خورشید در زنجیر

در چنین روزی در سال ۲۳۲ ه ق حضرت امام حسن عسگری(ع) دیده به جهان گشودند.

از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقی‏» و «زکی‏» و کینه‏اش «ابو محمد» است؛ ایشان بیست و دو ساله بودند که پدر ارجمندش به شهادت رسیدند.

دوران امامت آن امام همام برابر بود با سختگیری و ظلم بیش از حد عباسیان علیه علویان چنانکه در دوران امامت آن حضرت دو تن از سادات علوی به نام های عیسی بن محمد و علی بن زید در کوفه علیه حکومت وقت دست به طغیان زدند.

حکام وقت با درک موقعیت بر جسته علمی و سیاسی آن امام همام هرچه بیشتر سعی خود را بر محدود کردن آن امام قرار دادند چنانکه آن حضرت زمان بسیاری از عمر گرانقدر خویش را در محدودیت به سر می بردند .

از آنجا که پیشوای یازدهم به دستور خلیفه عباسی در سامراء ،و در محله «عسکر» سکونت اجباری یافته بودند ، به همین جهت «عسکری‏» نامیده می‏شود.

مدت امامتشان شش سال و عمر شریفشان بیست و هشت سال بود؛ معتمد عباسی که همواره از محبوبیت و نفوذ معنوی امام در جامعه نگران بود، چون می دید توجه مردم به امام روز به روز بیشتر می‏شود و زندان و اختناق و مراقبت تاثیر معکوس دارد، سرانجام به همان شیوه مزورانه دیرینه متوسل شد و امام را پنهانی مسموم ساخت.

وقتی خبر درگذشت آن حضرت پخش شد، سامراء به حرکت در آمد و سراپا فریاد و ناله گردید و بازارها تعطیل و مغازه‏ها بسته شد.

چنانکه در میان دانشمندان شیعه مشهور است، حضرت مهدی-عج-به طور خصوصی بر جنازه پدر بزرگوارش، امام عسکری-علیه السلام-نماز گزارد. ایشان را در خانه خود در سامراء در کنار مرقد پدرش به خاک سپردند.

حضرت امام حسن عسگری(ع) در طول عمر پر بر کت خویش شاگردان بسیاری تربیت کردند.

 آن حضرت فرموده اند: «علامات مومن پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز گذاشتن در هر شب و روز ( که مراد ۱۷ رکعت فریضه و ۳۴ رکعت نافله است)، برپاداشتن زیارت اربعین، انگشتر در دست راست کردن، جبین را در سجده بر خاک گذاشتن و بسم الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن.»