کد مطلب : ۸۶۲
يك شاعر:
یک عده خاص نمی توانند مدعی شعر عاشورایی باشند
به گزارش خیمه، شعر و داستان عاشورايی، شاخه‌ای جدی از ادبيات مذهبی و دينی ماست كه پس از پيروزی انقلاب اسلامی، مورد توجه اهالی فرهنگ و ادب قرار گرفت.
«محمد شمس لنگرودی»، شاعر و محقق ادبی، در اين خصوص اظهار كرد: همان‌طور كه شعر سياسی، شعر طنز، شعر اجتماعی و ديگر گونه‌های شعری داريم، شعر مذهبی هم وجود دارد و تعدادی از اشعار را می‌توان در اين زمره به حساب آورد، اما نمی‌توان گفت كه هر شعری برای امام حسين (ع) سروده شده باشد، يا انگشت اشاره شاعر، موضوعی دينی را نشانه رفته باشد، مشخصا شعر مذهبی و آيينی است.
اين شاعر و محقق ادبی، با بيان اين كه الزاما با تظاهر به اين كه به موضوعی علاقه‌مند هستيم، شعر خوبی متولد نخواهد شد، تأكيد كرد: حادثه‌ای مانند عاشورا مربوط به قرن‌ها پيش است و طبيعتا افق ادبيات مذهبی و آيينی نيز، عمری به اندازه زمان‌های سپری شده دارد.
شمس لنگرودی تصريح كرد: همه ما می‌دانيم كه شعر هنری خودجوش است و اين جوشش، بايد در ذات شعر و شاعر باشد.
اين شاعر خاطرنشان كرد: با وجود سابقه ادبيات مذهبی در ايران، قطعا يك عده خاص و موقعيت‌طلب، نمی‌تواند مدعی شعر مذهبی و عاشورايی باشد، به نظر من پاره‌ای از اين شعرها، شعرهای دولتی هستند و به همين دليل، نتوانسته‌اند تأثير لازم را بر جامعه و مخاطبان خود داشته باشند.
وی با بيان اينكه همه ما به پدر، مادر و فرزند خود علاقه‌مند هستيم و به آنها از صميم وجود، عشق می‌ورزيم اما كمتر شاعری است كه در اين موضوعات شعری سروده باشد، حال آيا شاعرانی كه چنين شعری نگفته‌اند، نسبت به بستگان و نزديكان خود بی‌علاقه و بی‌تفاوت هستند؟ تصريح كرد: اين‌طور نيست كه در همين چند سال اخير، ما به يكباره صاحب ادبيات آيينی و شعر مذهبی شده باشيم.
«محمد شمس لنگرودی»، شاعر و محقق ادبی، در اين خصوص اظهار كرد: همان‌طور كه شعر سياسی، شعر طنز، شعر اجتماعی و ديگر گونه‌های شعری داريم، شعر مذهبی هم وجود دارد و تعدادی از اشعار را می‌توان در اين زمره به حساب آورد، اما نمی‌توان گفت كه هر شعری برای امام حسين (ع) سروده شده باشد، يا انگشت اشاره شاعر، موضوعی دينی را نشانه رفته باشد، مشخصا شعر مذهبی و آيينی است.
اين شاعر و محقق ادبی، با بيان اين كه الزاما با تظاهر به اين كه به موضوعی علاقه‌مند هستيم، شعر خوبی متولد نخواهد شد، تأكيد كرد: حادثه‌ای مانند عاشورا مربوط به قرن‌ها پيش است و طبيعتا افق ادبيات مذهبی و آيينی نيز، عمری به اندازه زمان‌های سپری شده دارد.
شمس لنگرودی تصريح كرد: همه ما می‌دانيم كه شعر هنری خودجوش است و اين جوشش، بايد در ذات شعر و شاعر باشد.
اين شاعر خاطرنشان كرد: با وجود سابقه ادبيات مذهبی در ايران، قطعا يك عده خاص و موقعيت‌طلب، نمی‌تواند مدعی شعر مذهبی و عاشورايی باشد، به نظر من پاره‌ای از اين شعرها، شعرهای دولتی هستند و به همين دليل، نتوانسته‌اند تأثير لازم را بر جامعه و مخاطبان خود داشته باشند.
وی با بيان اينكه همه ما به پدر، مادر و فرزند خود علاقه‌مند هستيم و به آنها از صميم وجود، عشق می‌ورزيم اما كمتر شاعری است كه در اين موضوعات شعری سروده باشد، حال آيا شاعرانی كه چنين شعری نگفته‌اند، نسبت به بستگان و نزديكان خود بی‌علاقه و بی‌تفاوت هستند؟ تصريح كرد: اين‌طور نيست كه در همين چند سال اخير، ما به يكباره صاحب ادبيات آيينی و شعر مذهبی شده باشيم.
مرجع : سايت خبری قرآنی
