مسئوليت مداحان اهل بيت

فرهنگ-اندیشه: باز جای تاسف است که باید بگویم دو تن از مداحان مورد علاقه مردم در سخنانی جداگانه و البته عمومی، یکی از مسئولان را در شب‌های قدر همین امسال پیش چشم و گوش مردم و زن بچه‌هایشان به ........... مردانه تشبیه کردند‌.

این شب‌ها، هیئت‌های مذهبی شلوغ ترین شب‌ها و سحرهای خود را در طول سال تجربه می‌کنند. مراسم ندبه و مناجات در این شب‌ها در برخی هیئت‌های پرسابقه تهران خیل کثیری از مردم را با خود همراه ساخته است. شب‌هایی که می‌تواند شیعیان را به دینداری، خلوص و عبادت و راهی که امام حسین‌(ع) و یارانش در پی آن به شهادت رسیدند نزدیک نماید، مداحی و روضه خوانی عامل اصلی شکستن دل و قرائت قصه دوران تشنگی مردمانی باشد که آزادگی و دینداری را بر ذلت ترجیح دادند و مظلومانه لباس شهادت بر تن کردند.

از قدیم نوحه و روضه خوانی اولین باب برای یادآوری مظلومیت یاران امام حسین‌(ع) بود؛ اشعاری که با خون جگر سروده می‌شد و از ته جان بر می‌آمد، نمونه اش شعر معروف باز این چه شورش است محتشم کاشانی که هنوز بعد از گذشت چندین سال دیدگان را تر می‌سازد، اما امروز حسین گویان و علی‌گویان ترانه‌های غربی را کمی دستخوش تغییر می‌کنند و بدون کمی ذوق و سلیقه و عشق در مراسم مذهبی شو اجرا می کنند.

اما در این میان مسئله‌ای پیش آمده و باید بگوییم که قرارمان این نبود. قرارمان این نبود ماجرای عزاداری سید الشهدا به یاوه‌گویی‌های سیاسی و فحاشی و شسکتن دل بیانجامد، مگر شیعه واقعی در عزای امام حسین وظیفه‌ای جز عزاداری برای سید و سالار شهیدان بر گردن دارد؟

حقیقت این است که حسین‌(ع) را دوستدارانش به شهادت رساندند. می‌دانید چرا این را می‌گوییم؟ برای اینکه حسین در مدینه یاران اندکی داشت که عده‌ای با او همراه شدند و عده‌ای به دلایل مختلف از همراهی او محروم ماندند، در مکه و بصره جز چند نفر انگشت شمار هیچ فردی به یاری وی نیامد.

امام را تنها در کوفه خوب می‌شناختند، کوفیان او را از سنین جوانی در بین خود دیده بودند، کوفیان واقعاً دوستدار حسین‌(ع) و خاندان پاکش بودند، آنها تنها کسانی بودند که هجده هزار دعوت نامه برای حسین بن علی‌(ع) فرستادند.

آیا این دعوت نامه‌ها از سر نفاق بود؟ لا والله . . . آنها دوستداران حسین و راهش بودند ولی با معیارهای دنیایی خویش، همین دوست داشتن با معیارهای دنیوی منجر به این شد که وقتی دنیای خود را نزد ظالمینی چون یزید و ابن زیاد یافتند، خیلی راحت برای کشتن حسین از هم سبقت گرفتند. دنیا‌خواهی افراطی چشم‌های آنها را کور کرد و بین دین و دنیا البته دنیا را انتخاب نمودند. دنیایی سراب گونه که پس از ارتکاب به قتل امام حسین هرگز به آن نرسیدند که نرسیدند که نرسیدند . . .

هزار و چهارصد سال گذشته است، همیشه می‌ترسیم که روزی امام زمان‌(عج) ظهور فرماید و اول چه کسانی به مخالفت بر می‌خیزند همه همین کسانی که سنگ او را به سینه می‌زنند و اظهار دوستی با او می‌کنند و در فراق او نعره‌های عاشقانه سر می‌دهند و عربده‌های مستانه می‌کشند.

این محافل انس و عبادت، هیچگاه فارغ از اعلام مواضع سیاسی (البته اگر بتوان نام آنها را سیاسی گذاشت) نبوده است بلکه اکثرا در حد فحاشی‌های سخیف و رکیک رخ نموده است و دل هر عزاداری را به درد آورده.

این شب‌ها یکی از مراکز تجمع گسترده مردم مومن، مسجد ارگ تهران است. مراسمی که سالیان سال است در ماه مبارک از نیمه شب آغاز می‌شود و تا سحر نیز ادامه دارد.
یکی از موضوعات ثابت و تکراری در مجالس این شب‌ها اعتراض به عملکرد‌های سیاسی است.

اعتراض‌هایی عاری از روح منطقی – حال به هر شخص و گروه سیاسی که صورت گرفته باشد- و توام با ناسزا گویی‌های بی‌حساب، گویی که آموزه‌های دینی برای برخی بازیچه‌هایی برای پیشبرد اهداف دنیوی هستند.

مسئولیت مداحان اهل بیت
اصلا مسئولیت مداح اهل بیت چیست؟ آیا مسئولیتی به جز ذکر مصیبت و هدایت مردم بر راه اهل بیت بر گردن دارد؟ آیا مداح اهل بیت سواد سیاسی دارد که بتواند بدون ترس به فحاشی بپردازد و اطرافیانش هم مراقب باشند که مبادا کسی حرفی از عملکرد او به میان آورد؟ اصلا چه کسی به یک مداح اجازه می دهد در امور سیاسی دخالت کند در محفل عزاداری اباعبدالله دهنان به فحاشی آلوده کند؟ آن هم به گونه ای که پای را فراتر گذارد و به مسئولان و افراد مختلف‌، نسبت‌های ناروا بدهد؟ آیا چنین کسی که اتفاقا مجالس روضه‌اش یکی از شلوغ‌ترین مجالس روضه‌های تهران است می‌تواند بیانیه صادر کند و قطع‌نامه بدهد؟

حاج منصور ارضی لیالی‌قدر و ماه رمضان در جایی خطاب به یکی از مسئولان می‌گوید:
کسی که به حضرت عیسی(ع) و حضرت نوح(ع) توهین می‌کند، هدفش امام حسین(ع) است؛ چراکه امام حسین(ع) وارث حضرت نوح(ع) و حضرت عیسی(ع) است.

این مداح اهل بیت(س)، خواستار ثبات قدم در راه ولایت مداحان و هیئت‌های مذهبی شد و افزود: مداحان تنها با تمسک به این روش می‌توانند تاثیرگذار باشند.

در گزارش‌های مختلف رسانه‌ها آمده است: در ادامه این مراسم نیز، ارضی خطاب به «دارابی» - قائم مقام صدا و سیما - که در جلسه ذاکرین حسین جان(ع) در طلیعه فاطمیه حاضر بود، گفت: متاسفانه رادیو و تلویزیون شعر و نوحه که پخش نمی‌کند و همین نوارهایی که در هیئت‌های چند نفری تولید می‌شود و بعدا روی آن «ایش ایش!» می‌گذارند را پخش می‌کند.

این مداح افزود: ما که در صدا و سیما محرومیم و اگر مردم صدای ما را بشنوند مریض می‌شوند، ولی تعداد زیادی نوحه از مداحان دیگر موجود است که پخش نمی‌شود که باید چرایی آن مشخص شود.

و باز جای تاسف است که باید بگویم دو تن از مداحان در سخنانی جداگانه و البته عمومی، یکی از مسئولان را در شب‌های قدر همین امسال پیش چشم و گوش مردم و زن بچه هایشان به ........... مردانه تشبیه کردند‌.

حاج منصور ارضی که به تازگی به علت حادثه آتش سوزی مسجد ارک تهران به دادگاه فراخوانده شده بود، در سخنان اخیرش که در همین مسجد بیان شد، گفت: «این موجود در دولت عین............ است و باید فکری به حالش کرد.»
«اگر پیرامون این شخص عمل مناسبی صورت نگیرد من خودم درستش می‌کنم.»

در جای دیگری نیز این مداح اهل بیت در مورد دستگیری یکی از سران اصلاح طلب اعلام کرد که ایشان در حال زنا بازداشت شده است؟!

این نوشته بنا ندارد از اشخاصی که توسط مداحان تهرانی مورد ناسزا و فحش قرار گرفته‌اند دفاعی کرده باشد و هر گونه وصله سیاسی را به خود نمی‌پذیرد، اما آیا صحیح است که در ایام محرم نیز چنین اعمالی از آنان در مسجد ارک سر بزند؟ زمانی نمی‌گذرد که اخلاق و معرفت و ادب را در همین هیئت‌ها فرا گرفتیم، آیین دین‌داری و محبت و دوستی را آموختیم حال چگونه فرزند و کودکان خود را به این هیئت‌ها ببریم؟ چه می‌آموزند؟ گیریم این هیئت‌هایی که آقایان تشریف دارند نرویم اما اگر با توجه به بزرگی سن و پیشکسوتی آنها در بین مداحان تهران باعث شد آنان نیز در هیئت‌های مختلف دیگر تهران یا شهرستان‌ها الگو بگیرند و این گونه رفتار کنند چه؟