در این یادداشت آمده است:

بیست و هشتم ماه صفر یادآور رحلت اشرف مخلوقات و سیّدانبیاء حضرت محمّد (صلی­‌الله­‌علیه­ و­آله­) است. وجود مقدّسی که جامع جمیع مکارم اخلاق و مظهر لطایف ذوالجلال است. پیامبری که خداوند متعال جهان را به یمن او و عترت پاکش آفرید و نور او اول مخلوق خداوند است. نَفْس مبارکی که صاحب خلق عظیم و مظهر عظمت قرآن عظیم است: «کَانَ خُلُقُهُ الْقُرْآنَ». (لوامع،ج1،ص122)
رحلت خاتم الانبیاء (صلی­‌الله­‌علیه­ و­آله) بزرگترین مصیبت در جهان اسلام است. مصیبتی است که رشته­ اتصال آسمان و زمین را از هم گسست و رابطه خلق و خالق با وحی را از هم گسیخت، چنانکه امیرالمؤمنین (علیه‌­السّلام) در رثای آن حضرت فرمود: «لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِکَ مَا لَمْ یَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَیْرِکَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْإِنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ» (نهج‌­البلاغه،­خطبه،235)  امام باقر (علیه­‌السّلام) نیز در روایتی می­فرماید: «مَنْ أُصِیبَ بِمُصِیبَةٍ فَلْیَذْکُرْ مُصَابَهُ بِالنَّبِیِّ فَإِنَّهُ مِنْ أَعْظَمِ الْمَصَائِبِ» (الکافی،ج3،ص220) هر کس به مصیبتی گرفتار شد، پس مصیبت خود را نسبت به پیامبر (صلی­‌الله­ علیه­‌وآله) بیاد آورد؛ زیرا آن مصیبت از بزرگ‏ترین مصیبت‏ها است‏». 
از سوی دیگر، این ایّام، مصادف با شهادت جانسوز ریحانه رسول خدا (صلی‌­الله­ علیه­ و­آله) امام حسن مجتبی (علیه­‌السّلام) و حضرت علی بن موسی الرضا(ع) است. شهادت امام حسن مجتبی (علیه‌­السّلام) بقدری بر جهان اسلام سنگین بود که هنگام شهادت آن حضرت بازار مدینه تا هفت روز تعطیل شد و برخی از علمای بزرگ اهل سنت، شهادت حسن بن علی(علیهم‌ا­السّلام) را نخستین خواری برای عرب خوانده‌­اند.[1] باید اعتراف کرد که فضائل «کریم اهل بیت» (علیهم­‌السّلام) در این سطرها نمی گنجد و قلم از توصیف او عاجز و شرمسار است. او که یکی از اهل کساء و مصداق آیات تطهیر و اطعام و مودّت و مباهله است. او که دو بار کل دارایی‌اش را در راه خدا بخشید و سه بار نیمی از اموالش را به نیازمندان داد و بیش از بیست مرتبه پیاده به حجّ مشرف شد.

 جایگاه بلند «ثقلین» در اندیشه اسلامی
سخن در فضایل و مناقب رسول خدا (صلی­ الله­‌علیه­ و­آله) و خاندان طاهرینش (علیهم­‌السّلام) بسیار است، اما در این مقام قصد دارم تا با عذر تقصیر به پیشگاه قرآن و اهل بیت (علیهم­‌السّلام) قدری درباره جایگاه بلند «ثقلین» در اندیشه اسلامی سخن بگویم. به واقع، ثقلین تبلور مرارت­های تمام انبیاء الهی است، که خدا آن دو گوهر را به امّت آخرالزمان عنایت فرموده است. «قرآن» و «اهل بیت» (علیهم­‌السّلام) عصاره تمام فیوضات ربّانی هستند.
علامه طباطبائی (قدّس­ الله­ نفسه­‌الزکیّه) می­فرماید: قرآن کریم موجود یگانه­‌ای است که چشمه فیوضات است و بی­تردید یک فرشته که منشأ خیرات و برکات است. قرآن یک موجود درک کننده و فعّال است، چون وحی حیّ و زنده است، بنابراین، قرآن فرشته می­باشد، زیرا فرشته همان موجود زنده و آگاه و فعّالی است که واسطه میان خداوند و مخلوق می باشد. (رسائل­ توحیدی،ص201)
از سوی دیگر، ذوات مقدّس معصومین (علیهم‌­السّلام) به ویژه وجود مبارک امام حسن مجتبی (علیه­‌السّلام) یگانه­‌های روزگارند که واسطه فیض و منبع کرامت هستند. خاندان پاک رسالت، مصداق «راسخون» و «اهل ذکر» و «مطهرون» قرآن هستند که یگانه باب ورود به معرفت الله و اقیانوس با عظمت قرآن هستند. چرا که در بیت وحی متولد شده و از سرچشمه لایزال وحی الهی سیراب شده­اند.
جهان امروز، بیش از هر زمان دیگر، نیازمند صبر و صلابت نبوی و کرامت مجتبوی است.
امروز که با عنایت خداوند متعال امّت اسلامی محبّ قرآن و اهل بیت رسول خدا (علیهم­‌السّلام) و صحابه بزرگوار آن حضرت هستند، ظرفیت های زیادی برای همگرایی و همفکری درباره مسائل مرتبط با جهان اسلام وجود دارد. امروز، جهان اسلام نیازمند بازگشت مجدد به قرآن و تعالیم اهل بیت (علیهم­‌السّلام) است. امروز، جهان اسلام نیازمند خُلق محمّدی و حلم حسنی است. جهان امروز، بیش از هر زمان دیگر، مشتاق رایحه خوش محمّدی و روی خوش حسنی است. جهان امروز، نیازمند صبر و صلابت نبوی و کرامت مجتبوی است.

 مجالس سوگواری اهل بیت محفلی برای تألیف قلوب و تجلی گاه وحدت مسلمانان
از اینرو، در اوضاع نابسامان امروز، که فتنه و درگیری، پیکره امّت اسلامی را مجروح ساخته است، همگان، به ویژه علمای کشورهای اسلامی، باید منادی وحدت و تقریب مذاهب اسلامی باشند و اجازه ندهند تا آتش تفرقه، پیکره تنومند این شجره مبارکه را بیازارد. همچنین، مجالس سوگواری اهل بیت (علیهم‌­السّلام)، به ویژه ایّام رحلت رسول خدا (صلی­‌الله‌­علیه­‌و­آله­) و سبط اکبرش امام حسن مجتبی (علیه­‌السّلام)، باید زمانی برای تألیف قلوب و تجلی‌گاه وحدت مسلمانان باشد تا بتواند با افزایش همگرایی در میان همه مذاهب اسلامی، اخلاق محمّدی و حلم مجتبوی را برای همگان به ارمغان آورد. «اللهم اهدنا لأحسن الأخلاق إنّه لایهدی لأحسنها الّا انت»
 [1] ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۸ق، ج۱۰، ص۳۵۱-۳۵3؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۳، ص۲۹۵؛ طبری، تاریخ، ۱۳۸۷ق. ج۵، ص۲۷۹.
 

آرمان هیأت