محمدعلی مجاهدی(پروانه)، پژوهشگر و پدر شعر آیینی معاصر کشورمان با بیان اینکه متاسفانه بهرهگیری مستقیم شاعران آیینی نسل امروز از قرآن و منابع قدیم دینی که سرچشمههای متون اسلامی هستند، نسبت به گذشته کاهش یافته است، عنوان کرد: هر شعری که به نحوی در ابیاتش از آیات متقن و متون روایی اسلام برخوردار باشد، شعر آیینی به شمار میآید.
مجاهدی با تاکید بر اینکه اساس شعر آیینی بر مقولههای معارف اسلامی و مکتب عصمت و طهارت نهاده شده است، گفت: سابقه شعر آیینی کشورمان به سده چهارم هجری و اشعار کسایی مروزی برمیگردد. به عبارت دیگر شعر آیینی ایران 1100 سال سابقه دارد و به سال 360 هجری میرسد.
این شاعر آیینی کشورمان تاکید کرد: تمام قلههای دست نیافتنی شعر فارسی چون فردوسی، عطار، سعدی، سنایی، نظامی و مولوی بر سفره قرآن نشستهاند و مفاهیم شعری آنها مستقیم یا غیر مستقیم متأثر از آیات کلامالله است.
شعرسرایی آئینی نیازمند مراجعه به منابع دست اول است
مجاهدی افزود: متاسفانه بهرهگیری شاعران امروز ما از قرآن کریم و احادیث کمرنگ شده و رنگ و بوی اصیل دینی در آثارشان جلوه خود را از دست داده است.
وی تاکید کرد: شاعر آیینی برای سرودن اشعار بکر و اصیل باید به منابع دست اول یعنی قرآن کریم و کتب حدیث مراجعه کند تا مفاهیم ناب را از میان این متون بیرون آورد و به تصویر بکشد.
پدر شاعر آیینی کشورمان گفت: البته شاعران معاصر ما از سرچشمههای اصیل دینی رفع عطش میکنند، ولی این استفاده اغلب غیر مستقیم و از منابع دست چندم است.
مجاهدی همچنین تصریح کرد: شعر آیینی فقط به اشعار توحیدی، ولایی و مناقبی منحصر نمیشود و موضوعاتی دیگر چون ستایش ربوبی و نیز مسائل حکمی، اخلاقی و سیاسی را دربر دارد. شعر رهایی نیز که در آن انسان به دنبال پیرایش خود است و ریاضت شرعی را متحمل میشود تا با جهاد اکبر نفس اماره را منقاد کند، شعر آیینی است.
جهاد امروز شاعران، پرداختن به ظلم داعش است
این شاعر آیینی کشورمان گفت: در دوران هشت سال دفاع مقدس ارائه مقولههای شهادت و جهاد در قالب ادبیات پایداری شکل گرفت که شعر آیینی محسوب میشود. امروز شاعران آیینی نباید خود را به دور از مسائل و ابعاد مختلف جهادی، توحیدی و اخلاقی بدانند، بلکه باید به سرایش اشعار آیینی درباره ستم دیدگان امروز دنیا و ظلم مسلماننمایان ظالمی چون داعشیها بپردازند.
مجاهدی تصریح کرد: امیدواریم شاعران امروز با اقتدا به امام حسین(ع) عنایت بیشتری به قرآن و عترت داشته باشند و به شکل ملموس در گفتار خود از آیات قرآن و متون متقن اسلامی استفاده کنند.