ادبیات مداحی، ادبیات تهمت و توهین نیست

جامعه: مداحی صنفی است که زبانش زبان دین است و مداحان به گونه ای سخن گویان مذهبی تلقی می شوند، بنابراین ادبیات مداحی هم باید ادبیات دینی و مذهبی باشد.

الفاظ رکیک و زشت به یقین در ادبیات مداحی جایی ندارد؛ چرا که چنین مسئله ای با متانت و وقاری که باید در دین و دینداری باشد هم خوانی ندارد.

در مورد اسم بردن از دیگران در مداحی‌ها باید ببینیم کجا، کی و چه کسی این عمل را انجام داده و نمی‌شود یک قائده کلی را برای آن در نظر گرفت، باید ببینیم اسم چه کسی و چه وضعیتی دارد؟

در ادبیات ما اسامی تاریخی بسیار به کار می‌بریم؛ مثل یزید، شمر و معاویه، اما نسبت دادن به معاصران باید حساب شده باشد.
باید دید اوضاع چطور اقتضا می کند، اسم ببریم یا خیر؛ اما توهین و افترا از گناهان کبیره است. در اسلام و همه ادیان این اعمال به شدت نهی شده است و در ادبیات دینی و مداحی جایی ندارد.

فضای مداحی ها نباید به اغراض سیاسی آلوده شود، بلکه باید در نهایت متانت و به دور از هر گونه نظریه پردازی شخصی و سیاسی برگزار شود تا مردم هم بهره ببرند.

مداح باید برای اعتلای دین حرکت کند و هتاکی و نسبت های ناروا در دین و سخنان اهل بیت (ع) بسیار نکوهش شده است.

_{*عضو هیئت علمی مدرسه عالی امام خمینی}