روضه خواني، چاشني طنز خبري
به گزارش خيمه، این سايت در خبري با اشاره به پخش سخنراني منتشر نشده يک ماه پيش رييس جمهور در جمع طلاب و فضلاي حوزه در مشهد، برخي از سخنان رييس جمهور را منتشر کرده است. اما آنچه در اين ميان مهم است تيتر سوال برانگيزي است که اين سايت براي اين خبر انتخاب کرده است.
این سايت با انتخاب تيتر«پخش روضه قتلگاه دولت نهم در صداوسيما» به سخنان رياست جمهوري اشاره کرده است.
لازم است به صورت کوتاه به تاريخ روضه و روضهخواني به عنوان يکي از شعاير رسمي مذهب شيعه اشاره اي شود:
در اينباره، حاجي ميرزا حسين نوري، عالم ومحدث بزرگ شيعي در مقدمه كتاب لؤلؤ و مرجان، پس از بيان چگونگي مرثيهسرايي در روزگار ائمه (عليهمالسلام) مينويسد:
«اين صنف از مؤمنين (روضهخوانها) اسمي مخصوص نداشتند تا ... ملاحسين كاشفي كتاب روضةالشهدا را تأليف نمود».
پس از آن «مردم رغبت نمودند در خواندن آن كتاب در مجالس مصيبت و به جهت فصاحت و اغلاق آن كتاب، هر كس از عهده خواندن آن بر نميآمد، بلكه اشخاص مخصوصه بودند كه آن را درست آموخته، در مجالس تعزيهداري ميخواندند و ايشان معروف شدند به روضهخوان؛ يعني خواننده كتاب روضةالشهدا. پس از آن كمكم از آن كتاب به كتاب ديگر
گزارش مستوفي راجع به روضه و روضهخواني حاكي از آن است كه در آن هنگام روضهخوانها دو صنف بودهاند:
«يكي واعظين كه بعد از خطبه افتتاحيه و طرح كردن يكي از آيات قرآن، وارد تحقيق در اطراف آيه شده و با ذكر امثال و حكم، مطالب عالي اخلاقي و مذهبي را تشريح و توضيح و با ذكر اشعار مناسب، مطالب را دلنشين كرده و در آخر هم مقداري ذكر مصيبت ميكردند.
و دسته ديگر، روضهخوان به معني اخص بودند كه منبر را با سلام بر سيدالشهدا شروع و بلافاصله وارد ذكر مصيبت شده و به قدر ده دقيقه، نظم و نثر به هم مخلوط كرده و در آخر، منبر ختم مينمودند.
براي واعظين، سواد و براي ذاكرين، آواز از لوازم بود. حتي ذاكرين هماكثر مردمان با سوادي بودند و از عهده موعظه بر ميآمدند».
رونق مجالس روضه و گرمي كار روضهخوانها به حدي بود كه محمدحسنخان اعتمادالسلطنه، نذر كرده بود كه همه ساله در شب عاشورا، چهل منبر روضه رود.جالب آنكه در محرّم سال 1300 ق، سيزده منبر از چهل منبر معهود، در پامنار و در منزل اعيان و علما برپا شده بود. به نظر ميرسد، اعتمادالسلطنه به مجالس گروههاي فرودست جامعه پاي ننهاده و آنها را به شمار نياورده است. شاه نيز به هنگام ماه محرّم، تشكيل مجلس روضه و شركت در آن را فرض خود ميدانست و حتي در گشت و گذارهاي بيشمارش به گوشه و كنار كشور آن را ترك نميكرد.
می توان گفت ، در فرهنگ شفاهي ايران از زمان رواج كتاب روضةالشهدا تا دوران همهگير شدن رسانههاي عمومي، روضه از جمله متداولترين و كارآمدترين وسايل آموزش آموزههاي دين به عامه خلق بوده است. در حقيقت، روضه بخشي از ادب ديني است كه در قالب شعر و كلام موزون، حديث سوگ امام حسين(ع) را باز ميگويد و روضهخوان ياد آن ماتم را به ويژه در ايام سوگواري ماه محرّم، در احساس عزاداران زنده ميكند و در تلطيف احساسات مذهبي آنها ميكوشد.
با اين اوصاف جاي اين سوال باقي مي ماند که به صرف به کار برده شدن چند عبارت در یک سخنرانی و در حالیکه نکات رسانه ای بسیار مهمتری در این سخنان وجود دارد و با توجه به اینکه واژه های چون روضه و روضه خوانی با اعتقاداتات ، باورها و عواطف آیینی مردم ایران گره خورده است به چه دليلي سايت تابناک ، براي توضيح و تشريح يک خبر سياسي از چنين تيتري استفاده کرده است.
