روزی که ۷۲ یار با حسین(ع) ماندند...

مجتبی فرآورده نویسنده و کارگردان سینما با سلسله یادداشت هایی که از روز هفتم ذیحجه شروع شده است و تا اربعین حسینی ادامه دارد، روزشمار وقایع کاروان حسینی در این ایام را روایت می‌کند و امروز ششم محرم، سی امین یادداشت وی را می‌خوانید: ششم محرم «روز از پس روز گذشته بود و هر روز، سربازان جهل و تعصب و فریب و طغیان، به گسیل آمده بودند تا عِدۀ خود را به هزاران رسانند و نسل آل محمّد(ص) را ریشه کن کنند. و او مانده بود، با هفتاد دو همراه. هفتاد دو همدم. هفتاد دو یاور. بلبل خرما در آسمان می چرخید و آواز تنهایی می سرود. قافله سالار از خیمه برون شد، پرنده پرواز کنان، سوی او پَرکشید و بر ریسمان خیمه نشست. قافله سالار نگاهی به پرنده کرد و تبسم نمود، اسلم بن عمرو را صدا زد. گفت: می خواهم نامه بنویسم. اسلم رفت و با قلم و تکه ای از پوست آهو آمد و در کنار قافله سالار نشست. او گفت و اسلم بن عمرو نوشت. گفت: بِسْمِ اللّه الرَّحْمنِ الرَّحیم. مِنَ الحُسینِ بنِ عَلیِّ الی مُحَمّدِ بنِ عَلیِّ. اَمّا بَعد، فَکانَّ الدُّنیا لَمْ تَکُنْ وَ کانَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلام. به نام خدای بخشنده مهربان از حسین بن علی، به محمد بن علی امّا بعد، گویی دنیایی وجود نداشته، همانگونه که آخرت همیشگی است. والسلام.»