شماره نهم ماهنامه خیمه- شوال1424 - آذر1382

اگر دستگاه با بركت امام حسين (ع) را به يك دانشگاه تشبيه كنيم، مى‏توانيم بگوييم دانشگاه حسينى، كلاسهاى مختلفى دارد كه همه‏ى آنها خوب است؛ مثلا اين كه در مجالس عزادارى و روضه خوانى، يكى منبر مى‏رود، ديگرى روضه مى‏خواند، يكى عزادارى مى‏كند، ديگرى چاى مى‏ريزد، آن يكى كفش جفت مى‏كند و...همه‏ى اينها هم اگر همراه با اخلاص باشد، هيچ فرقى نمى‏كند و اهل معرفت هم به اين نكته اذعان دارند كه چون ارباب، خود بزرگوار است، از همه به اندازه‏ى اخلاصشان قبول مى‏كند.اما بعضى كارها در اين دانشگاه بى‏كلاسى است يا بهتر بگويم كج سليقگى مى‏باشد. مثلا اينكه در ماجراى كربلا اين همه شفيع و مولا وجود دارد، كه هر يك به اقتضاى اخبار رسيده از حالاتشان و نيز تجربه‏ى متوسلان به آنان متناسب با حال و هواى هر كسى، دست هيچ‏كس را از دامان خود كوتاه نمى‏كنند، واقعا حيف است كه ما اين بزرگواران و سوگوارى و اشك بر مصائب آنها را رها كنيم و يك ساعت شور بگيريم كه «اسب حضرت عباس، سلطان همه اسب هاست!» اين واقعا بى‏كلاسى محض است؛ آيا اينطور نيست؟!

آرمان هیأت