کد مطلب : ۳۱۵۳
مدرس و عضو گروه معارف دانشگاه همدان:
سيره عملی امام حسين(ع) معطوف به زندگی دنيوی نبود
به گزارش خيمه، مجيد ذاكری افزود: « امام حسين(ع) نه تنها شاگرد مكتب قرآن كه عِدْل و شريك قرآن است از اين روست كه در فرازى از زيارتنامه شريفش مىخوانيم: (السَّلامُ عَلَيكَ يا شريكَ القُران؛ سلام بر تو اى شريك قرآن) و در حديث «ثقلين» نيز همدوشى امام به عنوان قرآن ناطق و قرآن به عنوان امام صامت ذكر شده است.»
وی در ادامه به فرمايش رسول اللَّه(ص) اشاره كرد كه فرمودند: «انى تاركٌ فيكُمُ الثَّقَلَیْنِ كتابَ اللَّه و عترَتى اهلَ بَیْتى فَأِنَّهُمَا لَنْ یَفتَرِقا حتَّى یَردِا عَلَىّ الحوض» حال كه ائمه(ع) بطور عام و امام حسين(ع) به طور خاص چنين نسبت و خويشاوندى محكمى با قرآن دارند بايد تفسير قرآن را در آنان جُست كه در وجود آنها كرامتها و فضيلتهاى قرآن و گنجهاى الهى نهفته است.
استاد دانشگاه همدان يكی از راه‌های شناخت سيره انبيا و ائمه اطهار را انس با قرآن دانست و تصریح کرد: «رهپويان راه يقين و سالكان وادى علم و معرفت از آنجا كه محبوبترين محبوب را ذات اقدس خداوند مىدانند و فقط دل در گرو او دارند، كتاب او را كه پرتوى از ذات او و واسطه سخن خداوند با بندگان می‌دانند از اين رو با آن انس ويژه‌اى داشته و قلب و جان و اعمال خويش را با آن گوهر حياتبخش خدايى مىكنند.»
وی بيان کرد: «قرآن كريم ضمن اشاره به لزوم اين انس از مؤمنان مىخواهد با تلاوت آيات آن، اولين مرحله انس را بپيمايند، (فَاقْرَءُواْ مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْءَان؛ هر آنچه برايتان امكان دارد قرآن بخوانيد.)»
استاد دانشگاه همدان افزود: «در آيه ديگر آنان را كه در قرآن انديشه نمىكنند مورد نكوهش قرار داده، مىفرمايد: (أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا؛ آيا به آيات قرآن نمىانديشند؟ يا بر دلهايشان قفلهایى نهاده شده است؟)»
ذاکری تمام زواياى زندگی امام حسين(ع) اعم از نصايح و مواعظ، سيره علمى و عملى و حماسه خونينش را الهام گرفته از قرآن دانست و تصريح كرد: «اگر كوتهبينانى كه شخصيت حماسى و قيام مردانهاش را زير سؤال مىبرند و گاه برچسب خشونتطلبى، عدم توجه به مصالح، بىسياستى، انتقامجویى و... را به آن حضرت نسبت مىدهند، ريشههاى قرآنى عمل آن بزرگوار را بدانند و واقعاً در پى حق و يقين باشند نه بهانهجویى، به حقيقت رهنمون خواهند شد.»
وی گفت: «اهلبيت(ع) و به‌ويژه امام حسين(ع)، فرزندان پيامبر و شاگرد مكتب قرآنند پس چگونه گفتار و مواعظشان متكى به قرآن نباشد، حركت و قيام حسينى از همان آغاز بر مبناى قرآن بود، نه تنها ريشههاى اين حماسه را مىتوان با قرآن بدست آورد بلكه خود امام ( با استناد به آيات) حركت خود را الهام گرفته از فرامين الهی معرفی می‌كند، يكی از نمونههای آن در نخستين برخورد با والى مدينه است كه خود و اهلبيت(ع) را معدن رسالت و... معرفى مى‌كند و مى گوید در حالىكه يزيد مردى فاسق و شرابخوار و... است پس چگونه امام را شايسته است كه با او بيعت كند.»
وی يكی ديگر از موارد انس امام با قرآن را هنگامى عنوان می‌كند كه مروان اصرار مى‌كند، والى مدينه از امام حسين(ع) بيعت بگيرد امام حسین(ع) او را پليد و خود را با استناد به قرآن «مُطهّر» بيان مىدارد: «اِلَيك عَنّى، أَنا مِنْ بَیْتِ الطَّهارةِ الّذين أنْزلَ اللَّهُ فيهم عَلى نَبیّه: «إِنَّمَا یُرِيدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا» و آنگاه كه با كاروان خود از مدينه بيرون آمد اين آيه را تلاوت فرمود: «رَبِّ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِين» و اين همان دعایى است كه حضرت موسى(ع) به هنگام خروجش با بنىاسرائيل آن را بر زبان جارى كرد.
مدرس دانشگاه گفت: «و آنگاه كه امام به مكه رسيد اين آيه را تلاوت كرد: «وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْیَنَ قَالَ عَسَى رَبِّى أَن یَهْدِیَنِى سَوَاءَ السَّبِيل» به اين ترتيب هجرت خود را به هجرت موسى كه هر دو جهت كوبيدن بيداد و ظلم بود تشبيه مى‌كند و پس از ورود به مكه نامهاى براى سران قبايل بصره نوشت و آنان را به كتاب خدا دعوت كرد: (وَ اَنا ادعوكم اِلى كتابِ اللَّه و سُنة نبیّهِ)
وی افزود: «وقتى كه عصر پنجشنبه نهم محرّم عمر بن سعد فرمان حمله داد و لشكر به حركت در آمد از برادرش ابواالفضل(ع) درخواست مى‌كند كه يك شب از امويان مهلت بگيريد تا در آن شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نياز با خدا داشته باشد:(فَهُوَ یَعْلَمُ أنّى كُنتُ قَدْ اُحِبُّ الصَّلوة و تلاوة كتابِهِ و كثرة الدَّعاء و الاستغفار) و خداوند مىداند كه من نماز براى خدا و تلاوت قرآن و بسيارى دعا و استغفار را دوست مىداشتم» امام آن شب به خيمه باز مىگردد و تمام شب را چنين مى‌كند. »
وی در ادامه به فرمايش رسول اللَّه(ص) اشاره كرد كه فرمودند: «انى تاركٌ فيكُمُ الثَّقَلَیْنِ كتابَ اللَّه و عترَتى اهلَ بَیْتى فَأِنَّهُمَا لَنْ یَفتَرِقا حتَّى یَردِا عَلَىّ الحوض» حال كه ائمه(ع) بطور عام و امام حسين(ع) به طور خاص چنين نسبت و خويشاوندى محكمى با قرآن دارند بايد تفسير قرآن را در آنان جُست كه در وجود آنها كرامتها و فضيلتهاى قرآن و گنجهاى الهى نهفته است.
استاد دانشگاه همدان يكی از راه‌های شناخت سيره انبيا و ائمه اطهار را انس با قرآن دانست و تصریح کرد: «رهپويان راه يقين و سالكان وادى علم و معرفت از آنجا كه محبوبترين محبوب را ذات اقدس خداوند مىدانند و فقط دل در گرو او دارند، كتاب او را كه پرتوى از ذات او و واسطه سخن خداوند با بندگان می‌دانند از اين رو با آن انس ويژه‌اى داشته و قلب و جان و اعمال خويش را با آن گوهر حياتبخش خدايى مىكنند.»
وی بيان کرد: «قرآن كريم ضمن اشاره به لزوم اين انس از مؤمنان مىخواهد با تلاوت آيات آن، اولين مرحله انس را بپيمايند، (فَاقْرَءُواْ مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْءَان؛ هر آنچه برايتان امكان دارد قرآن بخوانيد.)»
استاد دانشگاه همدان افزود: «در آيه ديگر آنان را كه در قرآن انديشه نمىكنند مورد نكوهش قرار داده، مىفرمايد: (أَفَلَا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْءَانَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا؛ آيا به آيات قرآن نمىانديشند؟ يا بر دلهايشان قفلهایى نهاده شده است؟)»
ذاکری تمام زواياى زندگی امام حسين(ع) اعم از نصايح و مواعظ، سيره علمى و عملى و حماسه خونينش را الهام گرفته از قرآن دانست و تصريح كرد: «اگر كوتهبينانى كه شخصيت حماسى و قيام مردانهاش را زير سؤال مىبرند و گاه برچسب خشونتطلبى، عدم توجه به مصالح، بىسياستى، انتقامجویى و... را به آن حضرت نسبت مىدهند، ريشههاى قرآنى عمل آن بزرگوار را بدانند و واقعاً در پى حق و يقين باشند نه بهانهجویى، به حقيقت رهنمون خواهند شد.»
وی گفت: «اهلبيت(ع) و به‌ويژه امام حسين(ع)، فرزندان پيامبر و شاگرد مكتب قرآنند پس چگونه گفتار و مواعظشان متكى به قرآن نباشد، حركت و قيام حسينى از همان آغاز بر مبناى قرآن بود، نه تنها ريشههاى اين حماسه را مىتوان با قرآن بدست آورد بلكه خود امام ( با استناد به آيات) حركت خود را الهام گرفته از فرامين الهی معرفی می‌كند، يكی از نمونههای آن در نخستين برخورد با والى مدينه است كه خود و اهلبيت(ع) را معدن رسالت و... معرفى مى‌كند و مى گوید در حالىكه يزيد مردى فاسق و شرابخوار و... است پس چگونه امام را شايسته است كه با او بيعت كند.»
وی يكی ديگر از موارد انس امام با قرآن را هنگامى عنوان می‌كند كه مروان اصرار مى‌كند، والى مدينه از امام حسين(ع) بيعت بگيرد امام حسین(ع) او را پليد و خود را با استناد به قرآن «مُطهّر» بيان مىدارد: «اِلَيك عَنّى، أَنا مِنْ بَیْتِ الطَّهارةِ الّذين أنْزلَ اللَّهُ فيهم عَلى نَبیّه: «إِنَّمَا یُرِيدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا» و آنگاه كه با كاروان خود از مدينه بيرون آمد اين آيه را تلاوت فرمود: «رَبِّ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِين» و اين همان دعایى است كه حضرت موسى(ع) به هنگام خروجش با بنىاسرائيل آن را بر زبان جارى كرد.
مدرس دانشگاه گفت: «و آنگاه كه امام به مكه رسيد اين آيه را تلاوت كرد: «وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْیَنَ قَالَ عَسَى رَبِّى أَن یَهْدِیَنِى سَوَاءَ السَّبِيل» به اين ترتيب هجرت خود را به هجرت موسى كه هر دو جهت كوبيدن بيداد و ظلم بود تشبيه مى‌كند و پس از ورود به مكه نامهاى براى سران قبايل بصره نوشت و آنان را به كتاب خدا دعوت كرد: (وَ اَنا ادعوكم اِلى كتابِ اللَّه و سُنة نبیّهِ)
وی افزود: «وقتى كه عصر پنجشنبه نهم محرّم عمر بن سعد فرمان حمله داد و لشكر به حركت در آمد از برادرش ابواالفضل(ع) درخواست مى‌كند كه يك شب از امويان مهلت بگيريد تا در آن شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نياز با خدا داشته باشد:(فَهُوَ یَعْلَمُ أنّى كُنتُ قَدْ اُحِبُّ الصَّلوة و تلاوة كتابِهِ و كثرة الدَّعاء و الاستغفار) و خداوند مىداند كه من نماز براى خدا و تلاوت قرآن و بسيارى دعا و استغفار را دوست مىداشتم» امام آن شب به خيمه باز مىگردد و تمام شب را چنين مى‌كند. »
مرجع : سايت خبری قرآنی
