کد مطلب : ۲۸۳۵۵
بزرگ‌ترین مصیبت برای گریه کردن، مصیبت حضرت سیدالشهدا(ع) است
متن سخنرانی حجت الاسلام میرباقری به این شرح است:
ما هم می شود اصحاب امام حسین(ع) شویم؟
یک سوال جدی که برای ما مطرح است این است که می شود ما ملحق به اصحاب حضرت سیدالشهدا علیه السلام شویم؟ چند عبارت در زیارت عاشورا است که از آن این طور استنباط می شود که این راه برای ما هم باز است. همه ما اگر این راه را دنبال کنیم به مسیری می رسیم که زهیر و حبیب و ... رفتند. یک راهش این است که بگوییم من را در دنیا و آخرت با سیدالشهدا علیه السلام قرار دهد. می شود انسان جوری تبعیت از امام حسین علیه السلام کند که سایه امام حسین علیه السلام شود.
این سفر و همراهی یک شرط اولیه دارد و آن هم این است که آدم با خودش نباشد. خدا در قرآن می فرماید: شما هر کجا باشید خدای شما با شما است.
هجرت از خود، راه رسیدن به خدا
آدم وقتی توجه به خود می کند این توجه به خود، حجاب می شود و نمی شود دیگر خدا را ببیند. شرط رسیدن به خدا این است که آدم از خودش هجرت کند. آدم تا با خودش است با خدا نیست. هر وقت توانستیم پا روی نفسمان بگذاریم و از خودمان هجرت کنیم می توانیم به مقصد برسیم.
در دعای ابوحمزه می فرماید: خدایا هر کسی به سمت تو کوچ کند مسافتش نزدیک است. راحل یعنی کوچ کننده. مسافر مسافرت می رود ولی دل به پشت سرش دارد. اما کوچ نشین وطنی ندارد و همه وطنش پیش رو است. اگر راحل الی الله شد و تعلقاتش را پشت سر انداخت پیروزی اش نزدیک است. عمل و فکر و آرزوهایمان نمی گذارد به خدا برسیم.
یکی از ملحدین زمان امام صادق علیه السلام آمد و گفت: این خدایی که از او صحبت می کنید چرا خودش نیامد خودش را آشکار کند و پیامبرش را فرستاده است؟ خودش چرا غایب شد؟ حضرت فرمودند: تو نمی بینی چرا می گویی وجود ندارد؟ آن چیزی در تو تصرف می کند و وقتی غصه دار هستی خوشحال می شوی خودت که نیستی؟ پس او کیست که تو را تصرف می کند؟ خدایی که از خودت به خودت نزدیک تر است را نمی بینی؟
یکی از شاگردان علامه طباطبایی از ایشان سوال کرد شما اینقدر حرم امام رضا علیه السلام می روید از امام رضا علیه السلام چه دارید؟ ایشان فرمود: خیلی چیزها امام رضا علیه السلام به من عنایت کرده اند. یکی از چیزهایی که به من عنایت کرده اند این است که صدای تسبیح موجودات را می شنوم و خوابم نمی رود. اگر کسی خوب گوش دهد می فهمد کسی که این ها را تسبیح می دهد حضرت علی علیه السلام است. اگر کسی دقت کند می فهمد آن کسی که به عالم تسبیح می دهد امام زمان عجل الله تعالی فرجه هستند. امام تسبیح می گوید که کائنات تسبیح می گویند.
اگر کسی از خودش هجرت کرد و به امامش رسید هر کجا را که نگاه کند امام زمانش را می بیند. ولی وقتی آدم از خودش هجرت نمی کند می گوید امام زمان عجل الله تعالی فرجه غایب است. پس می شود که انسان با امام حسین علیه السلام باشد. شرطش این است که از خودش هجرت کند. توجه آدم به خودش بالاترین گناه است.
ما نه فقط می توانیم با امام حسین علیه السلام هم مسیر شویم، بلکه می توانیم دیگران را هم با امام حسین علیه السلام همراه کنیم.
این جمله بعدی زیارت عاشورا است که می فرماید: «وَ اَسْئَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنیِ الْمَقامَ الْمَحْمُود لَکُمْ عِنْدَاللّهِ.» از خدا می خواهم که مرا به مقام محمود شما برساند. مقام محمود، مقام شفاعت و دستگیری است. شفاعت همین طور نیست که هر کسی از راه برسد خدا او را شفاعت کند. برای کسانی است که یک عهد و قراری با خدا دارند.
«لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا»۱ آن هایی که عهدی با خدا بستند آن ها می توانند شفاعت کنند. سیدالشهدا علیه السلام از آن کسانی است که دارای مقام شفاعت است.
یک زیارتی امام حسین علیه السلام دارند که مرحوم محدث قمی آورده است یک جمله اش این است: «اَشْهَدُ اَنَّ دَمَكَ سَكَنَ فِي الْخُلْدِ»۲ به امام حسین علیه السلام عرض می کنیم که من شهادت می دهم که خون شما در این عالم قرار نگرفت. سنی و شیعه این روایت را نقل کرده اند که ابن عباس می گوید رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیدم که روز عاشورا شیشه ای در دست داشتند و از ایشان پرسیدند این چیست؟ حضرت فرمودند: این خون فرزندم حسین علیه السلام است. آن را در عرش الهی می برم.
«وَاقْشَعَرَّتْ لَهُ اَظِلَّةُ الْعَرْشِ، وَبَكى لَهُ جَميعُ الْخَلائِقِ» همه مخلوقات الهی برای امام حسین علیه السلام گریستند و آسمان ها و زمین هفت گانه برای تو گریستند. همه هفت آسمان بر او گریستند. هر مخلوقی که در آسمان ها و زمین و بین آن ها است برای تو گریسته است. مخلوقاتی که ما می بینیم و نمی بینیم برای تو گریستند. آن هایی که در بهشت هستند و در جهنم هستند هم برای تو گریه کردند. فقط دو جمعیت را استثناء کرده است که اهل بصره و شام هستند.
«وَبَكَتْ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَالْاَرَضُونَ السَّبْعُ وَما فيهِنَّ وَما بَيْنَهُنَّ وَمَنْ يَتَقَلَّبُ فِي الْجَنَّةِ وَالنّارِ مِنْ خَلْقِ رَبِّنا وَما يُرى وَما لا يُرى، اَشْهَدُ اَنَّكَ حُجَّةُ اللهِ وَابْنُ حُجَّتِهِ، وَاَشْهَدُ أنَّكَ قَتيلُ اللهِ وابنُ قَتيلِهِ واَشْهَدُ أنَّكَ ثارُ اللهِ وابْنَ ثارِهِ، وَاَشْهَدُ اَنَّك وِتْرُ اللهِ الْمَوْتورُ فِي السَّماواتِ وَالْاَرْضِ، وَاَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ وَنَصَحْتَ وَوَفَيْتَ وَاَوْفَيْتَ وَجاهَدْتَ فِي سَبيلِ اللهِ وَمَضَيْتُ لِلَّذي كُنْتَ عَلَيْهِ شهَيداً وَمُسْتَشْهِداً وَشاهِداً وَمَشْهُوداً» گریه بر سیدالشهدا علیه السلام یک اثرش حیات قلب است. روزی که قلب ها می میرند قلب شما نمی میرد. اشک برای سیدالشهدا علیه السلام ماء الحیوان است. حیاتی به قلب انسان می دهد که روزی که همه می میرند او نمی میرد. در قیامت و عالم برزخ هم زنده است.
سعدی می گوید:
آن هایی که مجذوب امیرالمومنین علیه السلام هستند دیگر عالم برزخ را نمی فهمند. یک دفعه بیدار می شوند و می بینند روز قیامت شده است. این طور مشغول مولای خودش شده است.
باز در روایت می بینیم که می فرماید: وقتی برای امام حسین علیه السلام گریه می کنید. گناهان شما حتی اگر به اندازه کف دریا هم باشد بخشیده می شود.
گریه برای سیدالشهدا(ع)
امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب۳ فرمود: «یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً.»۴ اگر برای امام حسین علیه السلام گریه کنی و اشک هایت جاری شود همه گناهانت را خدا می بخشد. کوچک یا بزرگ، کم یا زیاد باشد. بکاء برای سیدالشهدا علیه السلام مثل توبه می ماند. وقتی کسی توبه کند خدا نمی گوید گناهت کوچک بود یا بزرگ! همه گناهان را خدا می بخشد. گریه برای امام حسین علیه السلام حکم توبه را دارد، همه گناهان بخشیده می شود حتی اگر اندازه دریا باشد. اگر ما زمینی ها گریه کردن برای امام حسین علیه السلام این قدر برایمان فضیلت دارد، آسمانی ها چقدر فضیلت دارند؟
حدیثی از امام رضا علیه السلام در کتاب عیون اخبارالرضا است که حضرت آیه «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» را معنا کردند. حضرت ابراهیم علیه السلام خدا به او فرزندی داد پیغمبری به اسم اسماعیل علیه السلام، وقتی به سن رشد رسید خدای متعال دستور داد او را به جایی ببر و سر او را ببُر. او این قضیه را با پسرش در میان گذاشت و پسرش گفت: هر کاری که خدا می گوید را انجام بده. ان شالله من هم صبر می کنم. فرزند را در منا برد و به خواهش او دست و پایش را بست و کارد سر او را نبرید.
خدای متعال فرمود: ابراهیم تکلیف تو تا همین جا بود. همه اهل معرفت انگشت به دهان هستند که حضرت ابراهیم علیه السلام چه کرده است. حضرت ابراهیم علیه السلام خوشحال نشد. عرض کرد خدایا ای کاش می شد این کار تا آخرش پیش برود. من سر او را ببرم تا به اعظم مصائب برسم. خدای متعال از او دو سوال پرسید. خداوند تبارک و تعالی پرسید: پیامبر خاتم را دوست داری یا خودت را؟ ابراهیم علیه السلام پاسخ داد: پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله را از خودم بیشتر دوست دارم. چون گداخته در محبت خدا است می گوید هر که را خدا بیشتر دوست دارد من هم او را بیشتر دوست دارم.
گفت: فرزند او سیدالشهدا علیه السلام را دوست داری یا فرزند خودت را. عرض کرد فرزند او را از فرزند خودم خیلی بیشتر دوست دارم. بعد خدای متعال فرمود: اعظم مصائب قربانی کردن اسماعیل علیه السلام است یا قربانی شدن حضرت سیدالشهدا علیه السلام؟ برای حضرت ابراهیم علیه السلام روضه امام حسین علیه السلام را خواندند و او هم برای حضرت ابا عبدالله علیه السلام گریه کرد.
مصیبت زده شدن
اعظم مصائب ظرفش وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله است. امام رضا علیه السلام می فرمایند: غصه ای در دل ابراهیم علیه السلام به وجود آمد که اگر فرزندش را سر می برید آن قدر غصه نمی خورد. خدای متعال فرمود: شما اعظم مصائب را می خواستی که به شما رسید. اعظم مصائب در گریه کردن برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام است.
سیدالشهدا علیه السلام حتی انبیاء علیهم السلام را هم شفاعت کرده اند. این پیغمبر خدا حاضر است سر فرزندش را ببرد تا جلوتر بیاید. ما با گریه برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام گناهانمان پاک می شود و آن ها مقاماتشان بالا می رود. اگر جبرئیل و میکائیل برای امام حسین علیه السلام گریستند حضرت فرمودند: برای شما مجلس عزا در بالاترین جای علیین برپا کردند. اعلی علیین خیلی مقام عجیبی است.
مقام محمود یعنی من مقام شفاعت شما را درک کنم و یک جلوه یا از مقام شفاعت شما در وجود من بیاید. هم می شود مع الحسین شد و هم بالاتر. امام حسین علیه السلام با دست من و زحمات من دوستانش را هدایت کند. می شود به اینجا هم رسید. از این بالاتر جمله زیارت عاشورا است که می فرماید: از تو می خواهم توفیقی به من بدهی که خونخواه امام حسین علیه السلام در کنار امام زمان عجل الله تعالی فرجه بشوم.
مقام بعدی: «وَ اَسئلُ اللهَ بِحَقِكُمْ وَ بِالشَانِ اَلذيِ لَكُمْ عِندهُ» خدا را قسم می دهم به حق شما و شانی که در پیش خدا دارید که «أنْ يُعْطِيَنِي بِمُصابِي بِكُمْ أفْضَلَ ما يُعْطِي مصاباً بِمُصِيبَتِهِ» من مصیبت زده شما شوم و در مصیبت شما به جایی برسم که بالاترین ثواب را ببرم.
ابتلائات الهی آدم را به خدا می رساند و آفت عُجب را هم ندارد. دیدید کسی مریض باشد و مُعجب شود؟ انکسار می آورد. لذا بهترین نردبان سلوک، بلا است.
آن کسی که در دنیا سالک راه امام حسین علیه السلام شده است در سجده قربش هم می گوید کاری کن که من در آخرت هم با امام حسین علیه السلام باشم و امام حسین علیه السلام مرا هم شفاعت کند.
پی نوشت:
۱. سوره مريم ٨٧
۲. زيارة الحسين (ع)
۳. رَیان بن شَبیب، از محدثان مورد وثوق شیعه و از اصحاب امام رضا(ع) و امام جواد(ع) است. او به گفته نجاشی دایی معتصم خلیفه بنی عباس بوده که خواهرش مارده از کنیزان هارون و مادر معتصم بوده است. اما برخی مانند مسعودی در اثبات الوصیة وی را دایی مأمون ذکر کرده‌اند.
۴. امالى صدوق ، ص ۱۱۲
ما هم می شود اصحاب امام حسین(ع) شویم؟
یک سوال جدی که برای ما مطرح است این است که می شود ما ملحق به اصحاب حضرت سیدالشهدا علیه السلام شویم؟ چند عبارت در زیارت عاشورا است که از آن این طور استنباط می شود که این راه برای ما هم باز است. همه ما اگر این راه را دنبال کنیم به مسیری می رسیم که زهیر و حبیب و ... رفتند. یک راهش این است که بگوییم من را در دنیا و آخرت با سیدالشهدا علیه السلام قرار دهد. می شود انسان جوری تبعیت از امام حسین علیه السلام کند که سایه امام حسین علیه السلام شود.
این سفر و همراهی یک شرط اولیه دارد و آن هم این است که آدم با خودش نباشد. خدا در قرآن می فرماید: شما هر کجا باشید خدای شما با شما است.
هجرت از خود، راه رسیدن به خدا
آدم وقتی توجه به خود می کند این توجه به خود، حجاب می شود و نمی شود دیگر خدا را ببیند. شرط رسیدن به خدا این است که آدم از خودش هجرت کند. آدم تا با خودش است با خدا نیست. هر وقت توانستیم پا روی نفسمان بگذاریم و از خودمان هجرت کنیم می توانیم به مقصد برسیم.
در دعای ابوحمزه می فرماید: خدایا هر کسی به سمت تو کوچ کند مسافتش نزدیک است. راحل یعنی کوچ کننده. مسافر مسافرت می رود ولی دل به پشت سرش دارد. اما کوچ نشین وطنی ندارد و همه وطنش پیش رو است. اگر راحل الی الله شد و تعلقاتش را پشت سر انداخت پیروزی اش نزدیک است. عمل و فکر و آرزوهایمان نمی گذارد به خدا برسیم.
یکی از ملحدین زمان امام صادق علیه السلام آمد و گفت: این خدایی که از او صحبت می کنید چرا خودش نیامد خودش را آشکار کند و پیامبرش را فرستاده است؟ خودش چرا غایب شد؟ حضرت فرمودند: تو نمی بینی چرا می گویی وجود ندارد؟ آن چیزی در تو تصرف می کند و وقتی غصه دار هستی خوشحال می شوی خودت که نیستی؟ پس او کیست که تو را تصرف می کند؟ خدایی که از خودت به خودت نزدیک تر است را نمی بینی؟
یکی از شاگردان علامه طباطبایی از ایشان سوال کرد شما اینقدر حرم امام رضا علیه السلام می روید از امام رضا علیه السلام چه دارید؟ ایشان فرمود: خیلی چیزها امام رضا علیه السلام به من عنایت کرده اند. یکی از چیزهایی که به من عنایت کرده اند این است که صدای تسبیح موجودات را می شنوم و خوابم نمی رود. اگر کسی خوب گوش دهد می فهمد کسی که این ها را تسبیح می دهد حضرت علی علیه السلام است. اگر کسی دقت کند می فهمد آن کسی که به عالم تسبیح می دهد امام زمان عجل الله تعالی فرجه هستند. امام تسبیح می گوید که کائنات تسبیح می گویند.
اگر کسی از خودش هجرت کرد و به امامش رسید هر کجا را که نگاه کند امام زمانش را می بیند. ولی وقتی آدم از خودش هجرت نمی کند می گوید امام زمان عجل الله تعالی فرجه غایب است. پس می شود که انسان با امام حسین علیه السلام باشد. شرطش این است که از خودش هجرت کند. توجه آدم به خودش بالاترین گناه است.
ما نه فقط می توانیم با امام حسین علیه السلام هم مسیر شویم، بلکه می توانیم دیگران را هم با امام حسین علیه السلام همراه کنیم.
این جمله بعدی زیارت عاشورا است که می فرماید: «وَ اَسْئَلُهُ أَنْ یُبَلِّغَنیِ الْمَقامَ الْمَحْمُود لَکُمْ عِنْدَاللّهِ.» از خدا می خواهم که مرا به مقام محمود شما برساند. مقام محمود، مقام شفاعت و دستگیری است. شفاعت همین طور نیست که هر کسی از راه برسد خدا او را شفاعت کند. برای کسانی است که یک عهد و قراری با خدا دارند.
«لَا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا»۱ آن هایی که عهدی با خدا بستند آن ها می توانند شفاعت کنند. سیدالشهدا علیه السلام از آن کسانی است که دارای مقام شفاعت است.
یک زیارتی امام حسین علیه السلام دارند که مرحوم محدث قمی آورده است یک جمله اش این است: «اَشْهَدُ اَنَّ دَمَكَ سَكَنَ فِي الْخُلْدِ»۲ به امام حسین علیه السلام عرض می کنیم که من شهادت می دهم که خون شما در این عالم قرار نگرفت. سنی و شیعه این روایت را نقل کرده اند که ابن عباس می گوید رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیدم که روز عاشورا شیشه ای در دست داشتند و از ایشان پرسیدند این چیست؟ حضرت فرمودند: این خون فرزندم حسین علیه السلام است. آن را در عرش الهی می برم.
«وَاقْشَعَرَّتْ لَهُ اَظِلَّةُ الْعَرْشِ، وَبَكى لَهُ جَميعُ الْخَلائِقِ» همه مخلوقات الهی برای امام حسین علیه السلام گریستند و آسمان ها و زمین هفت گانه برای تو گریستند. همه هفت آسمان بر او گریستند. هر مخلوقی که در آسمان ها و زمین و بین آن ها است برای تو گریسته است. مخلوقاتی که ما می بینیم و نمی بینیم برای تو گریستند. آن هایی که در بهشت هستند و در جهنم هستند هم برای تو گریه کردند. فقط دو جمعیت را استثناء کرده است که اهل بصره و شام هستند.
«وَبَكَتْ لَهُ السَّماواتُ السَّبْعُ وَالْاَرَضُونَ السَّبْعُ وَما فيهِنَّ وَما بَيْنَهُنَّ وَمَنْ يَتَقَلَّبُ فِي الْجَنَّةِ وَالنّارِ مِنْ خَلْقِ رَبِّنا وَما يُرى وَما لا يُرى، اَشْهَدُ اَنَّكَ حُجَّةُ اللهِ وَابْنُ حُجَّتِهِ، وَاَشْهَدُ أنَّكَ قَتيلُ اللهِ وابنُ قَتيلِهِ واَشْهَدُ أنَّكَ ثارُ اللهِ وابْنَ ثارِهِ، وَاَشْهَدُ اَنَّك وِتْرُ اللهِ الْمَوْتورُ فِي السَّماواتِ وَالْاَرْضِ، وَاَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ بَلَّغْتَ وَنَصَحْتَ وَوَفَيْتَ وَاَوْفَيْتَ وَجاهَدْتَ فِي سَبيلِ اللهِ وَمَضَيْتُ لِلَّذي كُنْتَ عَلَيْهِ شهَيداً وَمُسْتَشْهِداً وَشاهِداً وَمَشْهُوداً» گریه بر سیدالشهدا علیه السلام یک اثرش حیات قلب است. روزی که قلب ها می میرند قلب شما نمی میرد. اشک برای سیدالشهدا علیه السلام ماء الحیوان است. حیاتی به قلب انسان می دهد که روزی که همه می میرند او نمی میرد. در قیامت و عالم برزخ هم زنده است.
سعدی می گوید:
مست می‌بیدار گردد نیم شب مست ساقی روز محشر بامداد
آن هایی که مجذوب امیرالمومنین علیه السلام هستند دیگر عالم برزخ را نمی فهمند. یک دفعه بیدار می شوند و می بینند روز قیامت شده است. این طور مشغول مولای خودش شده است.
باز در روایت می بینیم که می فرماید: وقتی برای امام حسین علیه السلام گریه می کنید. گناهان شما حتی اگر به اندازه کف دریا هم باشد بخشیده می شود.
گریه برای سیدالشهدا(ع)
امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب۳ فرمود: «یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً.»۴ اگر برای امام حسین علیه السلام گریه کنی و اشک هایت جاری شود همه گناهانت را خدا می بخشد. کوچک یا بزرگ، کم یا زیاد باشد. بکاء برای سیدالشهدا علیه السلام مثل توبه می ماند. وقتی کسی توبه کند خدا نمی گوید گناهت کوچک بود یا بزرگ! همه گناهان را خدا می بخشد. گریه برای امام حسین علیه السلام حکم توبه را دارد، همه گناهان بخشیده می شود حتی اگر اندازه دریا باشد. اگر ما زمینی ها گریه کردن برای امام حسین علیه السلام این قدر برایمان فضیلت دارد، آسمانی ها چقدر فضیلت دارند؟
حدیثی از امام رضا علیه السلام در کتاب عیون اخبارالرضا است که حضرت آیه «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» را معنا کردند. حضرت ابراهیم علیه السلام خدا به او فرزندی داد پیغمبری به اسم اسماعیل علیه السلام، وقتی به سن رشد رسید خدای متعال دستور داد او را به جایی ببر و سر او را ببُر. او این قضیه را با پسرش در میان گذاشت و پسرش گفت: هر کاری که خدا می گوید را انجام بده. ان شالله من هم صبر می کنم. فرزند را در منا برد و به خواهش او دست و پایش را بست و کارد سر او را نبرید.
خدای متعال فرمود: ابراهیم تکلیف تو تا همین جا بود. همه اهل معرفت انگشت به دهان هستند که حضرت ابراهیم علیه السلام چه کرده است. حضرت ابراهیم علیه السلام خوشحال نشد. عرض کرد خدایا ای کاش می شد این کار تا آخرش پیش برود. من سر او را ببرم تا به اعظم مصائب برسم. خدای متعال از او دو سوال پرسید. خداوند تبارک و تعالی پرسید: پیامبر خاتم را دوست داری یا خودت را؟ ابراهیم علیه السلام پاسخ داد: پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله را از خودم بیشتر دوست دارم. چون گداخته در محبت خدا است می گوید هر که را خدا بیشتر دوست دارد من هم او را بیشتر دوست دارم.
گفت: فرزند او سیدالشهدا علیه السلام را دوست داری یا فرزند خودت را. عرض کرد فرزند او را از فرزند خودم خیلی بیشتر دوست دارم. بعد خدای متعال فرمود: اعظم مصائب قربانی کردن اسماعیل علیه السلام است یا قربانی شدن حضرت سیدالشهدا علیه السلام؟ برای حضرت ابراهیم علیه السلام روضه امام حسین علیه السلام را خواندند و او هم برای حضرت ابا عبدالله علیه السلام گریه کرد.
مصیبت زده شدن
اعظم مصائب ظرفش وجود مقدس رسول الله صلی الله علیه و آله است. امام رضا علیه السلام می فرمایند: غصه ای در دل ابراهیم علیه السلام به وجود آمد که اگر فرزندش را سر می برید آن قدر غصه نمی خورد. خدای متعال فرمود: شما اعظم مصائب را می خواستی که به شما رسید. اعظم مصائب در گریه کردن برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام است.
سیدالشهدا علیه السلام حتی انبیاء علیهم السلام را هم شفاعت کرده اند. این پیغمبر خدا حاضر است سر فرزندش را ببرد تا جلوتر بیاید. ما با گریه برای حضرت سیدالشهدا علیه السلام گناهانمان پاک می شود و آن ها مقاماتشان بالا می رود. اگر جبرئیل و میکائیل برای امام حسین علیه السلام گریستند حضرت فرمودند: برای شما مجلس عزا در بالاترین جای علیین برپا کردند. اعلی علیین خیلی مقام عجیبی است.
مقام محمود یعنی من مقام شفاعت شما را درک کنم و یک جلوه یا از مقام شفاعت شما در وجود من بیاید. هم می شود مع الحسین شد و هم بالاتر. امام حسین علیه السلام با دست من و زحمات من دوستانش را هدایت کند. می شود به اینجا هم رسید. از این بالاتر جمله زیارت عاشورا است که می فرماید: از تو می خواهم توفیقی به من بدهی که خونخواه امام حسین علیه السلام در کنار امام زمان عجل الله تعالی فرجه بشوم.
مقام بعدی: «وَ اَسئلُ اللهَ بِحَقِكُمْ وَ بِالشَانِ اَلذيِ لَكُمْ عِندهُ» خدا را قسم می دهم به حق شما و شانی که در پیش خدا دارید که «أنْ يُعْطِيَنِي بِمُصابِي بِكُمْ أفْضَلَ ما يُعْطِي مصاباً بِمُصِيبَتِهِ» من مصیبت زده شما شوم و در مصیبت شما به جایی برسم که بالاترین ثواب را ببرم.
ابتلائات الهی آدم را به خدا می رساند و آفت عُجب را هم ندارد. دیدید کسی مریض باشد و مُعجب شود؟ انکسار می آورد. لذا بهترین نردبان سلوک، بلا است.
آن کسی که در دنیا سالک راه امام حسین علیه السلام شده است در سجده قربش هم می گوید کاری کن که من در آخرت هم با امام حسین علیه السلام باشم و امام حسین علیه السلام مرا هم شفاعت کند.
پی نوشت:
۱. سوره مريم ٨٧
۲. زيارة الحسين (ع)
۳. رَیان بن شَبیب، از محدثان مورد وثوق شیعه و از اصحاب امام رضا(ع) و امام جواد(ع) است. او به گفته نجاشی دایی معتصم خلیفه بنی عباس بوده که خواهرش مارده از کنیزان هارون و مادر معتصم بوده است. اما برخی مانند مسعودی در اثبات الوصیة وی را دایی مأمون ذکر کرده‌اند.
۴. امالى صدوق ، ص ۱۱۲
مرجع : وارث
