بحر طویل امام حسین(ع) - کربلا

شبی ساکت و دلگیر، خودم بودم و قلبی که زغم بسته به زنجیر و نزدیک اذان بود که پیچید به آفاق همه نغمه تکبیر، نوشتند که هنگام اذان دست، به دامان خدا باش و مشغول دعا باش، که باز است به درگاه الهی در رحمت و آن لحظه بود لحظه شیرین اجابت، شدم غرق عبادت، دو چشمم همه‌ام اشک شد و روی لبانم همه سوگند که یارب تو رهایم کن از این بند و گفتم به خدا بین دعایم که دلتنگ اذان حرم کرب و بلایم

همان جا که دل از سوز فراغش شده بی‌تاب، همان جا که زده دست به دامان زمین خوشه مهتاب، همان وادی سوز و عطش و درد، همان وادی شرمندگی آب، همان وادی پاک حرم حضرت ارباب، همان جا که زمینش همه نور است، پر از شور و شعور است، حماسه است غرور است، شرمنده تر از وادی طور است و فرش حرمش از پر حور است و بر مهدی زهرا همه شب راه عبور است، همان جا که حرم خانه دل‌هاست و عشقش همه در آب و گل ماست، زیارتگه زهراست، عبادتگه موسی است، دخیل حرمش حضرت عیسی است و زیباست خدا محو تماشاست که یک سو حرم شاه و یک سو حرم حضرت سقاست

مکانی که قدم رنجه نمودست گل یاس تمامش کند از عشق و احساس به لب‌هاش بود ذکر ابالفضل و دریای دو چشمش همه الماس همان کعبه کوچک کف العباس مکانی که در آن عشق زند موج همان جا که زند پر به هوایش دل من هر دم و هر شب همان جا که به هر جای زمینش هست نشان از قدم محترم حضرت زینب همان خاک که هم بدر و احد خندق و احزاب و حنین است که دل از عالم هستی برباید خیابان بهشتی که معروف به بین الحرمین است