عاشورا و ارتباطات غیر کلامی

عاشورای تاریخی دستمایه ای روایی است برای عاشورای فرهنگی که سرشتی بس نمادین دارد. 

راز ماندگاری سنت و مراسم عاشورا در همین رمز آگین بودن پیام ها است که بی واسطه زبان و گوش و فقط از مسیر چشم و هوش بر دل می نشیند و بر زخم جان نمک عاطفه می پاشد.
مردم عاشورا را به سه رنگ آمیخته اند:
سبز و سرخ و سیاه. 
سبزی از آن خاندان، ایستاده در زنجیر، سرخی از آن شهیدان فتاده در نخجیر و سیاهی از آن عزاداران نشسته به انظار برای انتقام ضربه شمشیر. 

پیراهن سیه فام لباس فرم سربازی این سیاه است و هر که در محرم سیاه می پوشد. نام خود را در لشکر حسینی ثبت کرده است. آیا تا به حال دسته ای را به ستون رو به صف دیده اید؟ دسته های عاشورایی ستون نظامی است.
که عزا داران(تو بخوان سربازان) حسینی را با ضرب آهنگ طبل و سنج از حسینیه به صف کرده و به رژه می برد تا در هر کوی برزن ندای هل من ناصر سر دهند؛ خانواده ها را فرا خوانند و خیابانها را به رزمگاه بدل کنند. 

دسته های حسینی هر ساله در همین خیابانها از میان کودکان و جوانان و سال خوردگان سرباز گیری می کنند؛ آنگاه دسته با یارانی جدید به خیمه عزا باز می گردد، با شوری روحانی در رقص عشق، غرقه و سر مست می شود. 

جوانان بر سرو صورت می زنند و چونان مجنونی دل از کف داده و سرود سر گشتی می خوانند؛ مگر نه آنکه کربلا دلها غوغا و حسین عاشقان تنهاست آن روز.