کد مطلب : ۱۱۱۰۶
آرش عباسی:
نمایشنامه‌خوانی موضوعات مذهبی به معنای ضعف اجرایی آنها نیست
آرش عباسی، نمایشنامه‌نویس در گفت‌وگو با خیمه درباره استفاده خاص از نمایشنامه‌خوانی برای روایت داستان‌های مذهبی گفت:«اگرچه موضوعات مذهبی ممکن است با حساسیت‌ها و محدودیت‌های نمایشی در اجرای زنده مواجه باشند اما به نظر من نمی‌توان به نمایشنامه‌خوانی به این صورت نگریست که آنچه در قالب اجرای زنده نمی‌تواند به اجرا درآید، در نمایشنامه‌خوانی بیان شود.»
وی افزود:«تصور من از نمایشنامه آن چیزی است که قطعا به اجرا خواهد رسید. نمایشنامه‌نویس باید اثر خود را به گونه‌ای خلق کند که قابلیت اجرا داشته باشد و نویسنده هم همین را می‌خواهد که کارش به اجرا برسد.»
عباسی درباره استفاده از نمایشنامه‌خوانی برای بیان چیزی که نمی‌تواند روی صحنه نشان داده شود اما ممکن است در قالب کلمات و گفتار، در نمایشنامه‌خوانی بیان شود، توضیح داد :«اگر نتوان چیزی را روی صحنه نشان داد، پس نمایشنامه ناقص است؛ یعنی اصلا قابلیت اجرا ندارد و لذا ما نمی‌توانیم به عنوان یک نمایشنامه کامل به آن نگاه کنیم. شاید بشود به عنوان یک رمان به آن نگاه کرد اما من معتقدم که باید به نمایشنامه نگاه اجرایی داشت. هرچند می‌توان به صورت دیگر که شما می‌گویید به آن نگاه کرد و شاید عده‌ای با چنین دید خاصی به آن بنگرند و اینکه نمایشنامه صرفا خوانده شود اما من این را نمی‌پسندم.»
وی فایده نمایشنامه‌خوانی را در معرفی یک نویسنده و یک نمایشنامه دانست و گفت:«در تئاتر حرفه‌ای ما در این شرایط فضای کار کردن برای همه فراهم نیست. هرکسی می‌تواند متن بنویسد اما باید نویسنده، کارگردانی پیدا کند که متن را اجرا کند. نویسنده‌ای که شاید هیچ ناشری زیر بار چاپ آثارش نرود و کارگردانی هم وجود ندارد که متن او را کار کند، در نمایشنامه‌خوانی می‌تواند فرصتی برای ارائه خود و کارش پیدا کند.»
آرش عباسی که در ششمین همایش سراسری آیین‌های عاشورایی، نمایشنامه‌خوانی «غریبه» را اجرا کرد، درباره داستان این نمایشنامه گفت:«داستان درباره غریبه‌ای است که قبل از انقلاب وارد روستایی می‌شود که اتفاقاتی برای وی پیش می‌آید و سرنوشتش عوض می‌شود.»
وی توضیح داد که داستان نمایشنامه خود را بر اساس زندگی مسلم‌بن عقیل نوشته است و سعی کرده نگاه امروزی‌تری به آن داشته باشد.
عباسی همچنین از چاپ این نمایشنامه به زودی بر داد.
وی افزود:«تصور من از نمایشنامه آن چیزی است که قطعا به اجرا خواهد رسید. نمایشنامه‌نویس باید اثر خود را به گونه‌ای خلق کند که قابلیت اجرا داشته باشد و نویسنده هم همین را می‌خواهد که کارش به اجرا برسد.»
عباسی درباره استفاده از نمایشنامه‌خوانی برای بیان چیزی که نمی‌تواند روی صحنه نشان داده شود اما ممکن است در قالب کلمات و گفتار، در نمایشنامه‌خوانی بیان شود، توضیح داد :«اگر نتوان چیزی را روی صحنه نشان داد، پس نمایشنامه ناقص است؛ یعنی اصلا قابلیت اجرا ندارد و لذا ما نمی‌توانیم به عنوان یک نمایشنامه کامل به آن نگاه کنیم. شاید بشود به عنوان یک رمان به آن نگاه کرد اما من معتقدم که باید به نمایشنامه نگاه اجرایی داشت. هرچند می‌توان به صورت دیگر که شما می‌گویید به آن نگاه کرد و شاید عده‌ای با چنین دید خاصی به آن بنگرند و اینکه نمایشنامه صرفا خوانده شود اما من این را نمی‌پسندم.»
وی فایده نمایشنامه‌خوانی را در معرفی یک نویسنده و یک نمایشنامه دانست و گفت:«در تئاتر حرفه‌ای ما در این شرایط فضای کار کردن برای همه فراهم نیست. هرکسی می‌تواند متن بنویسد اما باید نویسنده، کارگردانی پیدا کند که متن را اجرا کند. نویسنده‌ای که شاید هیچ ناشری زیر بار چاپ آثارش نرود و کارگردانی هم وجود ندارد که متن او را کار کند، در نمایشنامه‌خوانی می‌تواند فرصتی برای ارائه خود و کارش پیدا کند.»
آرش عباسی که در ششمین همایش سراسری آیین‌های عاشورایی، نمایشنامه‌خوانی «غریبه» را اجرا کرد، درباره داستان این نمایشنامه گفت:«داستان درباره غریبه‌ای است که قبل از انقلاب وارد روستایی می‌شود که اتفاقاتی برای وی پیش می‌آید و سرنوشتش عوض می‌شود.»
وی توضیح داد که داستان نمایشنامه خود را بر اساس زندگی مسلم‌بن عقیل نوشته است و سعی کرده نگاه امروزی‌تری به آن داشته باشد.
عباسی همچنین از چاپ این نمایشنامه به زودی بر داد.
