استاد انصاریان: کسی که متوسل به ربوبیت الهی شود صدای ابلیس از حلقوم او بیرون نمی آید

او با بیان اینکه این سه پیامبر الهی گرچه در سه زمان متفاوت می زیستند اما هرسه یک خواسته را از درگاه الهی مطرح کردند، گفت: این مساله از اصلی ترین مسائل به شمار می رود که برای رسیدن به آن، این سه پیامبر خدا با اخلاص و تضرع، دست نیاز به سوی خداوند دراز کردند.
این استاد اخلاق حوزه علمیه قم با اشاره به آیه « رَبِّ هَبْ لِی حُکْمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ» به عنوان درخواست حضرت ابراهیم از خداوند عنوان داشت: کلمه«هب لی» پر از مطلب و حقیقت است؛ «هبل» در فقه جایگاه خاصی دارد. منظور در این آیه، جمله پایانی است که با توسل به ربوبیت نه توسل به رحمانیت و رحیمیت، از خداوند درخواست می کند.
او با ذکر این نکته که توسل به ربوبیت مساله خاصی است ابراز داشت: کسی که متوسل به ربوبیت الهی می شود، کاملا عرفان به وجود مملوکیت خود و مالکیت خداوند دارد یعنی با این عرفان هیچگاه تا لحظه مرگ دچار «منیّت» نمی شود و صدای ابلیس از حلقوم او بیرون نمی آید.
انصاریان با اشاره به دعای حضرت ابراهیم(ع) در آیه ۸۳ سوره شعراء این سئوال را مطرح کرد که چرا دعای ایشان با وجود عرفان کامل حضرت ابراهیم(ع) مستجاب نشد در حالیکه آیات بسیار فوق العاده ای در قرآن مربوط به ابراهیم(ع) وجود دارد و کلمه ابراهیم موج عظیمی ایجاد کرده است؟
او با اعجاب انگیزخواندن آیات سوره رعد گفت: مگر میدان رشد و فضای انسان تا کجاست که وقتی خداوند متعال پرده از روی معراج ابراهیمی برمی دارد، انسان بهت زده شده و آدمی را از وجود خود به شدت خجالت زده و شرمنده می کند.
استاد حوزه علمیه قم با اظهار عجز از فهم عمق درخواست حضرت ابراهیم در سوره شعراء بیان داشت: در سوره احزاب و در آیه«إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا» یصلون فعل دوام و استمرار است که درود فرشتگان تا بهشت بر پیامبر اکرم ادامه دارد.
او به درجات عرفان حضرات یوسف و سلیمان علیهم السلام اشاره کرد و گفت: در روایتی جبرئیل به پیامبر اکرم (ص) در مورد احوال حضرت یوسف(ع) بعد از گذاشتن تاج عزیزی مصر بر سرش گفت: حضرت یوسف(ع) یکروز بعد از عزیزشدن مصر با لباس مندرس شبانه از منزل بیرون آمده و به بیرون از شهر رفت و در گودالی صورت خود را بر خاک مالید و گفت:« خدایا این عزیزی مصر برای من نیست، این فرمانروایی که به من دادی، اندکی است که در مقابل ربوبیت تو هیچ است، اندکی علم اسرار به من آموختی ای شکافنده آسمانها و زمین. این دنیا هیچ گیرایی ندارد که دل به آن ببندم».
انصاریان تصریح کرد: خیلی افراد با کمترین پول، کمترین سواد، کمترین صندلی و کمترین مقام خدا، نبوت، امامت از دلشان غروب می کند و علم و پول و مقام بازیگر زندگی آنها می شود.
او به خاطره ای از مرحوم آیت الله سید محمدهادی میلانی اشاره کرد و گفت: من ارادت خاصی به آن مرحوم داشتم و سالی چندبار در مشهد خدمت ایشان می رسیدم و آن مرحوم با آن عظمت و جایگاه، خیلی راحت مرا راه می دادند؛ صبح در زدم و ایشان در را باز کردند و با خجالت داخل رفتم، بعد از ۲۰ دقیقه گفتم آقا من می خواهم بروم، وقت شما را که وقت شیعه است گرفتم. ایشان گفت: تو وقت من را نگرفتی، اما اگر می خواهی بروی، برو آزادی. اما کجا می خواهی بروی. گفتم : مسافرخانه. مرحوم آیت الله میلانی گفت: الان آنجا نرو. گفتم: کجا بروم؟ گفت: در این اتاق نیت کن از جانب من برو حرم حضرت رضا(ع) و پائین پای ایشان چون نگاه امام هشتم به زائر بیشتر از حاضر است. وقتی رفتی حضرت در را باز می کند، از قول من به حضرت رضا بگو محمدهادی گفت محبت می کنید دست خود را در عالم برزخ در پیشگاه حق بالا ببرید و به خداوند بگوئید که محمدهادی را مسلمان از دنیا ببرد.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم در ادامه به بیان نمونه های صالحین براساس روایات اشاره کرد و افزود: حضرت عباس(ع) یک نمونه از صالحین است. گویی وجود نوری قمر بنی هاشم را جناب سلیمان، یوسف، ابراهیم علیهم السلام می دیدند که از خداوند درخواست می کردند بعد از مرگ، آنها را کنار قمر بنی هاشم قرار دهد.
او آیت الله العظمی بروجردی را نمونه ای از صالحین در زمان معاصر دانست و گفت: من به جز توفیق زیارت و دست بوسی این مرجع بزرگ شیعه، زندگی ایشان را خیلی مطالعه کردم و یقین حاصل کردم که آیت الله بروجردی از صالحین بوده است.
انصاریان با اشاره به روایتی از امام علی(ع) عظمت جایگاه صالحان را متذکر شد و سپس به نمونه ای از فروتنی و تواضع آیت الله العظمی بروجردی اشاره کرد و گفت: مرحوم آیت الله بروجردی، فقه، اصول، رجال، وسائل و اسالیب و بلکه ایران را با زعامت و علم خود روشن کرد.