کد مطلب : ۹۹۰۷
پرونده عکس دینی
عکس دینی می تواند خرافه‌زدا باشد
حسینی، عکاسی را روش بسیار کارآمدی برای تبلیغ دین و خرافه‌زدایی از آن می‌داند و به عنوان مثال می‌گوید: «وقتی عکاسی از نماز جمعه عکس می‌گیرد به راحتی می‌تواند مساله وحدت مسلمین را به مخاطب القا کند و یا با عکس‌برداری از مراسم قمه‌زنی قبح این کار را به تصویر بکشد.»
این عکاس اضافه می‌کند که در تمام دنیا استفاده از عکاسی برای تبلیغات دینی، اجتماعی و سیاسی و مذهبی، به خاطر هزینه کم و تاثیرگذاری بالای آن بسیار پذیرفته و پر کاربرد است.
این عکاس با تاکید براینکه به ژانری به نام عکاسی دینی قایل نیست، می‌گوید: عکس دینی به عکسی گفته می شود که عکاس با توجه به اعتقادات قلبی و مذهبی خود از اماکن زیارتی، شخصیت‌های مذهبی و یا مناسک و مراسم دینی عکاسی کند.
او ادامه می‌دهد که اصولا عکاسی را نمی‌شناسد که خود را صرفا عکاس دینی بنامد و این نوع عکاسی همیشه زیر شاخه‌ای از عکاسی اجتماعی و یا عکاسی خبری محسوب می‌شود.
اما حسینی رسالت عکاسی که به تصویربرداری از امور مذهبی علاقه دارد را بسیار سنگین می‌داند و می‌گوید: یک عکاس دینی باید اطلاعات عمیقی از دین، فلسفه، تاریخ و حتی معماری مذهبی بداند و به خصوص به علوم انسانی مانند روان‌شناسی و جامعه‌شناسی اشراف داشته باشد.
این عکاس در مورد سانسور و خود‌سانسوری در عکاسی دینی می‌گوید: ما بسیاری از اوقات برای گریز از ممیزی دست به خود سانسوری می‌زنیم، گویی این، بخشی از هویت ما شده است. اما اگر نگاه یک عکاس منصفانه و مصلحانه و عمیق باشد، طبیعتا نباید مورد سانسور قرار بگیرد.
اما او نوعی از خود سانسوری در امور دینی را موجه و حتی حرفه‌ای می‌داند. این عکاس تاتر می‌گوید: یک عکاس دینی باید بداند که هر دینی پیروانی دارد و در عکاسی از نمادها و شخصیت‌های آن دین باید احساسات و عقاید پیروان آن دین را مد نظر قرار دهد و به هیچ وجه نباید از تکنیک‌های عکاسی در جهت خدشه‌دار کردن احساسات پیروان آن دین استفاده کند.»
او در انتها تاکید می‌کند عکاسی که به عکاسی دینی علاقه دارد، باید بداند که وارد وادی خطرناک اعتقادات مردم شده است و باید برای ورود به این وادی مجهز به اطلاعات دقیق و شناخت عمیق از دین باشد.
این عکاس اضافه می‌کند که در تمام دنیا استفاده از عکاسی برای تبلیغات دینی، اجتماعی و سیاسی و مذهبی، به خاطر هزینه کم و تاثیرگذاری بالای آن بسیار پذیرفته و پر کاربرد است.
این عکاس با تاکید براینکه به ژانری به نام عکاسی دینی قایل نیست، می‌گوید: عکس دینی به عکسی گفته می شود که عکاس با توجه به اعتقادات قلبی و مذهبی خود از اماکن زیارتی، شخصیت‌های مذهبی و یا مناسک و مراسم دینی عکاسی کند.
او ادامه می‌دهد که اصولا عکاسی را نمی‌شناسد که خود را صرفا عکاس دینی بنامد و این نوع عکاسی همیشه زیر شاخه‌ای از عکاسی اجتماعی و یا عکاسی خبری محسوب می‌شود.
اما حسینی رسالت عکاسی که به تصویربرداری از امور مذهبی علاقه دارد را بسیار سنگین می‌داند و می‌گوید: یک عکاس دینی باید اطلاعات عمیقی از دین، فلسفه، تاریخ و حتی معماری مذهبی بداند و به خصوص به علوم انسانی مانند روان‌شناسی و جامعه‌شناسی اشراف داشته باشد.
این عکاس در مورد سانسور و خود‌سانسوری در عکاسی دینی می‌گوید: ما بسیاری از اوقات برای گریز از ممیزی دست به خود سانسوری می‌زنیم، گویی این، بخشی از هویت ما شده است. اما اگر نگاه یک عکاس منصفانه و مصلحانه و عمیق باشد، طبیعتا نباید مورد سانسور قرار بگیرد.
اما او نوعی از خود سانسوری در امور دینی را موجه و حتی حرفه‌ای می‌داند. این عکاس تاتر می‌گوید: یک عکاس دینی باید بداند که هر دینی پیروانی دارد و در عکاسی از نمادها و شخصیت‌های آن دین باید احساسات و عقاید پیروان آن دین را مد نظر قرار دهد و به هیچ وجه نباید از تکنیک‌های عکاسی در جهت خدشه‌دار کردن احساسات پیروان آن دین استفاده کند.»
او در انتها تاکید می‌کند عکاسی که به عکاسی دینی علاقه دارد، باید بداند که وارد وادی خطرناک اعتقادات مردم شده است و باید برای ورود به این وادی مجهز به اطلاعات دقیق و شناخت عمیق از دین باشد.
