کد مطلب : ۱۵۱۱۲
نامه حجت الاسلام قرائتی به هیئت‌های مذهبی
جامعه: حجت‌الاسلام محسن قرائتی در آستانه ماه محرم، نامه‌ای خطاب به مسئولان هیئت‌های مذهبی نوشت.
به گزارش ستاد اقامه نماز، حجت‌الاسلام محسن قرائتی، مفسر قرآن و رئیس ستاد اقامه نماز در آستانه ماه محرم، نامه‌ای را خطاب به مسئولان هیئت‌های مذهبی نوشت. متن کامل این نامه به شرح ذیل است:
بسم الله الرحمن الرحیم
خدمت مبارک مسئولان محترم هیئت‌های مذهبی
بعد از ۳۰ سال گفت‌وگو در تلویزیون خواستم در آستانه محرّم یک نامه برای شما و همکاران عزیزتان بنویسم.
گریه، نشانه عاطفه، عشق، سوز و معرفت است. چشمی که اشک ندارد، بگرید که چرا گریه ندارد؛ خداوند برای دختر کافری که در زمان جاهلیت زنده به گور می‌شد، روضه خوانده و می‌فرماید «بِأَیِ ذَنْبٍ قُتِلَتْ: به چه گناهی کشته شد؟» (۱)
خداوند در سوره بروج از جنایت‌کارانی که قبل از اسلام، مؤمنین را در گودال ریخته و آتش می‌زدند، با کلمه «مرگ بر آنان» (۲) یاد کرده است؛ بنابراین دلسوزی برای مظلوم و فریاد بر سر ظالم، کاری خدایی و قرآنی است.
این از یک سو؛ از سوی دیگر خدا در قرآن به پیامبرش می‌فرماید: یاد ابراهیم و مریم را زنده بدار (۳) بنابراین کار عزاداران، نوعی پیروی از پیامبر و ذکر فداکاری امام حسین (ع) و یاران با وفای اوست. هر کس را بیشتر دوست داریم در فراقش بیشتر می‌سوزیم و دلسوزی برای امام حسین (ع) و اصحابش بعد از ۱۴۰۰ سال، نشانه عشق به اهل‌بیت علیهم‌السلام و مزد رسالت پیامبر (ص) است. (۴)
برای مظلوم، حتی قبل از شهادتش، گریه کردن جایز است. پیامبر (ص) به حضرت علی (ع) فرمود: تو را در ماه رمضان شهید خواهند کرد و سپس گریه کرد. (۵)
عزاداری برای شهید بقدری ثواب دارد که امام صادق (ع) به شاعری فرمود: شنیده‌ام برای امام حسین (ع) شعر می‌گویی. شعرت را بخوان؛ و حضرت چنان گریه کرد که صدایش تا کوچه رفت. حضرت فرمود: کسانی که مال خود را خرج معرفت و محبت اهل بیت علیهم‌السّلام کنند، آنها از ما هستند و به سوی ما می‌آیند. (۶)
تاریخ، شهید زیاد دیده است، اما شهیدی مثل پسر فاطمه سلام‌الله علیها، با ۱۲هزار نامه دعوت، روبه‌روی زن و بچه، در کنار آب با لب تشنه، زیر سم اسب، همراه با اسارت زن و فرزند و آتش زدن خیمه، به خود ندیده است.
ای عزاداران! شما با عزاداری خود دل پیامبر و علی و فاطمه سلام‌الله علیهم را شاد می‌کنید؛ در حدیث می‌خوانیم: فرشته‌ها نیز برای امام حسین گریه می‌کنند. (۷)
آنچه اسلام و شیعه دارد از قیام امام حسین (ع) است، بنابراین باید هر سال بهتر از سال قبل عزاداری را انجام دهیم؛ لکن این گوهر گرانبها نیز آسیب‌پذیر است؛ هدف از این نامه آن است که برادرانه و خاضعانه، آسیب‌های آن را که شما خود بهتر می‌دانید، با یک دیگر مرور کنیم.
۱. از کسانی دعوت کنید که علاوه بر تحریک عاطفه، عقل و حماسه را نیز رشد دهند. اشعار، برخاسته و برگرفته از آیات و روایات و تاریخ کربلا باشد. آنگونه عزاداری کنیم که اگر صاحب اصلی عزا (امام زمان) وارد مجلس شد، ما را دعا کند.
۲. چون ما منتظر حضرت مهدی (ع) هستیم و او امام جهان است، باید ما هم جهانی فکرکنیم و تعصب‌های محلی و هیئتی را کنار بگذاریم.
۳. چون هدف عزاداری، خداست، به فکر رقابت، چشم و همچشمی که ما را از اخلاص دور می‌کند، نباشیم.
۴. اذیت مؤمن گناه بزرگی است؛ ایجاد ترافیک، سدّ معبر، صدای بلندگو و هر کار دیگری که موجب آزار رسانی به دیگران باشد، باید از حریم عزاداری دور شود.
۵. امام حسین (ع) روز عاشورا در برابر تیرهای دشمن، نماز را اقامه کرد، شما عزاداران عزیز باید اول وقت همراه با ندای اذان، اقامه نماز جماعت بکنید و از قبل یک روحانی با خود داشته باشید و امکان وضو و سجاده را فراهم کنید.
۶. در مدح اهل بیت علیهم‌السّلام مبالغه و غلو نکنیم و مقام انبیاء و اولیای دیگر را پائین نیاوریم. از اشعار و عبارات سطحی دوری کنیم. از بیان جملاتی که قدّ و بالا و چشم و ابروی اهل بیت و اصحاب آنان را توصیف می‌کند، صرف نظر کنیم. آنچه در شأن امام حسین (ع) است، جمله «هیهات منّا الذّلّه» است. یعنی زیر سم اسب می‌روم، امّا زیر بارِ زور نمی‌روم؛ سر به نی می‌دهم، ولی نزد طاغوت سر خم نمی‌کنم.
۷. از ابزار موسیقی و ریتم‌هایی که در شأن عزاداری امام حسین(ع) نیست دوری کنیم.
۸. در عزاداری مراعات مسائل بهداشتی بشود. در مجالس سیگار نکشیم؛ گاو و گوسفند و شتر را در خیابان نکشیم؛ در غذا پختن و تقسیم آن، اسراف نکنیم، در میان کسانی که در جلسات شرکت می‌کنند تبعیض قائل نشویم و مراعات افراد را که روز باید مشغول کار و تحصیل باشند، بکنیم.
۹. روحانیون عزیز نیز آنچه مورد نیاز منطقه است، در سایه آیات و روایات همراه با تاریخ کربلا بیان کنند و آنگونه سخنرانی کنند که حتی بچه‌های پای منبر هدف از قیام امام حسین(ع) و پیام کربلا را بفهمند.
ای عزاداران عزیز!
شما نزد خدا مقام دارید؛ نزد پیغمبر و فاطمه سلام‌الله علیهما مقام دارید؛ کار شما ذخیره قیامت شماست؛ اگر این عزاداری همراه با اخلاص و تقوی به شکلی که انتظار می‌رود انجام گیرد، امید است مورد شفاعت اهل بیت علیهم السلام قرار بگیریم. ولی اگر خدای نکرده حرف‌های سُست، شعرهای غلوآمیز، مردم آزاری، غفلت از نماز، اسراف و ولخرجی، چشم و همچشمی، تعصب هیئتی و امثال این آسیب‌ها وارد کار شود، در قیامت بخاطر این آسیب‌ها خدای نکرده دستمان خالی خواهد بود.
آنچه گفته شد نه دستور است و نه بخشنامه؛ بلکه نامه‌ای است برخاسته از سوز و ناله؛ امید است به این تذکرات که بارها از زبان امام (ره) و مراجع بزرگوار و مقام معظم رهبری شنیده‌ایم، برای رضای خدا عمل کنیم.
پی‌نوشت‌ها:
۱ - تکویر (۹-۸)
۲ - «قُتِلَ أَصْحابُ اْلاخْدُودِ» بروج (۸-۴)
۳ - «و اذکر فی الکتاب ابراهیم» (مریم/ ۴۱) «واذکر فی الکتاب مریم» (مریم/ ۱۶)
۴ - «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى» (شوری / ۲۳)
۵ - بحار، جلد ۴۴، ص ۲۸۲، به نقل از امالی صدوق مجلس ۲۹.
۶ - الخصال، ج۲، ص۶۳۴. بحارالانوار، ج۱۰، باب۷، ص۱۱۴.
۷- وسائل‌الشیعه، ج۱۴، باب۱۰۴، ص۵۹۳.
امام حسین علیه السلام:
«أَنِّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِی أُمَّةِ جَدِّی (ص) أُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَی عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أَسِیرَ بِسِیرَةِ جَدِّی وَ أَبِی عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ» بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۲۹
به گزارش ستاد اقامه نماز، حجت‌الاسلام محسن قرائتی، مفسر قرآن و رئیس ستاد اقامه نماز در آستانه ماه محرم، نامه‌ای را خطاب به مسئولان هیئت‌های مذهبی نوشت. متن کامل این نامه به شرح ذیل است:
بسم الله الرحمن الرحیم
خدمت مبارک مسئولان محترم هیئت‌های مذهبی
بعد از ۳۰ سال گفت‌وگو در تلویزیون خواستم در آستانه محرّم یک نامه برای شما و همکاران عزیزتان بنویسم.
گریه، نشانه عاطفه، عشق، سوز و معرفت است. چشمی که اشک ندارد، بگرید که چرا گریه ندارد؛ خداوند برای دختر کافری که در زمان جاهلیت زنده به گور می‌شد، روضه خوانده و می‌فرماید «بِأَیِ ذَنْبٍ قُتِلَتْ: به چه گناهی کشته شد؟» (۱)
خداوند در سوره بروج از جنایت‌کارانی که قبل از اسلام، مؤمنین را در گودال ریخته و آتش می‌زدند، با کلمه «مرگ بر آنان» (۲) یاد کرده است؛ بنابراین دلسوزی برای مظلوم و فریاد بر سر ظالم، کاری خدایی و قرآنی است.
این از یک سو؛ از سوی دیگر خدا در قرآن به پیامبرش می‌فرماید: یاد ابراهیم و مریم را زنده بدار (۳) بنابراین کار عزاداران، نوعی پیروی از پیامبر و ذکر فداکاری امام حسین (ع) و یاران با وفای اوست. هر کس را بیشتر دوست داریم در فراقش بیشتر می‌سوزیم و دلسوزی برای امام حسین (ع) و اصحابش بعد از ۱۴۰۰ سال، نشانه عشق به اهل‌بیت علیهم‌السلام و مزد رسالت پیامبر (ص) است. (۴)
برای مظلوم، حتی قبل از شهادتش، گریه کردن جایز است. پیامبر (ص) به حضرت علی (ع) فرمود: تو را در ماه رمضان شهید خواهند کرد و سپس گریه کرد. (۵)
عزاداری برای شهید بقدری ثواب دارد که امام صادق (ع) به شاعری فرمود: شنیده‌ام برای امام حسین (ع) شعر می‌گویی. شعرت را بخوان؛ و حضرت چنان گریه کرد که صدایش تا کوچه رفت. حضرت فرمود: کسانی که مال خود را خرج معرفت و محبت اهل بیت علیهم‌السّلام کنند، آنها از ما هستند و به سوی ما می‌آیند. (۶)
تاریخ، شهید زیاد دیده است، اما شهیدی مثل پسر فاطمه سلام‌الله علیها، با ۱۲هزار نامه دعوت، روبه‌روی زن و بچه، در کنار آب با لب تشنه، زیر سم اسب، همراه با اسارت زن و فرزند و آتش زدن خیمه، به خود ندیده است.
ای عزاداران! شما با عزاداری خود دل پیامبر و علی و فاطمه سلام‌الله علیهم را شاد می‌کنید؛ در حدیث می‌خوانیم: فرشته‌ها نیز برای امام حسین گریه می‌کنند. (۷)
آنچه اسلام و شیعه دارد از قیام امام حسین (ع) است، بنابراین باید هر سال بهتر از سال قبل عزاداری را انجام دهیم؛ لکن این گوهر گرانبها نیز آسیب‌پذیر است؛ هدف از این نامه آن است که برادرانه و خاضعانه، آسیب‌های آن را که شما خود بهتر می‌دانید، با یک دیگر مرور کنیم.
۱. از کسانی دعوت کنید که علاوه بر تحریک عاطفه، عقل و حماسه را نیز رشد دهند. اشعار، برخاسته و برگرفته از آیات و روایات و تاریخ کربلا باشد. آنگونه عزاداری کنیم که اگر صاحب اصلی عزا (امام زمان) وارد مجلس شد، ما را دعا کند.
۲. چون ما منتظر حضرت مهدی (ع) هستیم و او امام جهان است، باید ما هم جهانی فکرکنیم و تعصب‌های محلی و هیئتی را کنار بگذاریم.
۳. چون هدف عزاداری، خداست، به فکر رقابت، چشم و همچشمی که ما را از اخلاص دور می‌کند، نباشیم.
۴. اذیت مؤمن گناه بزرگی است؛ ایجاد ترافیک، سدّ معبر، صدای بلندگو و هر کار دیگری که موجب آزار رسانی به دیگران باشد، باید از حریم عزاداری دور شود.
۵. امام حسین (ع) روز عاشورا در برابر تیرهای دشمن، نماز را اقامه کرد، شما عزاداران عزیز باید اول وقت همراه با ندای اذان، اقامه نماز جماعت بکنید و از قبل یک روحانی با خود داشته باشید و امکان وضو و سجاده را فراهم کنید.
۶. در مدح اهل بیت علیهم‌السّلام مبالغه و غلو نکنیم و مقام انبیاء و اولیای دیگر را پائین نیاوریم. از اشعار و عبارات سطحی دوری کنیم. از بیان جملاتی که قدّ و بالا و چشم و ابروی اهل بیت و اصحاب آنان را توصیف می‌کند، صرف نظر کنیم. آنچه در شأن امام حسین (ع) است، جمله «هیهات منّا الذّلّه» است. یعنی زیر سم اسب می‌روم، امّا زیر بارِ زور نمی‌روم؛ سر به نی می‌دهم، ولی نزد طاغوت سر خم نمی‌کنم.
۷. از ابزار موسیقی و ریتم‌هایی که در شأن عزاداری امام حسین(ع) نیست دوری کنیم.
۸. در عزاداری مراعات مسائل بهداشتی بشود. در مجالس سیگار نکشیم؛ گاو و گوسفند و شتر را در خیابان نکشیم؛ در غذا پختن و تقسیم آن، اسراف نکنیم، در میان کسانی که در جلسات شرکت می‌کنند تبعیض قائل نشویم و مراعات افراد را که روز باید مشغول کار و تحصیل باشند، بکنیم.
۹. روحانیون عزیز نیز آنچه مورد نیاز منطقه است، در سایه آیات و روایات همراه با تاریخ کربلا بیان کنند و آنگونه سخنرانی کنند که حتی بچه‌های پای منبر هدف از قیام امام حسین(ع) و پیام کربلا را بفهمند.
ای عزاداران عزیز!
شما نزد خدا مقام دارید؛ نزد پیغمبر و فاطمه سلام‌الله علیهما مقام دارید؛ کار شما ذخیره قیامت شماست؛ اگر این عزاداری همراه با اخلاص و تقوی به شکلی که انتظار می‌رود انجام گیرد، امید است مورد شفاعت اهل بیت علیهم السلام قرار بگیریم. ولی اگر خدای نکرده حرف‌های سُست، شعرهای غلوآمیز، مردم آزاری، غفلت از نماز، اسراف و ولخرجی، چشم و همچشمی، تعصب هیئتی و امثال این آسیب‌ها وارد کار شود، در قیامت بخاطر این آسیب‌ها خدای نکرده دستمان خالی خواهد بود.
آنچه گفته شد نه دستور است و نه بخشنامه؛ بلکه نامه‌ای است برخاسته از سوز و ناله؛ امید است به این تذکرات که بارها از زبان امام (ره) و مراجع بزرگوار و مقام معظم رهبری شنیده‌ایم، برای رضای خدا عمل کنیم.
پی‌نوشت‌ها:
۱ - تکویر (۹-۸)
۲ - «قُتِلَ أَصْحابُ اْلاخْدُودِ» بروج (۸-۴)
۳ - «و اذکر فی الکتاب ابراهیم» (مریم/ ۴۱) «واذکر فی الکتاب مریم» (مریم/ ۱۶)
۴ - «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى» (شوری / ۲۳)
۵ - بحار، جلد ۴۴، ص ۲۸۲، به نقل از امالی صدوق مجلس ۲۹.
۶ - الخصال، ج۲، ص۶۳۴. بحارالانوار، ج۱۰، باب۷، ص۱۱۴.
۷- وسائل‌الشیعه، ج۱۴، باب۱۰۴، ص۵۹۳.
امام حسین علیه السلام:
«أَنِّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِی أُمَّةِ جَدِّی (ص) أُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَی عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أَسِیرَ بِسِیرَةِ جَدِّی وَ أَبِی عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ» بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۲۹
مرجع : ستاد اقامه نماز
