کد مطلب : ۲۵۷۴۷
«تئاتر رضوی» با وجود احیای مجدد درگیر همان معضلات همیشگی است
سعید تشکری، نویسنده و کارگردان تئاتر رضوی گفت: تصور من این است که «تئاتر رضوی» با وجود آنکه پس از وقفه‌ای دو ساله مجدد احیاء شده و قرار است فعالیت خود را همزمان با دهه کرامت از سر بگیرد همچنان در جوانبی دچار بحران و مشکل است که می‌توان از آن تعبیر به معضلات همیشگی کرد و آن را در سه محور کلی مورد بررسی و ارزیابی قرار داد.
وی ادامه داد: یکی از این محورها آن است که جشنواره «تئاتر رضوی» به استثنای سه دوره نخست برگزاری خود، در طی مسیر خود بیشتر از اینکه حضوری معناگرایانه داشته باشد و از نظر محتوا، شاهد نگارش مطلوب آثار در مورد فرهنگ و سیره رضوی در قالب‌های نمایشی باشیم، تبدیل به جریانی فرهنگی و توریستی شده، به این معنا که ممکن است هر یک از فعالان تئاتری که پیش از این، آثار نمایشی با هر موضوع و ساختاری را تولید کرده‌اند این عزم را داشته باشند که خود را در حوزه رضوی نیز مورد آزمایش قرار دهند.
«تئاتر رضوی» برای جریان‌سازی نیاز به حضور افراد کاربلد دارد
تشکری تصریح کرد: البته این امر ذاتاً بد نیست، بلکه بسیار هم مطلوب است و موجب مشارکت حداکثری فعالان تئاتری در مقوله رضوی می‌شود و چه بسا شاهد تولید و اجرای نمایش‌هایی باشیم که با نگاهی خلاقانه و از زاویه دیدی نو به موضوع نگاه کرده باشند اما نباید این موضوع را از نظر دور داشت که جشنواره «تئاتر رضوی» بیشتر از فراگیر شدن نیاز به جریان‌سازی دارد؛ جریانی هدفمند که با حضور برخی چهره‌های شناخته شده که سال‌های سال است در حوزه «تئاتر رضوی» فعالیت کرده‌اند و اصطلاحاً به چم و خم کار آشنا هستند باید به وجود آید، یعنی نیل به کیفی‌گرایی و نه افزایش کمی آثار و کثرت‌گرایی.
نویسنده نمایشنامه رضوی «هفت دریا شبنمی» ادامه داد: تبعات منفی باب شدن چنین اوضاعی آن است که جشنواره «تئاتر رضوی» نیز همچون سایر جریانات تئاتری خنثی به این قالب در نحوه برگزاری گرایش پیدا می‌کند که صرفاً شاهد حضوری آثاری تولیدی در آن هستیم که از فیلتر بازخوانی و بازبینی گذشته‌اند و شانس حضور در جشنواره را پیدا کرده که در نهایت به اهدای چند جایزه به گروه و نفرات برگزیده ختم می‌شود و کار به اتمام می‌رسد بدون آنکه پس از آن شاهد خلق جریانی باشیم و از گروه‌های برگزیده حمایتی مادی و معنوی برای اجرای عموم و بهتر دیده شدن آثار تولیدی آنان صورت گیرد.
همایش «گفتمان تئاتر دینی» بر بیان مشکلات «تئاتر رضوی» متمرکز شود
تشکری به برگزاری همایش «گفتمان تئاتر دینی» که در جریان برنامه‌های دهمین دوره جشنواره «تئاتر رضوی» قرار است با حضور کارشناسان و فعالان و پیشکسوتان تئاتر برگزار شود اشاره کرد و گفت: محور دومی که شاید بتوان آن را به عنوان مشکلی دیگر در عرصه «تئاتر رضوی» مرتبط دانست آن است که معمولاً در جریان برگزاری چنین همایش‌هایی حتی با حضور چهره‌های دغدغه‌مند و علمی تئاتر، بیشتر به طرح مسائل کلی پرداخته می‌شود، مسائلی که دامنگیر کلیت تئاتر کشور است و نه اختصاصاً «تئاتر رضوی» در حالی که در مورد «تئاتر رضوی» به عنوان یک رویداد منحصر به فرد و جریان‌ساز باید تحقیق و مطالعاتی ویژه صورت گیرد و با طرح آنها در این همایش درصدد برطرف ساختن آنها برآمد.
نویسنده و کارگردان نمایش «وقتی زمین دروغ می‌گوید» تأکید کرد: متأسفانه شکل کلی همایش‌های علمی برگزار شده در مورد تئاتر که قطعاً همایش «گفتمان تئاتر دینی» که ۲ مرداد و در حاشیه برگزاری دهمین جشنواره «تئاتر رضوی» قرار است برگزار شود به این شکل است که با انتشار فراخوان و در قالب بندهای موضوعی از محققان دعوت می‌شود که مقالاتی را ارائه کنند. اینکه تا چه اندازه مقالات ارائه شده در این همایش بی‌ربط باشد و یا با ربط به موضوع «تئاتر رضوی» خیلی مهم است، اینکه چه کسانی قرار است در این همایش و با چه صراحتی در مورد معضلات و مشکلات خاصه «تئاتر رضوی» صحبت کنند خیلی مهم است، اینکه در این همایش طرح و تأکید شود که باید تولیدات «تئاتر رضوی» را به افرادی خبره در زمینه فرهنگ و سیره رضوی سپرد تا با این ابزار هنری مجموعه‌ای از مضامین و مفاهیمی که در خدمت به آستان قدس رضوی هستند مطرح شود خیلی مهم است و نه اینکه مجدد جشنواره جولانگاهی برای آزمون و خطای فعالان تئاتری باشد که تازه از راه رسیده و قصد تجربه‌اندوزی دارند، آیا قرار است در این همایش پیرامون چنین موضوعاتی سخن رانده شود؟
بازتولید آثار قدیمی «تئاتر رضوی» چه تأثیری برای مخاطبان کنونی دارد؟
تشکری در پایان گفت: «تئاتر رضوی» با معضل سومی نیز روبروست و آن اینکه ما اصولاً با این‌گونه تئاتری بیگانه هستیم. مسئولان سیاست‌گذار و برگزارکننده این جشنواره با احترام به جایگاه مدیریتی و با وجود بینشی کاملاً متعهدانه و مسئولانه‌ای که از آنها سراغ داریم با این تئاتر بیگانه هستند، چرا که اگر بیگانه نبودند غالب آثار این جشنواره را در قالب مصداقی و معاصرسازی موضوع رضوی پیگیری می‌کردند، در حال حاضر ما بیش از هر زمان دیگری به جای نقل وقایع تاریخی نیاز به پیاده شدن فرهنگ رضوی در زندگی روزمره مردم داریم. این فرهنگ متعالی باید در قالب آثار نمایشی در زندگی روزمره مردم جستجو شود، تا کی قرار است به بازتولید چند نمایشنامه شاخص در این حوزه بسنده کنیم؟ از نمایشنامه‌ای که خودم آن را نوشته‌ام آغاز می‌کنم؛ «هفت دریا شبنمی» محصول تفکر ۱۵ سال پیش من است، بازتولید این اثر به عنوان اثر مؤثر در حوزه «تئاتر رضوی» چه کمکی به من در درجه نخست و مخاطب آن در وهله دوم دارد؟ به جای اختصاص بخش ویژه به بازتولید این آثار در جشنواره، به فکر نوآوری و نگارش و تزریق بینش و نگرشی نو در جشنواره باشیم.
وی ادامه داد: یکی از این محورها آن است که جشنواره «تئاتر رضوی» به استثنای سه دوره نخست برگزاری خود، در طی مسیر خود بیشتر از اینکه حضوری معناگرایانه داشته باشد و از نظر محتوا، شاهد نگارش مطلوب آثار در مورد فرهنگ و سیره رضوی در قالب‌های نمایشی باشیم، تبدیل به جریانی فرهنگی و توریستی شده، به این معنا که ممکن است هر یک از فعالان تئاتری که پیش از این، آثار نمایشی با هر موضوع و ساختاری را تولید کرده‌اند این عزم را داشته باشند که خود را در حوزه رضوی نیز مورد آزمایش قرار دهند.
«تئاتر رضوی» برای جریان‌سازی نیاز به حضور افراد کاربلد دارد
تشکری تصریح کرد: البته این امر ذاتاً بد نیست، بلکه بسیار هم مطلوب است و موجب مشارکت حداکثری فعالان تئاتری در مقوله رضوی می‌شود و چه بسا شاهد تولید و اجرای نمایش‌هایی باشیم که با نگاهی خلاقانه و از زاویه دیدی نو به موضوع نگاه کرده باشند اما نباید این موضوع را از نظر دور داشت که جشنواره «تئاتر رضوی» بیشتر از فراگیر شدن نیاز به جریان‌سازی دارد؛ جریانی هدفمند که با حضور برخی چهره‌های شناخته شده که سال‌های سال است در حوزه «تئاتر رضوی» فعالیت کرده‌اند و اصطلاحاً به چم و خم کار آشنا هستند باید به وجود آید، یعنی نیل به کیفی‌گرایی و نه افزایش کمی آثار و کثرت‌گرایی.
نویسنده نمایشنامه رضوی «هفت دریا شبنمی» ادامه داد: تبعات منفی باب شدن چنین اوضاعی آن است که جشنواره «تئاتر رضوی» نیز همچون سایر جریانات تئاتری خنثی به این قالب در نحوه برگزاری گرایش پیدا می‌کند که صرفاً شاهد حضوری آثاری تولیدی در آن هستیم که از فیلتر بازخوانی و بازبینی گذشته‌اند و شانس حضور در جشنواره را پیدا کرده که در نهایت به اهدای چند جایزه به گروه و نفرات برگزیده ختم می‌شود و کار به اتمام می‌رسد بدون آنکه پس از آن شاهد خلق جریانی باشیم و از گروه‌های برگزیده حمایتی مادی و معنوی برای اجرای عموم و بهتر دیده شدن آثار تولیدی آنان صورت گیرد.
همایش «گفتمان تئاتر دینی» بر بیان مشکلات «تئاتر رضوی» متمرکز شود
تشکری به برگزاری همایش «گفتمان تئاتر دینی» که در جریان برنامه‌های دهمین دوره جشنواره «تئاتر رضوی» قرار است با حضور کارشناسان و فعالان و پیشکسوتان تئاتر برگزار شود اشاره کرد و گفت: محور دومی که شاید بتوان آن را به عنوان مشکلی دیگر در عرصه «تئاتر رضوی» مرتبط دانست آن است که معمولاً در جریان برگزاری چنین همایش‌هایی حتی با حضور چهره‌های دغدغه‌مند و علمی تئاتر، بیشتر به طرح مسائل کلی پرداخته می‌شود، مسائلی که دامنگیر کلیت تئاتر کشور است و نه اختصاصاً «تئاتر رضوی» در حالی که در مورد «تئاتر رضوی» به عنوان یک رویداد منحصر به فرد و جریان‌ساز باید تحقیق و مطالعاتی ویژه صورت گیرد و با طرح آنها در این همایش درصدد برطرف ساختن آنها برآمد.
نویسنده و کارگردان نمایش «وقتی زمین دروغ می‌گوید» تأکید کرد: متأسفانه شکل کلی همایش‌های علمی برگزار شده در مورد تئاتر که قطعاً همایش «گفتمان تئاتر دینی» که ۲ مرداد و در حاشیه برگزاری دهمین جشنواره «تئاتر رضوی» قرار است برگزار شود به این شکل است که با انتشار فراخوان و در قالب بندهای موضوعی از محققان دعوت می‌شود که مقالاتی را ارائه کنند. اینکه تا چه اندازه مقالات ارائه شده در این همایش بی‌ربط باشد و یا با ربط به موضوع «تئاتر رضوی» خیلی مهم است، اینکه چه کسانی قرار است در این همایش و با چه صراحتی در مورد معضلات و مشکلات خاصه «تئاتر رضوی» صحبت کنند خیلی مهم است، اینکه در این همایش طرح و تأکید شود که باید تولیدات «تئاتر رضوی» را به افرادی خبره در زمینه فرهنگ و سیره رضوی سپرد تا با این ابزار هنری مجموعه‌ای از مضامین و مفاهیمی که در خدمت به آستان قدس رضوی هستند مطرح شود خیلی مهم است و نه اینکه مجدد جشنواره جولانگاهی برای آزمون و خطای فعالان تئاتری باشد که تازه از راه رسیده و قصد تجربه‌اندوزی دارند، آیا قرار است در این همایش پیرامون چنین موضوعاتی سخن رانده شود؟
بازتولید آثار قدیمی «تئاتر رضوی» چه تأثیری برای مخاطبان کنونی دارد؟
تشکری در پایان گفت: «تئاتر رضوی» با معضل سومی نیز روبروست و آن اینکه ما اصولاً با این‌گونه تئاتری بیگانه هستیم. مسئولان سیاست‌گذار و برگزارکننده این جشنواره با احترام به جایگاه مدیریتی و با وجود بینشی کاملاً متعهدانه و مسئولانه‌ای که از آنها سراغ داریم با این تئاتر بیگانه هستند، چرا که اگر بیگانه نبودند غالب آثار این جشنواره را در قالب مصداقی و معاصرسازی موضوع رضوی پیگیری می‌کردند، در حال حاضر ما بیش از هر زمان دیگری به جای نقل وقایع تاریخی نیاز به پیاده شدن فرهنگ رضوی در زندگی روزمره مردم داریم. این فرهنگ متعالی باید در قالب آثار نمایشی در زندگی روزمره مردم جستجو شود، تا کی قرار است به بازتولید چند نمایشنامه شاخص در این حوزه بسنده کنیم؟ از نمایشنامه‌ای که خودم آن را نوشته‌ام آغاز می‌کنم؛ «هفت دریا شبنمی» محصول تفکر ۱۵ سال پیش من است، بازتولید این اثر به عنوان اثر مؤثر در حوزه «تئاتر رضوی» چه کمکی به من در درجه نخست و مخاطب آن در وهله دوم دارد؟ به جای اختصاص بخش ویژه به بازتولید این آثار در جشنواره، به فکر نوآوری و نگارش و تزریق بینش و نگرشی نو در جشنواره باشیم.
مرجع : ایکنا
