کد مطلب : ۵۳۸۵
نفوذ اشعار و خواسته‌های انقلاب در مداحی
كل یوم عاشورا و كل ارض كربلا تنها یك شعار نیست، بلكه حقیقتی است كه در هرجای تاریخ شیعیان و مسلمان خواسته‌اند با ظلم درافتند، این صف‌بندی را پیش چشم خود دیده‌اند.
به طور قطع باید گفت تاكید بر عزاداری حضرت سیدالشهداء(ع)، جز این مساله نمی‌تواند جایگاه داشته باشد كه هركس در هر نقطه‌ی عالم كه ایستاده است، بداند امام حسین(ع) نماد به عنوان حق و حقیقت، همیشه در برابر یك نمادی از ظلم و اجحاف به انسانیت و مردمان قیام كرده است؛ هركس باید خود در یكی از این دو جبهه ببیند.
البته باید گفت اگر در ملت و جمعیتی این خوی عاشورایی و حسینی ایجاد شود جز پیروزی برای آن‌ها رقم نخواهد خورد، چرا كه اگر كشته شوند، به سعادت رسیده‌اند و اگر پیروز شده‌اند، در دنیا طعم خُرد كردن بنیاد ظلم را خواهند چشید.
بروز و ظهور این خوی عاشورایی در میان مردم و درك این صف‌بندی را می‌توان در ادبیات و بیان مردمان جستجو كرد.
هرقدر عمق این درك بیشتر باشد، ظرایف و گوشه‌های عمیق‌تری از فرهنگ عامیانه‌ی مردم را خواهد گرفت.
اشعار عزاداری و نوحه‌سرایی معانی و كلماتی است كه از عمق جان مردمان بر می‌آید تا خالصانه‌ترین احساساتشان را كه با اشك همراه می‌شود بیان كنند؛ نفوذ معانی در آیین‌هایی كه هزار سال قدمت دارند، باید ناشی از قرابت و درك دقیق باشد.
در سال‌های طولانی منتهی به انقلاب اسلامی به كراّت و در جاهای مختلف شاهد این هستیم كه روضه‌ها و مراثی مردم بازتابی است از وقایع و اتفاقاتی كه در كشور رخ می‌دهد.
به عنوان مثال استفاده از مرثیه امام كاظم علیه‌السلام به كنایه از اسارت و تبعید امام خمینی(ره) و تشبیه شاه و دستگاه و اعوانش به یزید و لشكریانش بارها و بارها در اشعار و مراثی دیده می‌شود؛ یكی از این نمونه‌ها همین مرثیه‌ای است كه پیرامون بختیار آخرین نخست‌وزیر شاه خوانده شده است.
به طور قطع باید گفت تاكید بر عزاداری حضرت سیدالشهداء(ع)، جز این مساله نمی‌تواند جایگاه داشته باشد كه هركس در هر نقطه‌ی عالم كه ایستاده است، بداند امام حسین(ع) نماد به عنوان حق و حقیقت، همیشه در برابر یك نمادی از ظلم و اجحاف به انسانیت و مردمان قیام كرده است؛ هركس باید خود در یكی از این دو جبهه ببیند.
البته باید گفت اگر در ملت و جمعیتی این خوی عاشورایی و حسینی ایجاد شود جز پیروزی برای آن‌ها رقم نخواهد خورد، چرا كه اگر كشته شوند، به سعادت رسیده‌اند و اگر پیروز شده‌اند، در دنیا طعم خُرد كردن بنیاد ظلم را خواهند چشید.
بروز و ظهور این خوی عاشورایی در میان مردم و درك این صف‌بندی را می‌توان در ادبیات و بیان مردمان جستجو كرد.
هرقدر عمق این درك بیشتر باشد، ظرایف و گوشه‌های عمیق‌تری از فرهنگ عامیانه‌ی مردم را خواهد گرفت.
اشعار عزاداری و نوحه‌سرایی معانی و كلماتی است كه از عمق جان مردمان بر می‌آید تا خالصانه‌ترین احساساتشان را كه با اشك همراه می‌شود بیان كنند؛ نفوذ معانی در آیین‌هایی كه هزار سال قدمت دارند، باید ناشی از قرابت و درك دقیق باشد.
در سال‌های طولانی منتهی به انقلاب اسلامی به كراّت و در جاهای مختلف شاهد این هستیم كه روضه‌ها و مراثی مردم بازتابی است از وقایع و اتفاقاتی كه در كشور رخ می‌دهد.
به عنوان مثال استفاده از مرثیه امام كاظم علیه‌السلام به كنایه از اسارت و تبعید امام خمینی(ره) و تشبیه شاه و دستگاه و اعوانش به یزید و لشكریانش بارها و بارها در اشعار و مراثی دیده می‌شود؛ یكی از این نمونه‌ها همین مرثیه‌ای است كه پیرامون بختیار آخرین نخست‌وزیر شاه خوانده شده است.
مرجع : مرکز اسناد انقلاب اسلامی
