کد مطلب : ۲۳۱۴۰
كدام معمار ايراني حرم امام حسين را مرمت كرده است؟
معماري حرم امام حسين (ع) به شدت متاثر از معماري ايراني و اسلامي كه در كشور ما در سده‌هاي پيشين رواج داشته است مي‌باشد و اين نمايانگر ارادت ايرانيان از گذشته‌هاي دور به حضرت اباعبدالله الحسين (ع) است.
در روايات فراوان است كه زماني كه امام حسين (ع) از دنيا رفت نشانه قبر او تنها يك درخت سدر بود كه اين درخت توسط قبيله بني اسد كه در نزديكي سرزمين كربلا سكونت داشتند تهيه و بر روي قبر حضرت اباعبدالله (ع) قرار گرفت. اما به مرور زمان اين مكان مقدس با ساخت و ساز‌هاي فراوان به يكي از پر رفت آمدترين مكان‌هاي مقدس شيعيان تبديل شد و اين بنا كه بارها دشمنان اسلام و اهلبيت (ع) سعي در تخريب و از بين بردن آن داشتند امروزه به عنوان يك نشانه شهري در شهر كربلا مي‌درخشد و خود را از كل شهر خاكي كربلا جدا كرده و تمايزي ويژه با ساير بناهاي شهر دارد.
مكاني مقدس كه محل گرد همايي‌هاي مذهبي يك شهر به شمار مي‌رود و امروزه مي‌توان گفت در ايام خاص مانند اربعين سيد و سالار شهيدان اين مكان، مردمي از سراسر دنيا را در دل خود جاي مي‌دهد و با نشانه هايي از هنر و معماري ايراني اسلامي در قلب كشور عراق مي‌درخشد.
ساخت بناي آرامگاه امام حسين (ع) را به مختار بن ابي‌عبيده ثقفي، (پس از قيامش) نسبت مي‌دهند كه مصالح اين بنا از گچ و آجر بوده و در نزديكي آن مسجدي بوده است كه اين آرامگاه در عهد بني عباس به دستور هارون الرشيد ويران شده است و خانه‌هاي شيعيان همجوار آن خراب گشته و قبر را شخم زدند و درخت سدره‌اي كه بني‌اسد جهت علامت قبر كاشته‌بودند را نيز بريده اند و سعي كردند كاري كنند كه نشاني و اثري از قبر حضرت باقي نماند اما اين تمام ماجراي اين حرم با شكوه نيست و در طول تاريخ اين حرم بارها بر اثر اعتقادات حاكمان مختلف گاهي رو به آباداني و گاهي رو به ويراني رفته است.
ساختماني كه امروزه به عنوان حرم امام حسين (ع) از آن ياد مي‌شود مربوط به معماري دوره آل بويه است و خوشبختانه از تعرض مغولان نيز در امان مانده است.
اين ساختمان در سال ۳۷۱ قمري توسط عضدالدوله ديلمي ساخته شده و از بهترين مصالح آن روزگار براي ساخت آن بهره برده اند طوريكه در طول اين ايام حرم امام حسين (ع) با چالش‌ها و تخريب‌هاي بسياري مواجه بوده اما هيچگاه ساختمان اصلي حرم از بين نرفته است و اين نشان از انجام يك معماري مرغوب و پايدار در ساخت حرم مي‌باشد.
اما نكته مهم اينجاست كه معماري حرم امام حسين (ع) به شدت متاثر از معماري ايراني و اسلامي كه در كشور ما تا زمان قاجاريه رواج داشته است، مي‌باشد و اين نمايانگر ارادت ايرانيان از گذشته‌هاي دور به حضرت اباعبدالله الحسين (ع) است و نشان مي‌دهد كه ايرانيان از ديرباز در ساخت و ساز اين حرم و ساير حرم‌هاي اهلبيت (ع) مانند امروز نقش داشته اند.
از جمله معماراني كه افتخار داشته تا در تعمير و مرمت قسمتي از حرم امام حسين (ع) نقش داشته باشد مي‌توان به حسين لرزاده اشاره كرد. استاد لرزاده در طول سال‌هاي حيات خود نزديك به ۸۴۲ مسجد را طراحي، مرمت و اجرا كرده است كه از جمله مهمترين آنها مسجد اعظم قم به دعوت آيت الله بروجردي است.
وي همچنين معمار و طراح مقبره حكيم ابوالقاسم فردوسي است و از جمله افتخارات وي انجام تعميرات قسمتي از حرم امام حسين (ع) مي‌باشد كه طي حكمي از طرف آيت‌الله شهرستاني متولي وقت آن حرم مطهر در عراق به اين افتخار نائل آمده است.
استاد لرزاده به سبب مرمت بسيار مطلوب قسمتي از حرم امام حسين (ع) موفق به دريافت درجه كارشناسي آستانه مقدسه حسيني به ويژه جديت در تجديد بناي ايوان بزرگ شده و از جمله ديگر افتخارات او نشان درجه يك فرهنگ و هنر در بزرگداشت نام آوران علم، ادب و هنر در سال ۸۱ بوده است.
او كه متولد سال ۱۲۸۵ بود بعد از ۹۸ سال زندگي در سال ۸۳ دعوت حق را لبيك گفت و پيكرش در مقبره خانوادگي كه خود او آن را ساخته بود دفن گرديد.
در روايات فراوان است كه زماني كه امام حسين (ع) از دنيا رفت نشانه قبر او تنها يك درخت سدر بود كه اين درخت توسط قبيله بني اسد كه در نزديكي سرزمين كربلا سكونت داشتند تهيه و بر روي قبر حضرت اباعبدالله (ع) قرار گرفت. اما به مرور زمان اين مكان مقدس با ساخت و ساز‌هاي فراوان به يكي از پر رفت آمدترين مكان‌هاي مقدس شيعيان تبديل شد و اين بنا كه بارها دشمنان اسلام و اهلبيت (ع) سعي در تخريب و از بين بردن آن داشتند امروزه به عنوان يك نشانه شهري در شهر كربلا مي‌درخشد و خود را از كل شهر خاكي كربلا جدا كرده و تمايزي ويژه با ساير بناهاي شهر دارد.
مكاني مقدس كه محل گرد همايي‌هاي مذهبي يك شهر به شمار مي‌رود و امروزه مي‌توان گفت در ايام خاص مانند اربعين سيد و سالار شهيدان اين مكان، مردمي از سراسر دنيا را در دل خود جاي مي‌دهد و با نشانه هايي از هنر و معماري ايراني اسلامي در قلب كشور عراق مي‌درخشد.
ساخت بناي آرامگاه امام حسين (ع) را به مختار بن ابي‌عبيده ثقفي، (پس از قيامش) نسبت مي‌دهند كه مصالح اين بنا از گچ و آجر بوده و در نزديكي آن مسجدي بوده است كه اين آرامگاه در عهد بني عباس به دستور هارون الرشيد ويران شده است و خانه‌هاي شيعيان همجوار آن خراب گشته و قبر را شخم زدند و درخت سدره‌اي كه بني‌اسد جهت علامت قبر كاشته‌بودند را نيز بريده اند و سعي كردند كاري كنند كه نشاني و اثري از قبر حضرت باقي نماند اما اين تمام ماجراي اين حرم با شكوه نيست و در طول تاريخ اين حرم بارها بر اثر اعتقادات حاكمان مختلف گاهي رو به آباداني و گاهي رو به ويراني رفته است.
ساختماني كه امروزه به عنوان حرم امام حسين (ع) از آن ياد مي‌شود مربوط به معماري دوره آل بويه است و خوشبختانه از تعرض مغولان نيز در امان مانده است.
اين ساختمان در سال ۳۷۱ قمري توسط عضدالدوله ديلمي ساخته شده و از بهترين مصالح آن روزگار براي ساخت آن بهره برده اند طوريكه در طول اين ايام حرم امام حسين (ع) با چالش‌ها و تخريب‌هاي بسياري مواجه بوده اما هيچگاه ساختمان اصلي حرم از بين نرفته است و اين نشان از انجام يك معماري مرغوب و پايدار در ساخت حرم مي‌باشد.
اما نكته مهم اينجاست كه معماري حرم امام حسين (ع) به شدت متاثر از معماري ايراني و اسلامي كه در كشور ما تا زمان قاجاريه رواج داشته است، مي‌باشد و اين نمايانگر ارادت ايرانيان از گذشته‌هاي دور به حضرت اباعبدالله الحسين (ع) است و نشان مي‌دهد كه ايرانيان از ديرباز در ساخت و ساز اين حرم و ساير حرم‌هاي اهلبيت (ع) مانند امروز نقش داشته اند.
از جمله معماراني كه افتخار داشته تا در تعمير و مرمت قسمتي از حرم امام حسين (ع) نقش داشته باشد مي‌توان به حسين لرزاده اشاره كرد. استاد لرزاده در طول سال‌هاي حيات خود نزديك به ۸۴۲ مسجد را طراحي، مرمت و اجرا كرده است كه از جمله مهمترين آنها مسجد اعظم قم به دعوت آيت الله بروجردي است.
وي همچنين معمار و طراح مقبره حكيم ابوالقاسم فردوسي است و از جمله افتخارات وي انجام تعميرات قسمتي از حرم امام حسين (ع) مي‌باشد كه طي حكمي از طرف آيت‌الله شهرستاني متولي وقت آن حرم مطهر در عراق به اين افتخار نائل آمده است.
استاد لرزاده به سبب مرمت بسيار مطلوب قسمتي از حرم امام حسين (ع) موفق به دريافت درجه كارشناسي آستانه مقدسه حسيني به ويژه جديت در تجديد بناي ايوان بزرگ شده و از جمله ديگر افتخارات او نشان درجه يك فرهنگ و هنر در بزرگداشت نام آوران علم، ادب و هنر در سال ۸۱ بوده است.
او كه متولد سال ۱۲۸۵ بود بعد از ۹۸ سال زندگي در سال ۸۳ دعوت حق را لبيك گفت و پيكرش در مقبره خانوادگي كه خود او آن را ساخته بود دفن گرديد.
مرجع : حج
