کد مطلب : ۱۱۰۱۴
شور هدایت نشده مردم در تعزیه
در روزهایی که پشت سر گذشت، بخش آیینی و تعزیه ششمین همایش آیین‌های عاشورایی در تئاتر شهر برگزار شد.
اجرای مراسم آیین‌های عاشورایی اقصی نقاط ایران در محوطه تئاتر شهر و اجرای مراسم تعزیه در تالار اصلی تئاتر وحدت، از برنامه‌های هرروزه این همایش بود.
اتفاق خجسته‌ای که این همایش در آخرین‌های روزهای برگزاری خود شاهد آن بود، حضور جمعیت زیادی بود که باعلاقه به تماشای پرده‌خوانی و اجرای مراسم تعزیه می‌پرداختند.
باوجود اینکه تماشاگران برای دیدن مراسم تعزیه، غیر از دو طبقه تالار اصلی تئاتر شهر که بزرگترین سالن تئاتر کشور است، بر روی پله‌ها و راهروی سالن نیز می‌نشستند، در صورت اطلاع‌رسانیِ بهترِ مسئولان برگزارکننده، مخاطبان بیشتری غیر از گروه‌های شرکت‌کننده و مردمی که درحوالی تئاتر شهر رفت‌وآمد می‌کردند، می‌توانستند به تماشای این مراسم بنشینند.
هرچند مکان درنظر گرفته شده برای اجرای تعزیه، سالن تئاتر بود و اجرای تعزیه به این شکل، نمی‌تواند مشارکت مخاطب را که یکی از ملزومات تعزیه است، به دنبال داشته باشد، دیده می‌شد که گاهی تعزیه‌خوانان که براساس شیوه همیشگی خود عمل می‌کردند، پشت به مخاطب قرار می‌گرفتند و مقتضیات حضور بر روی صحنه و مخاطبی که از روبرو به آنها می‌نگرد را رعایت نمی‌کردند.
از سوی دیگر باید به این نکته اشاره کرد که آتش گرفتن خیمه‌گاه تعزیه در سال گذشته، مسئولان برگزارکننده را بر آن داشته است که جهت جلوگیری از رخدادی مشابه چنین تدبیری بیاندیشند.
اجرای تعزیه به شیوه‌ای که امسال در همایش آیین‌های عاشورایی شاهد بودیم، شاید برای تماشاگران شرایط خوبی را فراهم کرد اما تعزیه، برای آنکه به عنوان یک آیین نمایشی اصیل ایرانی باقی بماند، نیازمند اجرای آن به شکل سنتی و بر روی صحنه‌ای مدور است و قطعا به مکانی احتیاج دارد که بتواند نه فقط در مناسبت‌ها بلکه حداقل به صورت هفتگی و با رعایت تمام فاکتورهای تعزیه اجرا شود.
هرچند که عده‌ای همچنان به این هنر اصیل به عنوان هنری روستایی نگاه می‌کنند اما بی‌شک نوشته‌های تاریخی درباره اجرای باشکوه تعزیه در تکایا و اوج اجرای این مراسم در تکیه دولیت و زمان ناصرالدین شاه، از یادمان نرفته است.
اجرای مراسم آیین‌های عاشورایی اقصی نقاط ایران در محوطه تئاتر شهر و اجرای مراسم تعزیه در تالار اصلی تئاتر وحدت، از برنامه‌های هرروزه این همایش بود.
اتفاق خجسته‌ای که این همایش در آخرین‌های روزهای برگزاری خود شاهد آن بود، حضور جمعیت زیادی بود که باعلاقه به تماشای پرده‌خوانی و اجرای مراسم تعزیه می‌پرداختند.
باوجود اینکه تماشاگران برای دیدن مراسم تعزیه، غیر از دو طبقه تالار اصلی تئاتر شهر که بزرگترین سالن تئاتر کشور است، بر روی پله‌ها و راهروی سالن نیز می‌نشستند، در صورت اطلاع‌رسانیِ بهترِ مسئولان برگزارکننده، مخاطبان بیشتری غیر از گروه‌های شرکت‌کننده و مردمی که درحوالی تئاتر شهر رفت‌وآمد می‌کردند، می‌توانستند به تماشای این مراسم بنشینند.
هرچند مکان درنظر گرفته شده برای اجرای تعزیه، سالن تئاتر بود و اجرای تعزیه به این شکل، نمی‌تواند مشارکت مخاطب را که یکی از ملزومات تعزیه است، به دنبال داشته باشد، دیده می‌شد که گاهی تعزیه‌خوانان که براساس شیوه همیشگی خود عمل می‌کردند، پشت به مخاطب قرار می‌گرفتند و مقتضیات حضور بر روی صحنه و مخاطبی که از روبرو به آنها می‌نگرد را رعایت نمی‌کردند.
از سوی دیگر باید به این نکته اشاره کرد که آتش گرفتن خیمه‌گاه تعزیه در سال گذشته، مسئولان برگزارکننده را بر آن داشته است که جهت جلوگیری از رخدادی مشابه چنین تدبیری بیاندیشند.
اجرای تعزیه به شیوه‌ای که امسال در همایش آیین‌های عاشورایی شاهد بودیم، شاید برای تماشاگران شرایط خوبی را فراهم کرد اما تعزیه، برای آنکه به عنوان یک آیین نمایشی اصیل ایرانی باقی بماند، نیازمند اجرای آن به شکل سنتی و بر روی صحنه‌ای مدور است و قطعا به مکانی احتیاج دارد که بتواند نه فقط در مناسبت‌ها بلکه حداقل به صورت هفتگی و با رعایت تمام فاکتورهای تعزیه اجرا شود.
هرچند که عده‌ای همچنان به این هنر اصیل به عنوان هنری روستایی نگاه می‌کنند اما بی‌شک نوشته‌های تاریخی درباره اجرای باشکوه تعزیه در تکایا و اوج اجرای این مراسم در تکیه دولیت و زمان ناصرالدین شاه، از یادمان نرفته است.
