کد مطلب : ۳۲۸۴۶
... تا شاید پسر فاطمه به هیئت ما هم سری بزند
رسانه هیئت
دینا قاسمی
در عصری که رسانه بخش لاینفکی از زندگی بشر امروز است، عدم توجه کافی به این ابزار استراتژیک که همچون بسیاری از امکانات دنیای مدرن (موبایل، اینترنت، ماهواره و ...) همچون تیغی دو لبه عمل می‌کند، خبطی بزرگ است. حقیقت این است که رسانه‌ها ابزار توانمندی هستند که گاه آفریده‌ای نه‌چندان کوچک و مهم را آن‌چنان بزرگ و اثرگذار به تصویر می‌کشند که تشخیص آن صرفاً از عهدة اهل فن بر می‌آید و کار برای عموم مخاطبان از جهت تشخیص سره از ناسره بس دشوار می‌گردد و این بخشی مهم از محتوای رسانه‌ها را شامل می‌شود. رسانه‌ها امروز ابزار قدرتی هستند که خواه مطابق میل ما باشد و خواه نباشد، بخش قابل توجهی از حیات ذهنی و زندگی روزمرة ما را به تصویر می‌کشند، شکل می‌دهند و برجسته می‌کنند و گاه کوچک و کم‌ارزش می‌نمایانند.
انتقال پیام ائمة هدی صلوات الله علیهم اجمعین در عصر پیام و رسانه موضوع یادداشت پیش روست. پرداختن به کار هیئت به عنوان ابزاری توانا در انتقال پیام خداوند باری‌تعالی و ائمة هدی بدون در نظر گرفتن ملاحظات حرفه‌ای رسانه‌ها حائز اشکال جدی است. مخاطب امروز پیام‌های رسانه‌ها دارای حق انتخاب فراوان است، پیام‌های صحیح را از پیام‌های غلط تشخیص می‌دهد و بسیار هوشمند است، وقت مخاطبان تنگ و حوصله‌شان اندک است، رسانه‌ها خود نیز در یک فضای رقابت جدی «و البته ناگزیر از تعامل» هستند، تلویزیون از منبر و هیئت مدد می‌گیرد و منبر از پیامک و بلوتوث. خلاصه این‌که فضای حاکم از همة جهات رسانه‌ای است و باید به ملاحظات رسانه توجه کافی داشت «بر این اساس»:
برنامه‌های هیئات باید سر وقت آغاز و به‌موقع به انجام برسند، مجریان و برگزارکنندگان باید آراسته و پاکیزه باشند (مثل تلویزیون)، همه‌چیز باید در هیئت و منبر آراسته و پاکیزه باشد، پوستر را باید درست چسباند، دعوتنامه‌های پیامکی باید گویا و روشن باشند، آغاز و انجام کار را باید در دعوتنامه لحاظ کرد، لحن صداها و ارتباطات هیئت باید پاکیزه و منزه از هر چه بدی هست باشد، «مراقب حال همسایه‌ها باشیم»، هیئت را به عنوان یک فضای رسانه‌ای که متعالی‌ترین پیام عالم در آن پراکنده می‌شود باید از هر گونه پلشتی و زشتی دور کرد، تصور کنید در فضای خبر تلویزیون مرتب کسانی رفت و آمد کنند و یا اشیای اضافه در تصویر دیده شوند! مخاطب آزرده خاطر می‌شود، در هیئت نیز باید این‌گونه فضا ترسیم شود. مگر نه این‌که ائمة هدی همواره لباس‌های پاکیزه بر تن می‌کرده‌اند و معطر به خوشبوترین‌ها بوده‌اند، پس بوی بد و لباس نامناسب در شأن هیئت و منبر نیست، همان‌گونه در شأن تلویزیون هم نیست، «چرا این موضوع ـ هرچند به ندرت و اندک ـ در هیئات رعایت نشود؟!» فضایی که معطر به نام علی و فرزندان اوست چرا نباید معطر به خوبی‌ها نباشد؟ در هیئت باید حال همة مخاطبان رعایت شود همان‌گونه که در سایر رسانه‌های جمعی این‌گونه است و ... .
خلاصه این‌که هیئت رسانه‌ای است که باید از همة رسانه‌ها رسانه‌تر باشد، زیرا پیام که خوراک رسانه‌هاست در هیئت به اوج رسیده، بنابراین فرم ارائة پیام نیز باید به اوج برسد. مثالی بزنم و ختم کلام؛ پوشش یک مسابقة فوتبال با انواع دوربین‌های عنکبوتی و غیر عنکبوتی! و عکاسانی با دوربین‌های چند ده میلیونی و هزینه‌های گزاف امنیت و از همه مهم‌تر تبلیغات و ... می‌خواهد نشان دهد که تیم الف به تیم ب گل می‌زند یا نمی‌زند! حال آن‌که در هیئت راهی ترسیم می‌شود و پیامی منتشر می‌شود که نه در اثر گذاریش در دنیا و اخری کسی شک دارد و نه در فلاح و رستگاری مخاطبانش. قضاوت بفرمایید انصافاً هیئات را می‌توان این‌گونه پوشش داد یا باید یک‌بار دیگر از اول رسالتمان، هدفمان و آرمانمان را مرور کنیم ... تا چیزی از قلم نیفتد، به ««هیچ کسی» بی‌حرمتی نشود، احترام موج بزند، تا کسی تهمتی نشنود، حادثه‌ای جعل نشود، نانی قرض داده نشود، تا تا تا شاید پسر فاطمه به هیئت ما هم سری بزند.»
در عصری که رسانه بخش لاینفکی از زندگی بشر امروز است، عدم توجه کافی به این ابزار استراتژیک که همچون بسیاری از امکانات دنیای مدرن (موبایل، اینترنت، ماهواره و ...) همچون تیغی دو لبه عمل می‌کند، خبطی بزرگ است. حقیقت این است که رسانه‌ها ابزار توانمندی هستند که گاه آفریده‌ای نه‌چندان کوچک و مهم را آن‌چنان بزرگ و اثرگذار به تصویر می‌کشند که تشخیص آن صرفاً از عهدة اهل فن بر می‌آید و کار برای عموم مخاطبان از جهت تشخیص سره از ناسره بس دشوار می‌گردد و این بخشی مهم از محتوای رسانه‌ها را شامل می‌شود. رسانه‌ها امروز ابزار قدرتی هستند که خواه مطابق میل ما باشد و خواه نباشد، بخش قابل توجهی از حیات ذهنی و زندگی روزمرة ما را به تصویر می‌کشند، شکل می‌دهند و برجسته می‌کنند و گاه کوچک و کم‌ارزش می‌نمایانند.
انتقال پیام ائمة هدی صلوات الله علیهم اجمعین در عصر پیام و رسانه موضوع یادداشت پیش روست. پرداختن به کار هیئت به عنوان ابزاری توانا در انتقال پیام خداوند باری‌تعالی و ائمة هدی بدون در نظر گرفتن ملاحظات حرفه‌ای رسانه‌ها حائز اشکال جدی است. مخاطب امروز پیام‌های رسانه‌ها دارای حق انتخاب فراوان است، پیام‌های صحیح را از پیام‌های غلط تشخیص می‌دهد و بسیار هوشمند است، وقت مخاطبان تنگ و حوصله‌شان اندک است، رسانه‌ها خود نیز در یک فضای رقابت جدی «و البته ناگزیر از تعامل» هستند، تلویزیون از منبر و هیئت مدد می‌گیرد و منبر از پیامک و بلوتوث. خلاصه این‌که فضای حاکم از همة جهات رسانه‌ای است و باید به ملاحظات رسانه توجه کافی داشت «بر این اساس»:
برنامه‌های هیئات باید سر وقت آغاز و به‌موقع به انجام برسند، مجریان و برگزارکنندگان باید آراسته و پاکیزه باشند (مثل تلویزیون)، همه‌چیز باید در هیئت و منبر آراسته و پاکیزه باشد، پوستر را باید درست چسباند، دعوتنامه‌های پیامکی باید گویا و روشن باشند، آغاز و انجام کار را باید در دعوتنامه لحاظ کرد، لحن صداها و ارتباطات هیئت باید پاکیزه و منزه از هر چه بدی هست باشد، «مراقب حال همسایه‌ها باشیم»، هیئت را به عنوان یک فضای رسانه‌ای که متعالی‌ترین پیام عالم در آن پراکنده می‌شود باید از هر گونه پلشتی و زشتی دور کرد، تصور کنید در فضای خبر تلویزیون مرتب کسانی رفت و آمد کنند و یا اشیای اضافه در تصویر دیده شوند! مخاطب آزرده خاطر می‌شود، در هیئت نیز باید این‌گونه فضا ترسیم شود. مگر نه این‌که ائمة هدی همواره لباس‌های پاکیزه بر تن می‌کرده‌اند و معطر به خوشبوترین‌ها بوده‌اند، پس بوی بد و لباس نامناسب در شأن هیئت و منبر نیست، همان‌گونه در شأن تلویزیون هم نیست، «چرا این موضوع ـ هرچند به ندرت و اندک ـ در هیئات رعایت نشود؟!» فضایی که معطر به نام علی و فرزندان اوست چرا نباید معطر به خوبی‌ها نباشد؟ در هیئت باید حال همة مخاطبان رعایت شود همان‌گونه که در سایر رسانه‌های جمعی این‌گونه است و ... .
خلاصه این‌که هیئت رسانه‌ای است که باید از همة رسانه‌ها رسانه‌تر باشد، زیرا پیام که خوراک رسانه‌هاست در هیئت به اوج رسیده، بنابراین فرم ارائة پیام نیز باید به اوج برسد. مثالی بزنم و ختم کلام؛ پوشش یک مسابقة فوتبال با انواع دوربین‌های عنکبوتی و غیر عنکبوتی! و عکاسانی با دوربین‌های چند ده میلیونی و هزینه‌های گزاف امنیت و از همه مهم‌تر تبلیغات و ... می‌خواهد نشان دهد که تیم الف به تیم ب گل می‌زند یا نمی‌زند! حال آن‌که در هیئت راهی ترسیم می‌شود و پیامی منتشر می‌شود که نه در اثر گذاریش در دنیا و اخری کسی شک دارد و نه در فلاح و رستگاری مخاطبانش. قضاوت بفرمایید انصافاً هیئات را می‌توان این‌گونه پوشش داد یا باید یک‌بار دیگر از اول رسالتمان، هدفمان و آرمانمان را مرور کنیم ... تا چیزی از قلم نیفتد، به ««هیچ کسی» بی‌حرمتی نشود، احترام موج بزند، تا کسی تهمتی نشنود، حادثه‌ای جعل نشود، نانی قرض داده نشود، تا تا تا شاید پسر فاطمه به هیئت ما هم سری بزند.»
