کد مطلب : ۳۳۱۳۶
یک دعوای صنفی و چند نکته حاشیه‌ای
سعید موسوی/ دعبل: هفته گذشته ویدئویی از یک فیلمساز منتشر شد که بریده‌ای بود از گفت‌وگویی بلند. محمد حسین فرحبخش که عموما با فیلم‌های عامه پسند و پرفروش در سینما شناخته شده است به بهانه اختلاف نظر با یک مسئول سینمایی، پای مداحان و روضه‌خوانان را به میان می کشد و جنجالی برپا می‌کند.
به همین بهانه چند نکته به نظر می‌رسد؛
1.عادت غلطی که برخی از ما ایرانیان داریم این است که به جای استدلال و اقناع به مسائل شخصی و غیر مرتبط طرف مقابل‌مان می‌پردازیم و از حاشیه‌ها برای اثبات حقانیت خودمان و سرکوب و تحقیر دیگران استفاده می‌کنیم. اختلاف نظر درباره زمان اکران یک فیلم کمدی به دلیل حرمت ایام عزای سیدالشهدا، یک بحث مدیریتی است و اینکه هر کدام از طرفین چه سوابقی دارند بحثی دیگر. اینکه یکی را روضه‌خوان بدانیم و این ویژگی را با ادبیات کوچه بازاری نقد کنیم نه شایسته اهل فرهنگ و هنر است و نه مقبول عرف و عقل.
2.روضه‌خوانی یکی از ویژگی‌هایی است که بسیاری از علمای بزرگ معاصر و متقدم به آن بالیده‌اند و یا حسرتش را خورده‌اند. رجوع به سیره بزرگان اخلاق و عرفان به خوبی مشخص می‌کند که تعبیر و تحلیل آقای کارگردان سست و سلیقه‌ای و شاید تنها مخصوص جمع اندکی از روضه‌خوان‌ها و مداحان باشد که از این راه کاسبی می‌کنند و چه کسی است که ادعا کند در صنف و گروه او این گونه افراد سود جو وجود ندارد.
3.فرحبخش که بنا بر شنیده‌ها خودش و پدرش با هیئت و مجالس سوگ و عزای سیدالشهدا بیگانه نیستند شاید تحت تاثیر برخی کژنشینی ها و کژرفتاری‌های عده‌ای قرار گرفته که خودشان را مداح و هیئتی می‌نامند و به غلط این بی‌لیاقتی را به همه روضه‌خوان‌های اهل‌بیت نسبت داده است تا طرف مقابلش را بکوبد. اما او خودش هم خوب می‌داند که در میان همین طیف روضه‌خوان که اتفاقا تفاوت‌هایی هم با مداحان امروزی دارند چه بسیارند پیرغلامان نورانی و با صفا و خالص که بی‌ادعا نفس می‌زنند و خودشان را فدای دعوای زرطلبان و ریاکاران نمی‌کنند. همان روضه خوان‌هایی که هنوز چراغ روضه های خانگی را روشن نگه داشته‌اند فقط به عشق حضرت سیدالشهدا.
4.در سال‌های اخیر شاید انتساب به هیئت و روضه برای برخی سیاست‌بازان و کاسبان فرهنگ بازیچه شده باشد اما تشخیص سره از ناسره در این وادی آنچنان سخت است که توصیه شده به سراغش نرویم و رهایش کنیم تا روزگار عیان کند نیات پنهان را. آقای کارگردان درست همین‌جا دچار خودزنی شد و باخت.
5. و نکته آخر هم اینکه عکس‌العمل‌های تند و احساسی برخی از افراد که قبل از این هم سابقه دارد، غیر از اینکه فضای مظلوم نمایی و حق به جانب بودن را باز کند، فایده دیگری ندارد و بدتر اینکه باب گفت‌و گو را می‌بندد و همه چیز را به چند توهین رسانه‌ای محدود می‌کند. عده‌ای هم این وسط به دنبال جلب فالوئر و لایک بیشتر هستند و صیاد ماهی خودشان...
صلی الله علیک یا مظلوم یا اباعبدالله
به همین بهانه چند نکته به نظر می‌رسد؛
1.عادت غلطی که برخی از ما ایرانیان داریم این است که به جای استدلال و اقناع به مسائل شخصی و غیر مرتبط طرف مقابل‌مان می‌پردازیم و از حاشیه‌ها برای اثبات حقانیت خودمان و سرکوب و تحقیر دیگران استفاده می‌کنیم. اختلاف نظر درباره زمان اکران یک فیلم کمدی به دلیل حرمت ایام عزای سیدالشهدا، یک بحث مدیریتی است و اینکه هر کدام از طرفین چه سوابقی دارند بحثی دیگر. اینکه یکی را روضه‌خوان بدانیم و این ویژگی را با ادبیات کوچه بازاری نقد کنیم نه شایسته اهل فرهنگ و هنر است و نه مقبول عرف و عقل.
2.روضه‌خوانی یکی از ویژگی‌هایی است که بسیاری از علمای بزرگ معاصر و متقدم به آن بالیده‌اند و یا حسرتش را خورده‌اند. رجوع به سیره بزرگان اخلاق و عرفان به خوبی مشخص می‌کند که تعبیر و تحلیل آقای کارگردان سست و سلیقه‌ای و شاید تنها مخصوص جمع اندکی از روضه‌خوان‌ها و مداحان باشد که از این راه کاسبی می‌کنند و چه کسی است که ادعا کند در صنف و گروه او این گونه افراد سود جو وجود ندارد.
3.فرحبخش که بنا بر شنیده‌ها خودش و پدرش با هیئت و مجالس سوگ و عزای سیدالشهدا بیگانه نیستند شاید تحت تاثیر برخی کژنشینی ها و کژرفتاری‌های عده‌ای قرار گرفته که خودشان را مداح و هیئتی می‌نامند و به غلط این بی‌لیاقتی را به همه روضه‌خوان‌های اهل‌بیت نسبت داده است تا طرف مقابلش را بکوبد. اما او خودش هم خوب می‌داند که در میان همین طیف روضه‌خوان که اتفاقا تفاوت‌هایی هم با مداحان امروزی دارند چه بسیارند پیرغلامان نورانی و با صفا و خالص که بی‌ادعا نفس می‌زنند و خودشان را فدای دعوای زرطلبان و ریاکاران نمی‌کنند. همان روضه خوان‌هایی که هنوز چراغ روضه های خانگی را روشن نگه داشته‌اند فقط به عشق حضرت سیدالشهدا.
4.در سال‌های اخیر شاید انتساب به هیئت و روضه برای برخی سیاست‌بازان و کاسبان فرهنگ بازیچه شده باشد اما تشخیص سره از ناسره در این وادی آنچنان سخت است که توصیه شده به سراغش نرویم و رهایش کنیم تا روزگار عیان کند نیات پنهان را. آقای کارگردان درست همین‌جا دچار خودزنی شد و باخت.
5. و نکته آخر هم اینکه عکس‌العمل‌های تند و احساسی برخی از افراد که قبل از این هم سابقه دارد، غیر از اینکه فضای مظلوم نمایی و حق به جانب بودن را باز کند، فایده دیگری ندارد و بدتر اینکه باب گفت‌و گو را می‌بندد و همه چیز را به چند توهین رسانه‌ای محدود می‌کند. عده‌ای هم این وسط به دنبال جلب فالوئر و لایک بیشتر هستند و صیاد ماهی خودشان...
صلی الله علیک یا مظلوم یا اباعبدالله
