هیأت؛ سرچشمه وزیدن هوای نو در جامعه

عاملیت اصلی در میدان فرهنگ دینی برعهدة افراد و گروه‌های دینی است که به‌صورت خودجوش، غیردولتی و بر اساس باور و دغدغة دینی خود ذیل ساختار، رویکرد به نام هیأت و هیأتی بودن مشغول فعالیت و مجاهدت فرهنگی هستند. هیئات مذهبی که به فرموده پیر فرزانه انقلاب «امکان منحصربه‌فرد تبلیغی و امتیاز شیعه بر دیگر جوامع» است، تعاملات دین مدارانه و حقیقت‌جویانه خود را بر پنج محور استوار کرده‌اند: «ظلم‌ستیزی، آگاهی‌بخشی، ایمان افزایی، بصیرت‌افزایی و ارائه الگوهای عملی امروز[1]».

با پیروزی انقلاب اسلامی که خود ثمرة غلبة فرهنگ عاشورایی بود، مجالس مذهبی رونقی چندین برابر یافته و سیری روبه‌رشد و تعالی را تاکنون ادامه داده است. این رشد کمی و کیفی، طبعاً بر اهمیت و نقش‌آفرینی و تأثیرگذاری این نهاد افزوده و آن را به گروهی مرجع مبدل ساخته است.
پتانسیل قابل‌توجه این مجموعه‌ها، همواره در خدمت اهداف بلند نظام اسلامی بوده و در مواقف مختلف و عرصه‌های گوناگون، توانمندی و حضور به‌موقع و شایستة این جمعیت، راهگشای بسیاری از بحران‌های خطیر بوده است.
در این میان، برخی از هیئات که سرمایه و منزلت اجتماعی بالایی دارند و با وجود هیأت بنیان بودن، دایره مأموریت‌های خود را فراتر از برگزاری مراسم مذهبی تعریف کرده و در ساحت‌های مختلف فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی نیز وارد شده‌اند، توانسته‌اند با ساختاری منضبط و روزآمد؛ فراتر از منطقه و شهر خود عمل کنند و به‌عنوان الگویی موفق برای فعالیت‌های فرهنگی اجتماعی، باعث دمیدن هوایی نو در فضای فرهنگی - دینی جامعه شوند.

دل یافت دیده‌ای، که مقیم هوای هیأت است ...