کد مطلب : ۱۱۲۲۵
بررسی فیلم‌های عاشورایی در فرهنگسرای ارسباران
اين برنامه با حضور كارگردانان اين آثار – بدون حضور ابراهيم فروزش – در باشگاه فيلم تهران برگزار شد.
مهدي اسدي درباره فيلم «خاطره ازلي» و «بوي سيب» گفت: اين فيلم‌ها در دوراني كه به‌طور تخصصي كار تدوين انجام مي‌دادم ساخته شده‌اند و با توجه به مراسم عاشورا كه هرسال شاهدش بوديم خواستم به شكل تجربي اين واقعه را به شكل ديگر با تمركز بر ريتم موجود در فضا روايت كنم. كل ماجرا را با لنز تله گرفتم واز ابتدا قصدم تدوين ريتميك بود.
اسدي در توضيح فيلم «بوي سيب» گفت: بخش عمده‌اي از كار در روي ميز تدوين شكل گرفت و بستر صداي ما موسيقي است و هر دو فيلم به شكل آنالوگ مونتاژ شدند و حاصل كار يك تدوين و تجربه آزمايشگاهي و نزديك شدن به حسي بود كه در فضا وجود داشت.
محسن اميريوسفي نيز درباره نمايش فيلم كوتاه «كاروان» گفت: با توجه به اين‌كه فيلم‌هاي بلندم امكان نمايش ندارد، خوشحالم حداقل بعد از چندين سال اين فيلم به روي پرده رفت.
وي درباره ساختار فيلمش گفت:سعي كردم خط سيري را بروم كه خود ماجرا داشت،«كاروان» تركيبي از وقايع روز عاشورا هست.
اميريوسفي با اشاره به فيلم‌برداري خوب بايرام فضلي گفت: در كاروان هم شاهد رگه طنزي كه عموما در آثارم وجود دارد هستيم.
نرگس آبيار نيز درباره ساخت فيلم «يك روز پس از دهمين روز» گفت: براي ساخت مستند «روز پايان» رفته بودم كه با شخصيت اصلي فيلم كه تيمارداري از شترها را برعهده داشت آشنا شدم و متوجه شدم هرسال از يك شتر تيمارداري مي‌كند و وقتي به آن شتر وابسته مي‌شود آن شتر را مي‌كشند.
بابك بهداد نيز درباره ساخت فيلم «نخل روز دهم» نيز اذعان داشت: سال ۸۲ درحال توليد فيلمي درباره كويرهاي ايران بودم كه فهميدم هرسال مراسمي خاص درباره «نخل روز دهم» در آن منطقه برگزار مي‌شود، حدود سال ۸۲ بود، سال اول از مراسم عكاسي كردم و از سال بعد شروع به ساخت اين فيلم كردم.
وي افزود:سعي كردم اثرروايت متفاوتي داشته باشد و روي متن آن هم خيلي كار كرديم تا فيلم ساخته شود.
مهدي اسدي در پاسخ به پرسش يكي از حاضران درباره عدم وسعت موضوع در آثار عاشورايي گفت:هر فيلمي حاصل دريافت و درك تصويري و شناخت فيلم‌ساز از موضوع است و متناسب با شرايط و اتفاقي كه شما نمي‌توانيد دخل و تصرفي در آن بكنيد ساخته مي‌شود. توده جمعي براساس يك باور مذهبي كاري انجام مي‌دهند و شما بنا به زاويه نگاهتان آن موضوع را تصوير مي‌كنيد.
بابك بهداد نيز در اين‌باره گفت: در مراسم آييني خيلي امكان دخل و تصرف وجود ندارد و سعي كردم در كارم آنچه اتفاق مي‌افتد را نشان دهم و فكر مي‌كنم ابتدا فيلم‌هايي را بسازيم كه اين مراسم را به طور كامل نشان مي‌دهند بعد بتوانيم نگاه‌هاي متفاوت به مراسم قوم‌نگار داشته باشيم و نگاه من به اين واقعه نگاه قوم‌نگار بود.
محسن اميريوسفي در ادامه گفت: فيلم‌نامه‌اي با موضوع فيلم «كاروان» براي ساخت فيلم بلند آماده كردم بودم، آن را به وزارت ارشاد دادم ،رد كردند.
او معتقد است: آنچه فراتر از نگاه قوم نگارانه هست نگاه خود فيلم‌ساز است كه مختص خودش است و چيزي است كه بايد همواره از آن دفاع كند.
بابك بهداد نيز در ادامه گفت: فيلم‌هايي كه در تلويزيون در اين خصوص مي‌بينيم عموما گزارش است و مدتي است، تمايلي به نمايش تعزيه و پرده‌خواني و نمايش فيلم‌هايي مثل آنچه امروز ديديد ندارد.
نرگس آبيار نيز در اين خصوص گفت: مقصر ما نيستيم كه تلويزيون آن‌قدر يك موضوع را كليشه و تكراري و حتي در نگاه مخاطب زشت مي‌كند كه شما حتي پس از ديدن يك اثر قوم‌نگاري احساس خستگي مي‌كنيد. به هرحال بسياري از آيين‌ها از نگاه كساني كه خطي‌مشي تلويزيون را تعيين مي‌كنند به نمايش درنمي‌آيند. ممكن است در چندسال آينده اصلا شاهد اين آيين‌ها نباشيم.
آبيار درباره ارتباط مخاطب با فيلم‌اش گفت: مسلما زبان تصوير گاهي توان زبان روايت را ندارد و آن‌چيزي كه مخاطب دريافت مي‌كند به ذهنيت او بستگي دارد.
محسن اميريوسفي در بخش ديگري از اين نشست درباره مضمون فيلم «كاروان» گفت:«كاروان» تفاوت عمده‌اي با تعزيه دارد. دركاروان كسي ديالوگي ندارد، چيزي خوانده نمي‌شود و كاروان يك كارناوال عزا است و فقط يادآوري واقعه كربلا است.
او ادامه داد: دراين فيلم سعي كردم تابع فضا و قضايا باشم و سعي كردم تابع نگاه تاريخي باشم.
مهدي اسدي درباره فيلم «خاطره ازلي» و «بوي سيب» گفت: اين فيلم‌ها در دوراني كه به‌طور تخصصي كار تدوين انجام مي‌دادم ساخته شده‌اند و با توجه به مراسم عاشورا كه هرسال شاهدش بوديم خواستم به شكل تجربي اين واقعه را به شكل ديگر با تمركز بر ريتم موجود در فضا روايت كنم. كل ماجرا را با لنز تله گرفتم واز ابتدا قصدم تدوين ريتميك بود.
اسدي در توضيح فيلم «بوي سيب» گفت: بخش عمده‌اي از كار در روي ميز تدوين شكل گرفت و بستر صداي ما موسيقي است و هر دو فيلم به شكل آنالوگ مونتاژ شدند و حاصل كار يك تدوين و تجربه آزمايشگاهي و نزديك شدن به حسي بود كه در فضا وجود داشت.
محسن اميريوسفي نيز درباره نمايش فيلم كوتاه «كاروان» گفت: با توجه به اين‌كه فيلم‌هاي بلندم امكان نمايش ندارد، خوشحالم حداقل بعد از چندين سال اين فيلم به روي پرده رفت.
وي درباره ساختار فيلمش گفت:سعي كردم خط سيري را بروم كه خود ماجرا داشت،«كاروان» تركيبي از وقايع روز عاشورا هست.
اميريوسفي با اشاره به فيلم‌برداري خوب بايرام فضلي گفت: در كاروان هم شاهد رگه طنزي كه عموما در آثارم وجود دارد هستيم.
نرگس آبيار نيز درباره ساخت فيلم «يك روز پس از دهمين روز» گفت: براي ساخت مستند «روز پايان» رفته بودم كه با شخصيت اصلي فيلم كه تيمارداري از شترها را برعهده داشت آشنا شدم و متوجه شدم هرسال از يك شتر تيمارداري مي‌كند و وقتي به آن شتر وابسته مي‌شود آن شتر را مي‌كشند.
بابك بهداد نيز درباره ساخت فيلم «نخل روز دهم» نيز اذعان داشت: سال ۸۲ درحال توليد فيلمي درباره كويرهاي ايران بودم كه فهميدم هرسال مراسمي خاص درباره «نخل روز دهم» در آن منطقه برگزار مي‌شود، حدود سال ۸۲ بود، سال اول از مراسم عكاسي كردم و از سال بعد شروع به ساخت اين فيلم كردم.
وي افزود:سعي كردم اثرروايت متفاوتي داشته باشد و روي متن آن هم خيلي كار كرديم تا فيلم ساخته شود.
مهدي اسدي در پاسخ به پرسش يكي از حاضران درباره عدم وسعت موضوع در آثار عاشورايي گفت:هر فيلمي حاصل دريافت و درك تصويري و شناخت فيلم‌ساز از موضوع است و متناسب با شرايط و اتفاقي كه شما نمي‌توانيد دخل و تصرفي در آن بكنيد ساخته مي‌شود. توده جمعي براساس يك باور مذهبي كاري انجام مي‌دهند و شما بنا به زاويه نگاهتان آن موضوع را تصوير مي‌كنيد.
بابك بهداد نيز در اين‌باره گفت: در مراسم آييني خيلي امكان دخل و تصرف وجود ندارد و سعي كردم در كارم آنچه اتفاق مي‌افتد را نشان دهم و فكر مي‌كنم ابتدا فيلم‌هايي را بسازيم كه اين مراسم را به طور كامل نشان مي‌دهند بعد بتوانيم نگاه‌هاي متفاوت به مراسم قوم‌نگار داشته باشيم و نگاه من به اين واقعه نگاه قوم‌نگار بود.
محسن اميريوسفي در ادامه گفت: فيلم‌نامه‌اي با موضوع فيلم «كاروان» براي ساخت فيلم بلند آماده كردم بودم، آن را به وزارت ارشاد دادم ،رد كردند.
او معتقد است: آنچه فراتر از نگاه قوم نگارانه هست نگاه خود فيلم‌ساز است كه مختص خودش است و چيزي است كه بايد همواره از آن دفاع كند.
بابك بهداد نيز در ادامه گفت: فيلم‌هايي كه در تلويزيون در اين خصوص مي‌بينيم عموما گزارش است و مدتي است، تمايلي به نمايش تعزيه و پرده‌خواني و نمايش فيلم‌هايي مثل آنچه امروز ديديد ندارد.
نرگس آبيار نيز در اين خصوص گفت: مقصر ما نيستيم كه تلويزيون آن‌قدر يك موضوع را كليشه و تكراري و حتي در نگاه مخاطب زشت مي‌كند كه شما حتي پس از ديدن يك اثر قوم‌نگاري احساس خستگي مي‌كنيد. به هرحال بسياري از آيين‌ها از نگاه كساني كه خطي‌مشي تلويزيون را تعيين مي‌كنند به نمايش درنمي‌آيند. ممكن است در چندسال آينده اصلا شاهد اين آيين‌ها نباشيم.
آبيار درباره ارتباط مخاطب با فيلم‌اش گفت: مسلما زبان تصوير گاهي توان زبان روايت را ندارد و آن‌چيزي كه مخاطب دريافت مي‌كند به ذهنيت او بستگي دارد.
محسن اميريوسفي در بخش ديگري از اين نشست درباره مضمون فيلم «كاروان» گفت:«كاروان» تفاوت عمده‌اي با تعزيه دارد. دركاروان كسي ديالوگي ندارد، چيزي خوانده نمي‌شود و كاروان يك كارناوال عزا است و فقط يادآوري واقعه كربلا است.
او ادامه داد: دراين فيلم سعي كردم تابع فضا و قضايا باشم و سعي كردم تابع نگاه تاريخي باشم.
مرجع : خبرگزاری ايسنا
