کد مطلب : ۲۳۲۳۴
گفت و گو با الیاس آستی
مداحی را شغل نمی دانم که به دنبال درآمد آن باشم
الیاس آستی مداح جوان خمامی، متولد ۱۴ آذر ماه سال ۷۱ در روستای فشتکه است. او که مدرک کارشناسی خود در رشته حقوق را از دانشگاه آزاد انزلی دریافت کرده در حال حاضر خود برای شرکت در آزمون ارشد آماده می کند.
گفتگو با الیاس آستی را بخوانید:
خوبان خبر: مداحی را به صورت رسمی از چه تاریخی آغاز کردید؟
به صورت رسمی مداحی را از سال ۱۳۷۹ زمانی که ۸ ساله بودم شروع کردم. از کودکی در مسجد محل مان روستای فشتکه به عنوان قاری، مکبر و موذن پشت میکروفن می رفتم و بعدها در همین مسجد و روستاهای اطراف به عنوان مداح مشغول بودم.
خوبان خبر: چه عاملی باعث شد به سمت مداحی پیش بروید؟
از زمان کودکی، چون پدرم عضو هیئت امنای مسجد جامع فشتکه بود من، هم در مسجد بودم. هر روضه خوان و واعظ و مداحی که می آمد از هر کدام یک تکه را حفظ می کردم و در خانه تمرین می کردم. بازی کودکانه من این بود که از چوب میکروفون و از جعبه میوه، آمپلی فایر و سیستم صوتی درست می کردم. یک درخت انجیری هم داشتیم که بالای آن می رفتم و از هر چیزی که از مداحان می شنیدیم می خواندم.
خوبان خبر: مشوق اصلی شما در این راه که بود؟
قطعا پدرم بود. چون علاوه بر حمایت های معنوی، همیشه از من حمایت می کرد. مثلاً با موتور خود من را به کلاس های مداحی که در خیابان تختی رشت برگزار می شد، می برد و همه جوره هوای مرا داشت.
خوبان خبر: اولین استاد شما چه کسی بود؟
استاد حاج حسین نصر الله زاده نخستین استاد ما بود. البته استادان زیادی داشتم اما نخستین کسی که به یاد می آورم استاد نصر الله زاده است. ایشان همواره من را تشویق می کرد و به من می گفت تو می توانی.
خوبان خبر: خیلی ها دوست دارند وارد کار مداحی شوند؟ توصیه شما به این افراد چیست؟
در گام اول استعداد و در گام بعدی علاقه بسیار مهم است. اگر علاقه نباشد بعد از مدتی عقب می کشی. پیگیر بودن هم شرط مهمی است. باید در این زمینه مطالعات بسیار داشت.
خوبان خبر: نیاز است که علاقه مندان به حیطه مداحی حتما کلاس بروند؟
۱۰۰درصد. استاد خیلی مهم است. وقتی می خوانید هر چه قدر هم ادعا کنید کارتان عالی است، اما باز هم نقص دارد. این استاد است که به شما تذکر می دهد چه چیزی در چه جایی مناسب است.
خوبان خبر: تلخ ترین و شیرین ترین خاطره خود را برایمان تعریف کنید؟
شیرین ترین خاطره بر می گردد به دوران کودکی من. وقتی در سن ۶-۷ سالگی که هنوز مداحی را شروع نکرده بودم همسایه ما به خارج از کشور برای کار می رود. مادر این شخص هر روز در نبود فرزندش اشک می ریخت. از بالای درخت انجیر خانه مان هم به خانه این همسایه کاملا مشرف بود. از قضا پسر همسایه هم خیلی جویای احوال ما بود و هر وقت زنگ می زد سراغ من را از مادرش می گرفت. این بود که من هم هر آنچه یادگرفته بودم برای مادر این شخص در بالای درخت انجیر می خواندم و او هم در حالی که بر روی ایوان خانه اش نشسته بود، زار زار گریه می کرد.
تلخ ترین خاطره که البته شاید برای دیگران شیرین باشد اما برای من خیلی تلخ بود این بود که اولین باری که می خواستم مداحی کنم در مسجد محلمان رفتم بالای منبر. همه منتظر بودند که ببینند یک بچه ۸ ساله چطور مداحی می کند. شروع کردم به خواندن. پدرم یک پسردایی داشت که خیلی من را اذیت می کرد و می خواست مدام حواسم را پرت کند. من هم پشت میکروفن برگشتم گفتم: بابا نگاه کن داره چه کار می کنه؟؟؟ و این گونه بود که کل مجلس به هم ریخت.
چند سال پیش هم یکی از دوستان من تلاش داشت تا مداحی من را به هم بزند اما چون آن تجربه را داشتم خود را کنترل کردم.
خوبان خبر: اولین چیزی که با شنیدن این کلمات به ذهنتان می رسد چیست؟
اشک: همدم تنهایی ها
روضه: آرامش
هیئت: صفا
پیراهن مشکی: چیزی که همیشه همراه من است
یزید ۲۰۱۴: اوباما
امام حسین (ع): خیلی دوستش دارم
خوبان خبر: مداحان چگونه می توانند فرهنگ عاشورا را به خوبی منتقل کنند؟
برای انتقال فرهنگ عاشورا مطالعه نقش مهمی دارد. البته توصیه بزرگان که روضه را از کدام منابع بخوانیم هم مهم است. مثلاً حضرت آقا در توصیه شان به مداحان می فرمایند که از کتاب لحوف سید بن طاووس استفاده کنید. یک کتاب جامع که همه چیز به صورت مختصر در آن دیده می شود.
متاسفانه کسانی که شروع به مداحی می کنند از یک سری مداحان مشهور تقلید می کنند. البته این در ابتدای کار درست است.اما در ادامه نباید این گونه باشد.
انتقال فرهنگ عاشورا یعنی لابه لای روضه هایمان حرف های اصلی را بزنیم. این که مثلا بگوییم که امام حسین (ع) در بحبوحه جنگ به نماز توجه داشت. یا حضرت عباس (ع) وقتی در اوج تشنگی بر لب فرات ایستاد و هنگامی که خواست آب را بنوشد به یاد امام حسین (ع) افتاد و این کار را نکرد که نشان از اوج بصیرت ایشان داشت. حال اگر ما بخواهیم در یک ظهر گرم تابستانی آب بنوشیم آیا در کمال سادگی پس از نوشیدن خواهیم گفت سلام بر حسین؟
خوبان خبر: درآمد یک مداح چگونه است؟
اصل این سوال یک مقدار مشکل دارد. چون مداحی را شغل نمی دانم که به دنبال درآمد آن باشم. البته من به برخی دوستان مداح که مبالغ بالایی در برابر مداحی دریافت می کنند کاری ندارم.
معتقدم پربرکت ترین پول در زندگی من پول مجلس امام حسین (ع) است و این را به عینه در زندگی خود دیده ام که وقتی در ماه محرم به مجالس روضه می رفتم و در پایان یک مبلغی را به عنوان هدیه به من می دادند آن قدر این پول برکت داشت که گویی هزار برابر می شد خصوصا از امسال که متاهل نیز هستم.
به همین دلیل است که می گویم نمی توان به مداحی به عنوان شغل و منبع درآمد نگریست. هدیه ها و صله هایی که در مجالس به من داده می شود به عنوان توشه و روزی هر روز من محسوب می شود.
خوبان خبر: برای دوستانی که در دستگاه امام حسین (ع) کار می کنند چه نصیحتی دارید؟
من در حدی نیستم که نصیحتی کنم. فقط یک توصیه دارم. آن هم این که شما همیشه از آن جایی که فکرش را نمی کنید دیده می شوید. کوچک ترین موضوع از طرف شما ممکن است بزرگ ترین حاشیه را ایجاد کند.
اول این که خودمان را بسازیم. من عادتی دارم وقتی که اضطرار دارم یا به یک مجلس دیر می رسم و یا در یک حالت عادی، ۱۴ صلوات نذر حضرت زهرا (س) می کنم و سعی می کنم آن را با اخلاص انجام دهم.
همیشه به خدا می گویم خدایا هر چه دارم از تو است. کاری نکن به خودم مغرور شوم.
به نظرم چیزی که واقعا دوستان مداح را به زمین می زند، غرور کاذب است. تمام مداحان بزرگ که الان ما می شناسیم، اگر روضه امام حسین (ع) را از آن ها بگیرید دیگر هیچ چیزی نیستند.
خوشرویی مداح هم بسیار مهم است.
گفتگو با الیاس آستی را بخوانید:
خوبان خبر: مداحی را به صورت رسمی از چه تاریخی آغاز کردید؟
به صورت رسمی مداحی را از سال ۱۳۷۹ زمانی که ۸ ساله بودم شروع کردم. از کودکی در مسجد محل مان روستای فشتکه به عنوان قاری، مکبر و موذن پشت میکروفن می رفتم و بعدها در همین مسجد و روستاهای اطراف به عنوان مداح مشغول بودم.
خوبان خبر: چه عاملی باعث شد به سمت مداحی پیش بروید؟
از زمان کودکی، چون پدرم عضو هیئت امنای مسجد جامع فشتکه بود من، هم در مسجد بودم. هر روضه خوان و واعظ و مداحی که می آمد از هر کدام یک تکه را حفظ می کردم و در خانه تمرین می کردم. بازی کودکانه من این بود که از چوب میکروفون و از جعبه میوه، آمپلی فایر و سیستم صوتی درست می کردم. یک درخت انجیری هم داشتیم که بالای آن می رفتم و از هر چیزی که از مداحان می شنیدیم می خواندم.
خوبان خبر: مشوق اصلی شما در این راه که بود؟
قطعا پدرم بود. چون علاوه بر حمایت های معنوی، همیشه از من حمایت می کرد. مثلاً با موتور خود من را به کلاس های مداحی که در خیابان تختی رشت برگزار می شد، می برد و همه جوره هوای مرا داشت.
خوبان خبر: اولین استاد شما چه کسی بود؟
استاد حاج حسین نصر الله زاده نخستین استاد ما بود. البته استادان زیادی داشتم اما نخستین کسی که به یاد می آورم استاد نصر الله زاده است. ایشان همواره من را تشویق می کرد و به من می گفت تو می توانی.
خوبان خبر: خیلی ها دوست دارند وارد کار مداحی شوند؟ توصیه شما به این افراد چیست؟
در گام اول استعداد و در گام بعدی علاقه بسیار مهم است. اگر علاقه نباشد بعد از مدتی عقب می کشی. پیگیر بودن هم شرط مهمی است. باید در این زمینه مطالعات بسیار داشت.
خوبان خبر: نیاز است که علاقه مندان به حیطه مداحی حتما کلاس بروند؟
۱۰۰درصد. استاد خیلی مهم است. وقتی می خوانید هر چه قدر هم ادعا کنید کارتان عالی است، اما باز هم نقص دارد. این استاد است که به شما تذکر می دهد چه چیزی در چه جایی مناسب است.
خوبان خبر: تلخ ترین و شیرین ترین خاطره خود را برایمان تعریف کنید؟
شیرین ترین خاطره بر می گردد به دوران کودکی من. وقتی در سن ۶-۷ سالگی که هنوز مداحی را شروع نکرده بودم همسایه ما به خارج از کشور برای کار می رود. مادر این شخص هر روز در نبود فرزندش اشک می ریخت. از بالای درخت انجیر خانه مان هم به خانه این همسایه کاملا مشرف بود. از قضا پسر همسایه هم خیلی جویای احوال ما بود و هر وقت زنگ می زد سراغ من را از مادرش می گرفت. این بود که من هم هر آنچه یادگرفته بودم برای مادر این شخص در بالای درخت انجیر می خواندم و او هم در حالی که بر روی ایوان خانه اش نشسته بود، زار زار گریه می کرد.
تلخ ترین خاطره که البته شاید برای دیگران شیرین باشد اما برای من خیلی تلخ بود این بود که اولین باری که می خواستم مداحی کنم در مسجد محلمان رفتم بالای منبر. همه منتظر بودند که ببینند یک بچه ۸ ساله چطور مداحی می کند. شروع کردم به خواندن. پدرم یک پسردایی داشت که خیلی من را اذیت می کرد و می خواست مدام حواسم را پرت کند. من هم پشت میکروفن برگشتم گفتم: بابا نگاه کن داره چه کار می کنه؟؟؟ و این گونه بود که کل مجلس به هم ریخت.
چند سال پیش هم یکی از دوستان من تلاش داشت تا مداحی من را به هم بزند اما چون آن تجربه را داشتم خود را کنترل کردم.
خوبان خبر: اولین چیزی که با شنیدن این کلمات به ذهنتان می رسد چیست؟
اشک: همدم تنهایی ها
روضه: آرامش
هیئت: صفا
پیراهن مشکی: چیزی که همیشه همراه من است
یزید ۲۰۱۴: اوباما
امام حسین (ع): خیلی دوستش دارم
خوبان خبر: مداحان چگونه می توانند فرهنگ عاشورا را به خوبی منتقل کنند؟
برای انتقال فرهنگ عاشورا مطالعه نقش مهمی دارد. البته توصیه بزرگان که روضه را از کدام منابع بخوانیم هم مهم است. مثلاً حضرت آقا در توصیه شان به مداحان می فرمایند که از کتاب لحوف سید بن طاووس استفاده کنید. یک کتاب جامع که همه چیز به صورت مختصر در آن دیده می شود.
متاسفانه کسانی که شروع به مداحی می کنند از یک سری مداحان مشهور تقلید می کنند. البته این در ابتدای کار درست است.اما در ادامه نباید این گونه باشد.
انتقال فرهنگ عاشورا یعنی لابه لای روضه هایمان حرف های اصلی را بزنیم. این که مثلا بگوییم که امام حسین (ع) در بحبوحه جنگ به نماز توجه داشت. یا حضرت عباس (ع) وقتی در اوج تشنگی بر لب فرات ایستاد و هنگامی که خواست آب را بنوشد به یاد امام حسین (ع) افتاد و این کار را نکرد که نشان از اوج بصیرت ایشان داشت. حال اگر ما بخواهیم در یک ظهر گرم تابستانی آب بنوشیم آیا در کمال سادگی پس از نوشیدن خواهیم گفت سلام بر حسین؟
خوبان خبر: درآمد یک مداح چگونه است؟
اصل این سوال یک مقدار مشکل دارد. چون مداحی را شغل نمی دانم که به دنبال درآمد آن باشم. البته من به برخی دوستان مداح که مبالغ بالایی در برابر مداحی دریافت می کنند کاری ندارم.
معتقدم پربرکت ترین پول در زندگی من پول مجلس امام حسین (ع) است و این را به عینه در زندگی خود دیده ام که وقتی در ماه محرم به مجالس روضه می رفتم و در پایان یک مبلغی را به عنوان هدیه به من می دادند آن قدر این پول برکت داشت که گویی هزار برابر می شد خصوصا از امسال که متاهل نیز هستم.
به همین دلیل است که می گویم نمی توان به مداحی به عنوان شغل و منبع درآمد نگریست. هدیه ها و صله هایی که در مجالس به من داده می شود به عنوان توشه و روزی هر روز من محسوب می شود.
خوبان خبر: برای دوستانی که در دستگاه امام حسین (ع) کار می کنند چه نصیحتی دارید؟
من در حدی نیستم که نصیحتی کنم. فقط یک توصیه دارم. آن هم این که شما همیشه از آن جایی که فکرش را نمی کنید دیده می شوید. کوچک ترین موضوع از طرف شما ممکن است بزرگ ترین حاشیه را ایجاد کند.
اول این که خودمان را بسازیم. من عادتی دارم وقتی که اضطرار دارم یا به یک مجلس دیر می رسم و یا در یک حالت عادی، ۱۴ صلوات نذر حضرت زهرا (س) می کنم و سعی می کنم آن را با اخلاص انجام دهم.
همیشه به خدا می گویم خدایا هر چه دارم از تو است. کاری نکن به خودم مغرور شوم.
به نظرم چیزی که واقعا دوستان مداح را به زمین می زند، غرور کاذب است. تمام مداحان بزرگ که الان ما می شناسیم، اگر روضه امام حسین (ع) را از آن ها بگیرید دیگر هیچ چیزی نیستند.
خوشرویی مداح هم بسیار مهم است.
مرجع : خوبان خبر
