درباره عبدالحسین خرمایی

وی از اولین سال تولدتوسط پدر و دایی‌اش با محیط مساجد بهبهانی آشنا شد و این امر موجب شد که با مسائل نوحه‌خوانی و سینه‌زنی آشنا شود و تکرار و ذکر نوحه‌های پدرش در منزل که برای خود و گاه‌گاه برای فرزندانش زمزمه می‌کرد، باعث شد علاقه ایشان هر روز به نوحه‌خوانی بیشتر شود.

در سال ۱۳۴۰ ، ۱۵ ساله بود که تصمیم گرفت به جای پدر خود که بیش از سی سال در مسجد بهبهانی مسئولیت نوحه‌خوانی را بر عهده داشت،نوحه خوانی کند.

عبدالحسین خرمایی در سال ۱۳۴۰ در مسجد بهبهانی مصادف با هفتم صفر و وفات امام حسن مجتبی (ع) نوحه‌‌خوانی کرد و این امر موجب شد که تا سال ۱۳۴۸ نوحه‌خوانی را با موفقیت ادامه دهد.

تنها نوایی که از ایشان ضبط شده مربوط به سال ۱۳۴۷ در مسجد بهبهانی‌ است که در سال ۱۳۸۵ توسط انتشارات «باربُد» تهران عرضه شده است.

او طی سال‌هایی که نوحه‌خوانی می‌کرد به این فکر افتاد که تغییر و تحولی در ملودی‌های نوحه‌های واحد آن زمان ایجاد نماید. این امر زمینه‌ساز آهنگسازی وی از سال ۱۳۵۹ تاکنون گردیده و بیش از شصت آهنگ واحد و نوحه از ایشان به جای مانده است.

خرمایی از دوست خود مرحوم «سید جواد عین‌الملک» به عنوان کسی که در این راه مشوق وی بوده، یاد کرده است.