بيانيه آيت‌الله العظمی وحيد خراسانی ويژه شهادت امام صادق(ع)

به گزارش خيمه، متن اين بيانيه به شرح زير است: غرض از آفرينش عالم و آدم، معرفت و عبادت خداوندی است كه آيات علم و قدرت و حكمت بی‌انتهای او در تمام كائنات نمايان است و نظم حاكم بر جهان از تركيب يك ذرّه تا هزاران كهكشان گواه وحدانیّت او است و بعثت تمام انبياء برای اين است كه عقل آدمی را به علم و اراده او را به ايمان و روح او را به مكارم اخلاق و اعمال او را به خير و صلاح هدايت كنند و نظامی قائم به قسط و عدل با اجرای احكام خداوندی كه آسمان و زمين را به عدل به پا داشته به وجود آورند و آن غرض از خلقت و آن هدف از بعثت به وجود كسی ميسّر شد كه اصول و فروع اسلام را كه حاصل رسالت فرستادگان خدا از آدم تا خاتم است از مبدأ تا معاد و از طهارت تا ديات به بشریّت آموخت و آفاق افكار را به انوار علم و حكمت كتاب و سنّت منوّر كرد.

 عامّه و خاصّه به علم و اجابت دعای او كه دو علامت امامت است اعتراف كردند و اعلام علمای اسلام شهادت دادند كه آنچه بشر به علم آن تا روز قيامت محتاج است، در كتاب اوست.

خاتم انبياء او را صادق ناميد، و اسم او را به روايت امام زين‌العابدين(ع) نزد اهل اسمان صادق است. خداوندی كه فرموده (يا ایّها الذين آمنوا اتقو الله و وا مع الصّادقين)» چنين صادقی را حجّت خود قرار داده است

 اول امام اهل سنت، مالك بن انس ميگويد: «چشم من افضل از جعفربن محمّد در فضل و علم و ورع نديده است» و ابو حنيفه او را اعلم الناس دانسته، و از امام مالكيه نقل شده است كه بر قلب بشری افضل از او در علم و عبادت و فضل و ورع خطور نكرده است. سعادتمند مردمی كه پيرو صادقی باشند كه صادق ال محمّد(صلوات الله عليهم اجمعين) است.

 ابن شهر آشوب در (مناقب) و قطب راوندی در (خرائج) از مفضل بن عمر روايت كردند كه: «با ابی عبدالله جعفربن محمّد(ع) می‌رفتيم، به زنی برخورد كرديم كه گاو مرده در مقابلش بود، و آن زن و كودكانش گريه می‌كردند. آن حضرت از سبب گريه آن زن و طفلانش پرسيد. گفت: اين حيوان وسيله معيشت من و طفلانم بود، و اكنون در كار خود متحّيرم كه چه كنم؟ فرمود: می‌خواهی خدا او را برای تو زنده كند؟ آن زن گفت: آيا با اين مصيبت مرا مسخره می‌كنی؟ دعايی خواند و پای خود را به آن حيوان زد، گاو به سرعت سر پا ايستاد، آن زن گفت: به پروردگار كعبه، او عيسی بن مريم است و آن حضرت به ميان مردم رفت تا كسی او را نشناسد.

كسی كه از قدمش اعجاز نفس عيسی ظاهر می‌شود و نفسش حيات ابد به آدميت می‌بخشد و مذهبش صراط مستقيمی است كه انبياء و مرسلين و شهدا و صّديقين و عبادالله الصّالحين به آن متنعمند، روز شهادتش روز مصيبت اسلام و مسلمين است. وظيفه كسانی كه مشرّف به شرف مذهب جعفری هستند آن است كه روز شهادت آن حضرت به پا خيزند و در هيئت‌های عزاداری به شوق زيارت آن قبر ويرانه كه كنه مخفی خدا در آن آرميده، بر سر و سينه زنند، و به ناله‌های جانسوز به ياد آن امام مظلوم و پيكر مسموم و مرقد مهدوم، مشمول دعای آن حضرت شوند كه فرمود: «اللهم ارحم الصّرخة التی كانت لنا». خوشا به حال آن دسته‌های عزاداری كه با آن ناله‌ها، به دعای او رحمتی نصيبشان شود كه خدای متعال فرمود: «و رحمة ربّك خير ممّا يجمعون».