منقبت‌خواني مولا علي (ع) در استان مركزي (تفرش)

سر به پيش و موپريش و پاي در گل، داغ بر دل
اشك حسرت مي‌چكيد، از دو چشم پاك بينم
ناگهان آمد سروشي، پس، نظر كردم، بديدم
آفتابي، ماهتابي، سر و قدي، نازنينم
گفتمش، هي هي كه باشي، من به قربان جلالت؟
گفت: به‌به، اي ز مرد من تو را مولاي دينم
مرتضايم،مصطفايم،رهنمايم، هل اتي يم
والضحي يم، طه، ياسين، تيغ شمشير خدايم، اين غم مصطفييم
آدم و نوح و ابراهيم خليل الله باشم
شد يد بيضاي موسي ظاهر اندر آستينم
غالبان، من را خدا خوانند،
من راضي نباشم
ني خدايم، ني جدايم، رحمت ال للعالمينم
ثنا و نعت و حمدش را خدا گفته، نه من گويم
به انجيل و به تورات و زبور و صحف و قرآن در،
لب معجز نمايش گر بجنباند به شيريني
درآيد از دل آذر هزاران چشمه كوثر
جوانمرد و جهانبخش و جهانداري، كه بخشيدي
به سائل نان، به مرده جان، به كافر سر
مثال دلدلش شير و پلنگ و ببر و نر آهو
سيه چشم و سرو گردن ميان باريك و كوچك سر
به كار روزهاش ماهي،
به وقت جنگ در ميدان چه رعد و برق
تند و تيز همچون در
الهي دشمنانش را چه صبح و شام و در مغرب
غل زنجير بر گردن و آهن حلقه چمبر
سراي دوستارانت به باغ جنت المأوي
قرين حور و غلمان بهشت جاودان يك سر