بحر طویل امام حسن (ع)

آن مه برج سخا، کان عطا، بحر وفا، شمس هدا، چهارم اصحاب کسا، نور دل خیرالنسا قلب نبی دو سرا جان علی شیر خدا مظهر اسماء الهی که شد از نور وجودش ز ازل خلقت این کون و مکان چرخ زمان کرسی و لوح و قلم و ملک و ملک جن و بشر زهره و پروین و عطارد ، زحل و مشتری و انجم و این نور ضیاء را

آنکه در نیمه ماه رمضان زمر خداوند جهان آمدی از فاطمه طاهره آن بنت محمد مه سرمد شه امجد که بود نام نکویش حسن و همچو پدر بی‌کس و مظلوم ز حقش شده محروم در آخر شده مسموم تحمل بنمودی ز معاویه به دین ستم و جور و جفا را

آه از آن دم که صدا زد جگرم سوخت ز پا تا به سرم سوخت ز جا خیز تو ای خواهر خونین جگرم مونس شام و سحرم نور دو چشمان ترم بین که به حال سفرم من ز جهان درگذرم زود برو طشت بیاور ببرم گو به حسینم که بیاید به سرم جان تو و قاسم و عبداله نیکو سیرم آه که آمد جگرش در لگن و خاک عزا شد به سر اهل ولا ای پسر فاطمه بنما نظری «صالح» غمدیده ما را