کد مطلب : ۲۰۶۴۸
وزارت ارشاد و میراث فرهنگی در افول موسیقی نواحی مقصرند
محسن آقایی، سرپرست گروه موسیقی محلی «آوای موج» بوشهر، گفت: قرابت موسیقی محلی ایرانی با مضامین دینی و مذهبی بر کسی پوشیده نیست چرا که این موسیقی بخشی از فرهنگ و باورهای دینی و بومی اقوام گوناگون ایرانی و منشأ همه آنها اعتقادی است.
وی ادامه داد: در میان موسیقی نواحی و بومی ایرانی، موسیقی بوشهر به دلیل استفاده غالب از سازهای کوبه‌ای و بادی هم در مراسم‌های سوگواری و هم در اعیاد مذهبی بسیار متداول است اما هنرمندان این نوع موسیقی بیشتر راغب هستند که از این ادوات موسیقی در جشن‌ها و اعیاد دینی و ایرانی استفاده کنند.
آقایی تصریح کرد: ساز دمام و نی‌انبان به عنوان رایج‌ترین آلات موسیقی در خطه بوشهر شناخته شده‌اند و به دفعات شاهد هنرنمایی هنرمندان موسیقی محلی بوشهری با استفاده از این دو ساز و همراهی آنها با ساز سنج که بیشتر در برپایی دسته‌جات عزا و سوگواری در ایام محرم و صفر متداول است، بوده‌ایم.
این هنرمند موسیقی محلی ایرانی گفت: در قالب نواخته شدن این نوع موسیقی، در ماه رمضان، شاهد برپایی آئینی به نام «دم دم سحری» هستیم که به نوعی یادآوری هنگامه سحر برای روزه‌داران است؛ همچنان که با استفاده از این شیوه، شاهد مولودی‌‌نوازی مذهبی هم هستیم که به ویژه در اعیاد شعبانیه و همچنین سالروز ولادت امام‌رضا(ع) این مورد به اوج خود می‌رسد.
وی به معضلات موجود در زمینه موسیقی محلی بوشهر اشاره کرد و گفت: متأسفانه به تازگی همراه شدن ترانه و اصرار برخی هنرمندان جوان به مخلوط کردن اشعار با موسیقی محلی بوشهر جزء آفت‌های این موسیقی شده است و از اصالت آن کاسته است؛ من معتقدم موسیقی محلی بوشهر را تنها باید با نواختن سازهای سنتی این خطه از کشور شنید البته خلاقیت و ابتکار در به کار بردن ریتم و شیوه اجرایی آنها نیز مهم است و موجب متفاوت شدن آن می‌شود؛ شعر و ترانه در این موسیقی جایی ندارد و هنرمندان موسیقی بوشهری تنها مجاز به استفاده از برخی نواها و آواها برای همراهی با این نوع موسیقی هستند.
آقایی با ابراز گله از کم‌رنگ شدن حضور موسیقی محلی در رویدادها و جشنواره‌های موسیقی کشور و اجرای صحنه‌ای کنسرت گفت: این نشان از ضعف در مدیریت فرهنگی و هنری دارد، نباید تنها وزارت فرهنگ و ارشاد را در افول موسیقی نواحی و محلی ایرانی مقصر دانست و باید به نواقص مدیریت کلان فرهنگی در این زمینه توجه کرد.
وی گفت: به هر حال موسیقی محلی ایرانی جدای از وجهه هنری که دارد، به دلیل تنیده شدن آن با باورها و سنت‌های ایرانی جزئی از میراث ماندگار اقوام ایرانی محسوب می‌شود و بیش از هر نهاد دیگری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری باید در جهت احیای این نوع موسیقی و سامان‌بخشی گروه‌های فعال تلاش کند.
وی ادامه داد: در میان موسیقی نواحی و بومی ایرانی، موسیقی بوشهر به دلیل استفاده غالب از سازهای کوبه‌ای و بادی هم در مراسم‌های سوگواری و هم در اعیاد مذهبی بسیار متداول است اما هنرمندان این نوع موسیقی بیشتر راغب هستند که از این ادوات موسیقی در جشن‌ها و اعیاد دینی و ایرانی استفاده کنند.
آقایی تصریح کرد: ساز دمام و نی‌انبان به عنوان رایج‌ترین آلات موسیقی در خطه بوشهر شناخته شده‌اند و به دفعات شاهد هنرنمایی هنرمندان موسیقی محلی بوشهری با استفاده از این دو ساز و همراهی آنها با ساز سنج که بیشتر در برپایی دسته‌جات عزا و سوگواری در ایام محرم و صفر متداول است، بوده‌ایم.
این هنرمند موسیقی محلی ایرانی گفت: در قالب نواخته شدن این نوع موسیقی، در ماه رمضان، شاهد برپایی آئینی به نام «دم دم سحری» هستیم که به نوعی یادآوری هنگامه سحر برای روزه‌داران است؛ همچنان که با استفاده از این شیوه، شاهد مولودی‌‌نوازی مذهبی هم هستیم که به ویژه در اعیاد شعبانیه و همچنین سالروز ولادت امام‌رضا(ع) این مورد به اوج خود می‌رسد.
وی به معضلات موجود در زمینه موسیقی محلی بوشهر اشاره کرد و گفت: متأسفانه به تازگی همراه شدن ترانه و اصرار برخی هنرمندان جوان به مخلوط کردن اشعار با موسیقی محلی بوشهر جزء آفت‌های این موسیقی شده است و از اصالت آن کاسته است؛ من معتقدم موسیقی محلی بوشهر را تنها باید با نواختن سازهای سنتی این خطه از کشور شنید البته خلاقیت و ابتکار در به کار بردن ریتم و شیوه اجرایی آنها نیز مهم است و موجب متفاوت شدن آن می‌شود؛ شعر و ترانه در این موسیقی جایی ندارد و هنرمندان موسیقی بوشهری تنها مجاز به استفاده از برخی نواها و آواها برای همراهی با این نوع موسیقی هستند.
آقایی با ابراز گله از کم‌رنگ شدن حضور موسیقی محلی در رویدادها و جشنواره‌های موسیقی کشور و اجرای صحنه‌ای کنسرت گفت: این نشان از ضعف در مدیریت فرهنگی و هنری دارد، نباید تنها وزارت فرهنگ و ارشاد را در افول موسیقی نواحی و محلی ایرانی مقصر دانست و باید به نواقص مدیریت کلان فرهنگی در این زمینه توجه کرد.
وی گفت: به هر حال موسیقی محلی ایرانی جدای از وجهه هنری که دارد، به دلیل تنیده شدن آن با باورها و سنت‌های ایرانی جزئی از میراث ماندگار اقوام ایرانی محسوب می‌شود و بیش از هر نهاد دیگری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری باید در جهت احیای این نوع موسیقی و سامان‌بخشی گروه‌های فعال تلاش کند.
مرجع : ایکنا
