کد مطلب : ۷۵۷۸
خسرو شكيبايي: اي‌کاش مي‌توانستم به مجلس روضه امام حسين(ع) بروم
ابوالقاسم طالبي در نخستين سالروز درگذشت خسرو شكيبايي در يادداشتي نوشت:
دين ما دستور داده آدم‌ها وقتي مي‌ميرند، از آن‌ها به نيكي ياد كنيم؛ ما مرد‌ه پرست نيستيم، اما به مرده‌هايمان احترام مي‌گذاريم. البته عده‌اي نمي‌ميرند؛ چرا كه هرگز نميرد آن كه دلش زنده شد به عشق... و آن‌ها همان عاشقان هنرمندي هستند كه ايمان به منبع ازلي عشق داشته‌اند لذا از شراب شادي‌بخش نوشانيده شدند... و خسرو شكيبايي را اين گونه يافتيم.
«خسرو» با تمام وجود افتخار مي‌كرد كه در نوجواني، در هيأت مذهبي خدمتگزار روضه امام حسين(ع) بوده و چاي مي‌برده و استكان مي‌شسته. با تمام وجود اعلام عذر تقصير مي‌كرد كه اي‌كاش معروف نبودم و باز هم مي‌توانستم به مجلس روضه‌‌خواني حسين(ع) بروم، بدون اين‌كه محيط روضه را به هم بزنم...
نمي‌دانم قبل از اين كه «خسرو شكيبايي» با من دوست شود، چگونه بوده ولي از آن زمان كه با او دوست شدم تا لحظه مرگش همواره مردي اهل معرفت بود.
فيلم «شب» آقاي صدرعاملي را كه در جشنواره دو سال پيش ديدم، احساس كردم خسرو حالتي معنوي را در درون خود به صورت شعله‌اي روشن نگه‌داشته و اين شعله همواره فروزان‌تر مي‌شود.
بعد از «دست‌هاي خالي» قرار گذاشتيم؛ خسرو به محض آن كه درخواست حضورش را كردم آمد و خلاصه قصه را شنيد و گفت؛ هستم. سناريو را خواند و قرارداد بست. اما گويي به جاي قرارداد، بار سفر بست. از پيش ما رفت به محضر حسين بن علي ابن ابیطالب(ع) تا اعلام كند كه خادم هيئت عزاداري او بوده و با هنرش در جهت نشر معارف تلاش كرد.
در فيلم‌هاي دفاع مقدس و فيلم‌هاي ديني نقش اصلي و بار جدي بر دوش كشيده تا توشه آخرتش باشد. او زنده است با آثار خوبش و براي همه آن‌ها كه علاقمند راه هنرند. چراغي است از معرفت، تجربه، دوستي و عشق ...
خسرو با همه عيب‌هايي كه داشت... انسان بزرگواري بود؛ به مردم علاقه داشت. به انقلاب اسلامي مردم بي‌احترامي نمي‌كرد.
حضرت امام خميني(س) را مورد تكريم قرار مي‌داد، براي دفاع مقدس و كساني كه اين دفاع را برعهده داشتند احترام قائل بود. از سينماي مبتذل بيزار بود و اوج‌گيري بازي خود را مديون انقلاب اسلامي مي‌دانست.
نه معصوم بود نه ما مي‌گوييم معصوم بود؛ نه بي‌عيب بود نه ما چنين ادعايي داريم اما نامرد و نمك‌نشناس نبود! از پز دادن بيزار بود. متواضع بود و دنباله‌روي هيچ جناح و گروه سياسي نبود.
در يك كلام خسرو، انساني هنرمند و ستاره درخشان بازيگري سينما و تئاتر و تلويزيون بعد از انقلاب اسلامي بود. روحش شاد و متنعم از لطف ائمه اطهار ؛ انشاءالله.
دين ما دستور داده آدم‌ها وقتي مي‌ميرند، از آن‌ها به نيكي ياد كنيم؛ ما مرد‌ه پرست نيستيم، اما به مرده‌هايمان احترام مي‌گذاريم. البته عده‌اي نمي‌ميرند؛ چرا كه هرگز نميرد آن كه دلش زنده شد به عشق... و آن‌ها همان عاشقان هنرمندي هستند كه ايمان به منبع ازلي عشق داشته‌اند لذا از شراب شادي‌بخش نوشانيده شدند... و خسرو شكيبايي را اين گونه يافتيم.
«خسرو» با تمام وجود افتخار مي‌كرد كه در نوجواني، در هيأت مذهبي خدمتگزار روضه امام حسين(ع) بوده و چاي مي‌برده و استكان مي‌شسته. با تمام وجود اعلام عذر تقصير مي‌كرد كه اي‌كاش معروف نبودم و باز هم مي‌توانستم به مجلس روضه‌‌خواني حسين(ع) بروم، بدون اين‌كه محيط روضه را به هم بزنم...
نمي‌دانم قبل از اين كه «خسرو شكيبايي» با من دوست شود، چگونه بوده ولي از آن زمان كه با او دوست شدم تا لحظه مرگش همواره مردي اهل معرفت بود.
فيلم «شب» آقاي صدرعاملي را كه در جشنواره دو سال پيش ديدم، احساس كردم خسرو حالتي معنوي را در درون خود به صورت شعله‌اي روشن نگه‌داشته و اين شعله همواره فروزان‌تر مي‌شود.
بعد از «دست‌هاي خالي» قرار گذاشتيم؛ خسرو به محض آن كه درخواست حضورش را كردم آمد و خلاصه قصه را شنيد و گفت؛ هستم. سناريو را خواند و قرارداد بست. اما گويي به جاي قرارداد، بار سفر بست. از پيش ما رفت به محضر حسين بن علي ابن ابیطالب(ع) تا اعلام كند كه خادم هيئت عزاداري او بوده و با هنرش در جهت نشر معارف تلاش كرد.
در فيلم‌هاي دفاع مقدس و فيلم‌هاي ديني نقش اصلي و بار جدي بر دوش كشيده تا توشه آخرتش باشد. او زنده است با آثار خوبش و براي همه آن‌ها كه علاقمند راه هنرند. چراغي است از معرفت، تجربه، دوستي و عشق ...
خسرو با همه عيب‌هايي كه داشت... انسان بزرگواري بود؛ به مردم علاقه داشت. به انقلاب اسلامي مردم بي‌احترامي نمي‌كرد.
حضرت امام خميني(س) را مورد تكريم قرار مي‌داد، براي دفاع مقدس و كساني كه اين دفاع را برعهده داشتند احترام قائل بود. از سينماي مبتذل بيزار بود و اوج‌گيري بازي خود را مديون انقلاب اسلامي مي‌دانست.
نه معصوم بود نه ما مي‌گوييم معصوم بود؛ نه بي‌عيب بود نه ما چنين ادعايي داريم اما نامرد و نمك‌نشناس نبود! از پز دادن بيزار بود. متواضع بود و دنباله‌روي هيچ جناح و گروه سياسي نبود.
در يك كلام خسرو، انساني هنرمند و ستاره درخشان بازيگري سينما و تئاتر و تلويزيون بعد از انقلاب اسلامي بود. روحش شاد و متنعم از لطف ائمه اطهار ؛ انشاءالله.
مرجع : خبرگزاری فارس
