کد مطلب : ۵۹۳۳
نمایش عاشورايي «لیلا» نقد شد
به گزارش خيمه، در اين جلسه، کارگردان نمايش «ليلا» درخصوص انگیزه خود براي نوشتن اين نمايشنامه گفت:« اين نمایش برگرفته از فرم اجرایی نمایشنامه «هاتف» است. هاتف نيز نمایشنامه‌ای بود که پیش از این برای جشنواره سراسری ماه نوشته و به روی صحنه برده بودم. بر اساس فرم اجرایی «هاتف» که بر گرفته از نمایش‌های ایرانی بود ، روایت خود در «ليلا» را شکل دادم.»
وي در مورد طراحی صحنه و نبود دکور، با بيان اينکه «من شیفته کار کردن بدون دکور هستم و نبودن طراحی صحنه را دلیل نبودن دکور نمي‌دانم» اظهار داشت: «اتفاقا نمایش من دارای طراحی صحنه بود. من با حذف کردن برخی از عناصر به دیگر عناصر نمایش مثل بازیگری، نور و موسیقی بیشتر می‌پردازم.»
دوگوهرانی در خصوص شخصیت لیلا در این نمایش که افلیج است و صدای یاری‌خواهي را می‌شنود که کسی دیگري آن را نمی‌شنود. افزود: «من دو شخصیت را روی صحنه آوردم و از همان اول خواستم از یکی، پاهایش را بگیریم که ساکن باشد و دیگری در حرکت دایم . می‌خواستم تناسب را به وجود بیاورم . از اول در ذهنم بود کسی که افیلج است به شکلی توسط دیگری کشته شود و از اول می‌دانستم که این دو در ابتدا رفیق و یار کودکی هم باید باشند. پس از نوشتن روایت‌های اولیه به جایی رسیدم که باید یکی از آن دو صدا را می‌شنید و آنجا بود که تصمیم گرفتم «لیلا» این صدا را بشنود. خواستم بین عاشق که «لیلا» است و عاقل که «عدنا» است تفاوت باشد و این فرق این دو است .»
وي افزود:« اگر «ليلا» هنگام کشته شدن سکوت می‌کند، آن سکوت؛ سکوت فریاد است. سکوت در مقابل کسی است که هم بازی دوران کودکی‌اش بوده و این در متن هم روشن است؛ حتما حرف زدن به معنی دیالوگ گفتن نیست. گاهی یک سکوت از چندین دیالوگ بهتر جواب می‌دهد. من می‌خواستم معصومیت «لیلا» را پررنگ کنم.»
نمایش «لیلا» از 29 الی 5 اسفند 87 در سالن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رشت از سوی واحد هنرهای نمایشی حوزه هنری گیلان روی صحنه رفت.
وي در مورد طراحی صحنه و نبود دکور، با بيان اينکه «من شیفته کار کردن بدون دکور هستم و نبودن طراحی صحنه را دلیل نبودن دکور نمي‌دانم» اظهار داشت: «اتفاقا نمایش من دارای طراحی صحنه بود. من با حذف کردن برخی از عناصر به دیگر عناصر نمایش مثل بازیگری، نور و موسیقی بیشتر می‌پردازم.»
دوگوهرانی در خصوص شخصیت لیلا در این نمایش که افلیج است و صدای یاری‌خواهي را می‌شنود که کسی دیگري آن را نمی‌شنود. افزود: «من دو شخصیت را روی صحنه آوردم و از همان اول خواستم از یکی، پاهایش را بگیریم که ساکن باشد و دیگری در حرکت دایم . می‌خواستم تناسب را به وجود بیاورم . از اول در ذهنم بود کسی که افیلج است به شکلی توسط دیگری کشته شود و از اول می‌دانستم که این دو در ابتدا رفیق و یار کودکی هم باید باشند. پس از نوشتن روایت‌های اولیه به جایی رسیدم که باید یکی از آن دو صدا را می‌شنید و آنجا بود که تصمیم گرفتم «لیلا» این صدا را بشنود. خواستم بین عاشق که «لیلا» است و عاقل که «عدنا» است تفاوت باشد و این فرق این دو است .»
وي افزود:« اگر «ليلا» هنگام کشته شدن سکوت می‌کند، آن سکوت؛ سکوت فریاد است. سکوت در مقابل کسی است که هم بازی دوران کودکی‌اش بوده و این در متن هم روشن است؛ حتما حرف زدن به معنی دیالوگ گفتن نیست. گاهی یک سکوت از چندین دیالوگ بهتر جواب می‌دهد. من می‌خواستم معصومیت «لیلا» را پررنگ کنم.»
نمایش «لیلا» از 29 الی 5 اسفند 87 در سالن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رشت از سوی واحد هنرهای نمایشی حوزه هنری گیلان روی صحنه رفت.
