودم، آن قدر تند مي دويدم که دست هيچ کس بهم نرسد، امّا من حتّي نمي توانم راه بروم، پاهايم فلج است. اصلا نمي توانم پاهايم را تکان بدهم. مادرم مي گويد: «وقتي که خيلي کوچک بوده ام مريض مي شوم و به خاطر آن مريضي پاهايم فلج مي شود.»

آرمان هیأت