کد مطلب : ۲۴۳۵
تجمع مقابل سفارت عراق براي آزادي زائران ايرانى
به گزارش خيمه، تعدادي از خانواده‌هاي زائران ايراني در بند نيروهاي کشور عراق با دادن شعار «ما خواهان آزادي زائران اسير در عراق هستيم» در مقابل سفارت اين کشور در تهران تجمع کرده و مطالبات خود را مطرح کردند.
در ميان تجمع‌کنندگان، دست نوشته‌هايي چون «بيست و يک ماه اسارت به جرم زيارت»، «باي ذنب سجنت»، «زايران ايراني بايد آزاد گردند»، «نطالب اطلاق السراح ابناءالمسجونين في العراق»، ديده مي‌شد.
اين تجمع‌کنندگان در ادامه اعتراض خود به طولاني شدن اسارت زائران ايراني که از دو سال پيش به اسارات نيروهاي عراقي درآمده‌اند، با سردادن شعارهايي چون «به خاطر زيارت شايسته نيست اسارت»، «هر مسئولي که صداي ما را مي‌شنود به داد دل ما برسد» به اعتراض خود ادامه دادند.
به گفته اين تجمع‌کنندگان، بستگان آنها از دو سال پيش با هدف زيارت به کشور عراق سفر کرده‌اند و از آن تاريخ در اسارت نيروهاي عراقي هستند و هنوز هيچ اقدام جدي براي آزادي آنها از سوي سفارت عراق و مسئولان اين کشور انجام نشده است.
در ادامه اين تجمع با همکاري پليس ديپلماتيک، پنج نفر به نمايندگي از تجمع‌کنندگان به داخل سفارت عراق رفتند تا مطالبات خود را به گوش مسوولان سفارت عراق برسانند.
خانواده زائران در بند در عراق نامه‌اى هم خطاب به مسئولان عراقى به معاون سفير عراق تحويل دادند كه متن كامل آن به اين شرح است:
بسم الله الرحمن الرحيم
رئيس‌جمهور محترم، جناب آقاى طالبانى
نخست‌وزير محترم، جناب آقاى نورى المالكى
نمايندگان محترم مجلس ملى عراق
شوراى محترم عالى قضايى
همان‌گونه كه مستحضريد، ملت ايران (كه پيرو و دوستدار اهل بيت پيامبر(ص) هستند)، ساليان درازى را از زيارت عتبات عاليات محروم بودند و در اواخر عمر رژيم فاسد صدام هم كه امكان زيارت فراهم شده بود، هرچند از امنيت نسبى برخوردار بودند ولى تسلط چنان رژيم سفاكى بر حرم ائمه ـ عليهم‌السلام ـ حقيقتاً بر زايران ناخوشايند بود.
با سقوط نظام ديكتاتورى، به‌رغم هرج و مرج و ناامنى‌هاى گسترده، زايران مشتاق همه خطرات را به جان مى‌خريدند و بصورت گسترده رهسپار اماكن مقدسه عراق مى‌شدند.
با استقرار نسبى دولت مردمى در عراق، هرچند اعزام زايرين نظمى به خود گرفت ولى متأسفانه اقدامات سختگيرانه دولت عراق در مورد ايرانيان به بهانه‌هاى مختلفى همچون احتمال قاچاق سلاح، ورود اعضاى القاعده و... به ويژه دستگيرى جمع كثيرى از زوّار ايراني و حبس طولانى مدت شان در شرايط بسيار نامطلوب زندان‌هاى عراق، بازتاب بسيار بدى در ميان ملت ايران داشته است.
زندانيان در بند، همه به عشق و محبت اهل بيت پيامبر(ص) ـ كه شما و اكثريت ملت عراق هم مفتخر به محبت و ولايت پيامبر و خاندان مطهرش هستيد ـ راهى ديار شما شده‌اند، برخى از اينان از قوانين مرزى و بين‌المللى هم اطلاع چندانى نداشته‌اند؛ برخى هم دچار خطا شده و به رغم داشتن گذرنامه، به خاطر تعجيل در سفر و احياناً سهل‌انگارى ويزا نگرفته‌اند؛ بعضى هم با رواديد قانونى از مرز گذشته‌اند. اينان خود را با هرگونه اذيت و آزار اشغالگران ـ كه دشمن اسلام و مسلمانانند ـ كرده بودند، اما هيچ‌يك از اينان تصوّر اين را هم نمى‌كردند توسط برادران مسلمان عراقى‌شان در بند كشيده شوند و حتى در برخى زندانها ـ مثل زندان بدره ـ مورد آزار و شكنجه مأموران امنيتى عراقى قرار گيرند! انتظار نداشتند مأموران عراقى، اينان را مدتها در بازداشتگاه و زندان نگه دارند و هرچند وقت دادگاهى برايشان تشكيل دهند و بدون اينكه وكيلى داشته باشند و يا به آنان حق دفاعى داده شود، مدّت زندان‌شان را ـ حتى بر خلاف قوانين رسمى عراق ـ تمديد كنند.
عاليجنابان، مسئولان محترم كشور عراق
ما شرايط حساس و بحرانى شما را كه اشغالگران مستكبر براى ملت مسلمان عراق ايجاد كرده‌اند، درك مى‌كنيم و از غم ملت عراق هم در غارت و چپاول كشورشان و لگدمال شدن عزت، ناموس و غيرتشان توسط جنايتكاران آمريكايى، انگليسى و صهيونيستى در رنجيم، اما توجه داشته باشيد ايران هميشه ـ حتى در سخت‌ترين شرايط جنگ تحميلى ـ در كنار ملت عراق بوده است. زمانى كه صدام جنگ شهرها را راه انداخت و با موشك‌باران شهرهاى ايران، افراد بى‌گناه و غير نظامى (از زن و كودك و پيرمرد و پيرزن) را به خاك و خون كشيد، رهبران ايران اجازه مقابله به مثل ندادند. زمانى كه رژيم ددمنش بعثى مناطق مرزى را با سلاح‌هاى مرگبار شيميايى بمباران كرد و جمع كثيرى را به شهادت رساند ـ كه آثار آن هنوز هم قربانى مى‌گيرد ـ ايران به خود اجازه مقابله به مثل نمى‌داد چرا كه هم معتقد و ملزم به رعايت حقوق انسانى بود و هم ملت عراق و بى‌گناهان تحت سيطره نظام طاغوت را دشمن خودش نمى‌دانست.
ملت عراق به خاطر دارند ايران اسلامى، پس از سقوط نظام ديكتاتورى صدام، همه اسيران باقى مانده عراقى را ـ كه بيش از سي هزار نفر مى‌شدند ـ از روى رأفت و محبت اسلامى به طور يكجانبه و بدون هيچ چشمداشتى آزاد كرد، كه اگر پايبند اصول اخلاقى نمى‌بود، مى‌توانست آنان را مدتها به عنوان اهرم سياسى جهت كسب امتياز و... نگه دارد.
پس بهانه ناامنى از سوى مرزهاى ايران و احتمال ورود سلاح يا تروريستها از مرز ايران، منطقى نيست. خودتان نيك مى‌دانيد ـ و لو ابراز نكنيد ـ كه تروريستها از كجا تغذيه مى‌شوند، در كدام كشور همسايه آموزش مى‌بينند و از كدام مرزها وارد عراق مى‌شوند و چگونه با حمايت اشغالگران و مزدوران وهابى و بعثى‌شان دست به جنايت، ترور و آدم‌كشى مى‌زنند!
البته اين زائران هم به خاطر ورود غيرقانونى دچار خطا شده‌اند و بنا بر قوانين ايران هم بايد مورد بازخواست قرار گيرند، ولى آيا ميان كسانى كه فقط به قصد زيارت چند روزه عتبات عاليات مرتكب چنين خطايى شده‌اند با برخى تبعه كشورهاى ديگر كه به جرم قاچاق اسلحه و مواد مخدّر دستگير شده‌اند، هيچ تفاوتى نيست؟
بدون ترديد ما به هيچ وجه از نقض قوانين دفاع نكرده و نمى‌كنيم و تخطى از قانون را ناروا مى‌شمريم، اما اقدامات سختگيرانه و حبسهاى طولانى‌مدت را كه موجب فروپاشى خانواده‌ها و بدبينى ملت ايران مى‌شود، به صلاح دو ملت ايران و عراق نمى‌دانيم و از شما و مسئولين ايرانى تقاضا داريم پيامدهاى وخيم حبسهاى طولانى‌مدت را مدّنظر قرار داده و از اين پس مجازات‌هاى ديگرى را جايگزين آن سازيد و از همه مهم‌تر كنترل بيشترى در ورودى و خروجىِ مرزها داشته باشيد و به جاى برخورد با زائران، با مأموران سهل‌انگار و احياناً متخلّف با جدّيت برخورد كنيد.
جناب رئيس‌جمهور، آقاى طالبانى
شما خود مدّت مديدى مهمان ايران بوده‌ايد و مهمان‌نوازى ملت مسلمان ايران را از نزديك لمس كرده و شاهد غم و شادى‌شان بوده‌ايد. خودتان را جاى مادرى بگذاريد كه پدرِ كودك خردسالش از كنار خانواده رفته و حال پس از گذشت يك سال ونيم در زندان‌هاى شما دچار بيمارى روحى و روانى شده است. خودتان را جاى مردى بگذاريد كه به عشق زيارت امام على و امام حسين و ائمه هدى(ع) عازم كشور دوست و برادر عراق شده و حال در زندان، خبر دردناك از دست دادن همسرش را مى‌شنود و هر شب خواب پريشان فرزندان بى‌پناه و خردسالش را كه بى‌سرپرست شده‌اند، مى‌بيند!
جناب رئيس‌جمهور، مسئولان محترم عراق
در ماه شريف شعبان به سر مى‌بريم و در آستانه ماه مبارك رمضان قرار داريم. ما منتظر وعده برخى از مسئولين از جمله نخست‌وزير محترم عراق ـ كه در سفر به ايران قول‌هايى داده بودند ـ هستيم. بدون شك عفو همه زندانيان ايرانى ـ از جمله زايرانى كه در نعمانيه زندانى‌اند و اسامى‌شان به پيوست تقديم مى‌گردد ـ از طرف دولت دوست و برادر عراق مى‌تواند هديه مباركى به ملت مسلمان ايران باشد و مايه الفت و برادرى بيشتر دو ملت بزرگ ايران و عراق شود و برخى بدبينى‌هايى را كه اقليتى ـ كه خواستار اختلاف دولت و ملت دو كشورند ـ ايجاد كرده‌اند، خنثى نمايد و خانواده‌هاى بسيارى را از ناراحتى و نگرانى برهاند.
احتمالاً عده‌اي قليل كه دل به وعده‌هاى اشغالگران خوش كرده‌اند، از تصميم شجاعانه شما مبنى بر عفو زندانيان ايرانى ناخرسند خواهند بود و ممكن است در مقابل اين تصميم مقاومت هم بكنند، اما مطمئناً اراده ملت و دولت عراق بر كارشكنى آنان چيره خواهد شد.
بدانيد قطعاً ملت شريف ايران اين هديه با ارزش را از ياد نخواهد برد و خانواده‌هاى مظلوم آنان دعاگوى شما و ملت عراق خواهند بود.
خانواده‌هاى زائران ايرانى زنداني شده در عراق
مرداد ماه 1387 - شعبان المعظّم 1429
در ميان تجمع‌کنندگان، دست نوشته‌هايي چون «بيست و يک ماه اسارت به جرم زيارت»، «باي ذنب سجنت»، «زايران ايراني بايد آزاد گردند»، «نطالب اطلاق السراح ابناءالمسجونين في العراق»، ديده مي‌شد.
اين تجمع‌کنندگان در ادامه اعتراض خود به طولاني شدن اسارت زائران ايراني که از دو سال پيش به اسارات نيروهاي عراقي درآمده‌اند، با سردادن شعارهايي چون «به خاطر زيارت شايسته نيست اسارت»، «هر مسئولي که صداي ما را مي‌شنود به داد دل ما برسد» به اعتراض خود ادامه دادند.
به گفته اين تجمع‌کنندگان، بستگان آنها از دو سال پيش با هدف زيارت به کشور عراق سفر کرده‌اند و از آن تاريخ در اسارت نيروهاي عراقي هستند و هنوز هيچ اقدام جدي براي آزادي آنها از سوي سفارت عراق و مسئولان اين کشور انجام نشده است.
در ادامه اين تجمع با همکاري پليس ديپلماتيک، پنج نفر به نمايندگي از تجمع‌کنندگان به داخل سفارت عراق رفتند تا مطالبات خود را به گوش مسوولان سفارت عراق برسانند.
خانواده زائران در بند در عراق نامه‌اى هم خطاب به مسئولان عراقى به معاون سفير عراق تحويل دادند كه متن كامل آن به اين شرح است:
بسم الله الرحمن الرحيم
رئيس‌جمهور محترم، جناب آقاى طالبانى
نخست‌وزير محترم، جناب آقاى نورى المالكى
نمايندگان محترم مجلس ملى عراق
شوراى محترم عالى قضايى
همان‌گونه كه مستحضريد، ملت ايران (كه پيرو و دوستدار اهل بيت پيامبر(ص) هستند)، ساليان درازى را از زيارت عتبات عاليات محروم بودند و در اواخر عمر رژيم فاسد صدام هم كه امكان زيارت فراهم شده بود، هرچند از امنيت نسبى برخوردار بودند ولى تسلط چنان رژيم سفاكى بر حرم ائمه ـ عليهم‌السلام ـ حقيقتاً بر زايران ناخوشايند بود.
با سقوط نظام ديكتاتورى، به‌رغم هرج و مرج و ناامنى‌هاى گسترده، زايران مشتاق همه خطرات را به جان مى‌خريدند و بصورت گسترده رهسپار اماكن مقدسه عراق مى‌شدند.
با استقرار نسبى دولت مردمى در عراق، هرچند اعزام زايرين نظمى به خود گرفت ولى متأسفانه اقدامات سختگيرانه دولت عراق در مورد ايرانيان به بهانه‌هاى مختلفى همچون احتمال قاچاق سلاح، ورود اعضاى القاعده و... به ويژه دستگيرى جمع كثيرى از زوّار ايراني و حبس طولانى مدت شان در شرايط بسيار نامطلوب زندان‌هاى عراق، بازتاب بسيار بدى در ميان ملت ايران داشته است.
زندانيان در بند، همه به عشق و محبت اهل بيت پيامبر(ص) ـ كه شما و اكثريت ملت عراق هم مفتخر به محبت و ولايت پيامبر و خاندان مطهرش هستيد ـ راهى ديار شما شده‌اند، برخى از اينان از قوانين مرزى و بين‌المللى هم اطلاع چندانى نداشته‌اند؛ برخى هم دچار خطا شده و به رغم داشتن گذرنامه، به خاطر تعجيل در سفر و احياناً سهل‌انگارى ويزا نگرفته‌اند؛ بعضى هم با رواديد قانونى از مرز گذشته‌اند. اينان خود را با هرگونه اذيت و آزار اشغالگران ـ كه دشمن اسلام و مسلمانانند ـ كرده بودند، اما هيچ‌يك از اينان تصوّر اين را هم نمى‌كردند توسط برادران مسلمان عراقى‌شان در بند كشيده شوند و حتى در برخى زندانها ـ مثل زندان بدره ـ مورد آزار و شكنجه مأموران امنيتى عراقى قرار گيرند! انتظار نداشتند مأموران عراقى، اينان را مدتها در بازداشتگاه و زندان نگه دارند و هرچند وقت دادگاهى برايشان تشكيل دهند و بدون اينكه وكيلى داشته باشند و يا به آنان حق دفاعى داده شود، مدّت زندان‌شان را ـ حتى بر خلاف قوانين رسمى عراق ـ تمديد كنند.
عاليجنابان، مسئولان محترم كشور عراق
ما شرايط حساس و بحرانى شما را كه اشغالگران مستكبر براى ملت مسلمان عراق ايجاد كرده‌اند، درك مى‌كنيم و از غم ملت عراق هم در غارت و چپاول كشورشان و لگدمال شدن عزت، ناموس و غيرتشان توسط جنايتكاران آمريكايى، انگليسى و صهيونيستى در رنجيم، اما توجه داشته باشيد ايران هميشه ـ حتى در سخت‌ترين شرايط جنگ تحميلى ـ در كنار ملت عراق بوده است. زمانى كه صدام جنگ شهرها را راه انداخت و با موشك‌باران شهرهاى ايران، افراد بى‌گناه و غير نظامى (از زن و كودك و پيرمرد و پيرزن) را به خاك و خون كشيد، رهبران ايران اجازه مقابله به مثل ندادند. زمانى كه رژيم ددمنش بعثى مناطق مرزى را با سلاح‌هاى مرگبار شيميايى بمباران كرد و جمع كثيرى را به شهادت رساند ـ كه آثار آن هنوز هم قربانى مى‌گيرد ـ ايران به خود اجازه مقابله به مثل نمى‌داد چرا كه هم معتقد و ملزم به رعايت حقوق انسانى بود و هم ملت عراق و بى‌گناهان تحت سيطره نظام طاغوت را دشمن خودش نمى‌دانست.
ملت عراق به خاطر دارند ايران اسلامى، پس از سقوط نظام ديكتاتورى صدام، همه اسيران باقى مانده عراقى را ـ كه بيش از سي هزار نفر مى‌شدند ـ از روى رأفت و محبت اسلامى به طور يكجانبه و بدون هيچ چشمداشتى آزاد كرد، كه اگر پايبند اصول اخلاقى نمى‌بود، مى‌توانست آنان را مدتها به عنوان اهرم سياسى جهت كسب امتياز و... نگه دارد.
پس بهانه ناامنى از سوى مرزهاى ايران و احتمال ورود سلاح يا تروريستها از مرز ايران، منطقى نيست. خودتان نيك مى‌دانيد ـ و لو ابراز نكنيد ـ كه تروريستها از كجا تغذيه مى‌شوند، در كدام كشور همسايه آموزش مى‌بينند و از كدام مرزها وارد عراق مى‌شوند و چگونه با حمايت اشغالگران و مزدوران وهابى و بعثى‌شان دست به جنايت، ترور و آدم‌كشى مى‌زنند!
البته اين زائران هم به خاطر ورود غيرقانونى دچار خطا شده‌اند و بنا بر قوانين ايران هم بايد مورد بازخواست قرار گيرند، ولى آيا ميان كسانى كه فقط به قصد زيارت چند روزه عتبات عاليات مرتكب چنين خطايى شده‌اند با برخى تبعه كشورهاى ديگر كه به جرم قاچاق اسلحه و مواد مخدّر دستگير شده‌اند، هيچ تفاوتى نيست؟
بدون ترديد ما به هيچ وجه از نقض قوانين دفاع نكرده و نمى‌كنيم و تخطى از قانون را ناروا مى‌شمريم، اما اقدامات سختگيرانه و حبسهاى طولانى‌مدت را كه موجب فروپاشى خانواده‌ها و بدبينى ملت ايران مى‌شود، به صلاح دو ملت ايران و عراق نمى‌دانيم و از شما و مسئولين ايرانى تقاضا داريم پيامدهاى وخيم حبسهاى طولانى‌مدت را مدّنظر قرار داده و از اين پس مجازات‌هاى ديگرى را جايگزين آن سازيد و از همه مهم‌تر كنترل بيشترى در ورودى و خروجىِ مرزها داشته باشيد و به جاى برخورد با زائران، با مأموران سهل‌انگار و احياناً متخلّف با جدّيت برخورد كنيد.
جناب رئيس‌جمهور، آقاى طالبانى
شما خود مدّت مديدى مهمان ايران بوده‌ايد و مهمان‌نوازى ملت مسلمان ايران را از نزديك لمس كرده و شاهد غم و شادى‌شان بوده‌ايد. خودتان را جاى مادرى بگذاريد كه پدرِ كودك خردسالش از كنار خانواده رفته و حال پس از گذشت يك سال ونيم در زندان‌هاى شما دچار بيمارى روحى و روانى شده است. خودتان را جاى مردى بگذاريد كه به عشق زيارت امام على و امام حسين و ائمه هدى(ع) عازم كشور دوست و برادر عراق شده و حال در زندان، خبر دردناك از دست دادن همسرش را مى‌شنود و هر شب خواب پريشان فرزندان بى‌پناه و خردسالش را كه بى‌سرپرست شده‌اند، مى‌بيند!
جناب رئيس‌جمهور، مسئولان محترم عراق
در ماه شريف شعبان به سر مى‌بريم و در آستانه ماه مبارك رمضان قرار داريم. ما منتظر وعده برخى از مسئولين از جمله نخست‌وزير محترم عراق ـ كه در سفر به ايران قول‌هايى داده بودند ـ هستيم. بدون شك عفو همه زندانيان ايرانى ـ از جمله زايرانى كه در نعمانيه زندانى‌اند و اسامى‌شان به پيوست تقديم مى‌گردد ـ از طرف دولت دوست و برادر عراق مى‌تواند هديه مباركى به ملت مسلمان ايران باشد و مايه الفت و برادرى بيشتر دو ملت بزرگ ايران و عراق شود و برخى بدبينى‌هايى را كه اقليتى ـ كه خواستار اختلاف دولت و ملت دو كشورند ـ ايجاد كرده‌اند، خنثى نمايد و خانواده‌هاى بسيارى را از ناراحتى و نگرانى برهاند.
احتمالاً عده‌اي قليل كه دل به وعده‌هاى اشغالگران خوش كرده‌اند، از تصميم شجاعانه شما مبنى بر عفو زندانيان ايرانى ناخرسند خواهند بود و ممكن است در مقابل اين تصميم مقاومت هم بكنند، اما مطمئناً اراده ملت و دولت عراق بر كارشكنى آنان چيره خواهد شد.
بدانيد قطعاً ملت شريف ايران اين هديه با ارزش را از ياد نخواهد برد و خانواده‌هاى مظلوم آنان دعاگوى شما و ملت عراق خواهند بود.
خانواده‌هاى زائران ايرانى زنداني شده در عراق
مرداد ماه 1387 - شعبان المعظّم 1429
