استحصال جوهره عاشورا برای سرودن اشعار آیینی بر اساس مقتضیات زمان

حسین شنوایی(شهاب)، شاعر آیینی کشورمان و مدیر انجمن ادبی سبزوار با بیان اینکه یک شاعر آیینی لازم نیست در سرودن اشعار آیینی مو به مو آنچه را در عاشورا رخ داده در شعرش بیاورد، بلکه بهتر این است که از جوهره اصلی این واقعه برای بیان مسائل امروز استفاده کند، عنوان کرد: هر اثر هنری از جمله شعر اگر بخواهد منطبق بر حادثه‌ای تاریخی باشد باید برای همراه بودن با جوهره خود به گونه‌ای خلق شود که گزارش تاریخی صرف نشود. وی افزود: یک شاعر و نویسنده حوزه آیینی مورخ نیست، بلکه با ملزومات هنری به مسائلی چون عاشورا نگاه می‌کند و جذابیت اثر وی نیز از اینجاست. شنوایی با بیان اینکه شعر، هنر مکتوب است، گفت: در شعر آیینی که نگاهی به تاریخ دارد باید به دو مقوله هنر (ادبیات) و نیز واقعیات تاریخی یکسان به مثابه دو کفه ترازو توجه شود تا اثر جاودانگی پیدا کند. اگر شاعری به بیان منظوم صحنه‌های تاریخی بپردازد و خلاقیتی در اثر خود نداشته باشد، خواننده را دچار ملال می‌کند. بهره‌گیری متناسب از دو عنصر تاریخ و ادبیات ‌وی افزود: اگر از شگردهای ادبی به اندازه‌ای استفاده شود که از اصل موضوع و تاریخ فاصله بگیریم نیز جامعه پذیرای اثر ما نخواهد بود. بنابراین باید اصل مبانی تاریخی را بگیریم و به شکل هنری در اختیار مخاطبان قرار دهیم. مدیر انجمن ادبی سبزوار تصریح کرد: برخی شاعران نگاه سنتی به عاشورا دارند و عین مقاتل را می‌آورند که جای تأمل دارد. مخاطب جوان پذیرای این گونه اشعار نیست و به دنبال این است که از اصل موضوع عاشورا بتواند در برخورد با مسائل امروز استفاده کند. شنوایی با بیان اینکه برخی نوحه‌سرایان نیز از آن سوی بوم می‌افتند و آن‌قدر غرق استفاده از شگردهای ادبی می‌شوند که از تاریخ فاصله می‌گیرند، گفت: از جمله بهترین شاعران آیینی عصر ما که می‌توانند الگوی شایسته‌ای برای دیگران باشند می‌توان به مرحوم سیدحسن حسینی، سیدعلی موسوی گرمارودی و علی معلم دامغانی اشاره کرد.