مداحی شغل و منبع درآمد نیست

هنوز هم سبک مداحی‌اش با همه فرق دارد. نزدیک نیم‌قرن است که در مجالس سیدالشهدا(ع) مداحی می‌کند. حاج ماشاء‌الله عابدی یکی از ذاکران شناخته‌ شده است که سبک زندگی‌ متفاوتی را برگزیده. او همیشه ساده زندگی کرده و از حقوق بخور و نمیر معلمی برای گذراندن زندگی‌اش استفاده کرده و مثل برخی از هم‌صنفانش نوکری اهل بیت را برای خودش شغل و محل در‌آمد ندانسته است. حاج ماشاءالله عابدی از این نکته‌های باریک‌تر از مو برایمان بگوید.

*برای شروع بگویید از کی افتخار مداحی اهل بیت عصمت و طهارت را پیدا کردید؟

متاسفانه بعضی از آقایان ذاکر شروع مداحی را از زمان طفولیت یعنی‌‌ سه چهار سالگی می‌دانند، در صورتی که این‌گونه نیست. درست است که بیشتر ذاکرین اهل بیت عصمت و طهارت به‌صورت ارثی از صدای خوبی برخوردارند و از‌‌ بچگی به خواندن قرآن و مدح ائمه اطهار(عليهم‌السلام) می‌پردازند ولی شروع مداحی از وقتی است که فرد را به‌عنوان مداح در محافل‌ سید‌الشهدا(ع) بشناسند. این موضوع معمولا زود‌تر از ۱۲ سالگی صورت نمی‌گیرد. البته من در دوران کودکی در مجالس مختلفی می‌خواندم اما از سال ۱۳۴۵ مداحی را آغاز کردم.‌‌ در همان زمان هیات محبان العباس(ع) راه‌اندازی شد و من هم از‌‌ همان وقت تاكنون توفیق دارم که در این هیات مداحی کنم.

*گویا پدر شما هم مداح بوده است؟

بله، با اینکه پدرم سواد آنچنانی نداشت ولی از صدای خوبی برخوردار بود و دعا‌های مختلف- مخصوصا زیارت عاشورا- را تلاوت می‌کرد و اشعاری را از حفظ می‌خواند. گاهی اوقات هنگام سحر ما از صدای گریه و مناجات او از خواب بیدار می‌شدیم. هر چیزی که آدم به‌دست می‌آورد از پدر و مادرش است. مادرم در روضه‌های اهل بیت(عليهم‌السلام) زياد شرکت می‌کرد و بسیار خوش‌اشک بود. هر وقت مصیبت امام حسین(ع) را می‌خواندند مادرم ناخودآگاه گریه می‌کرد.

*برای یاد گرفتن اصول مداحی، شاگردی هم کرده‌اید؟

متاسفانه توفیق نداشتم که به‌طور خاص شاگرد کسی باشم. تقریبا خودم راه و روش مداحی را آموختم. البته تشویق روحانیونی مانند آیت‌الله مجتهدی، آیت‌الله حق‌شناس، آیت‌الله تحریری، آیت‌الله جاودان و... در این امر موثر واقع شد.

*یکی از مصاديق تفاوت سبک زندگی شما با دیگر مداحان این است که شما هنوز بیشتر وقت‌تان را در مدرسه می‌گذرانید و معلمی می‌کنید. قبول دارید؟

من درسم را ادامه دادم و توسط یکی از دبیران معلم شدم. پس از آن به حوزه‌ علمیه راه پیدا کردم و توانستم دروس حوزوی را هم یاد بگیرم. با اینکه چند سالی است بازنشسته شده‌ام ولی هنوز در مدارس مختلف تدریس می‌کنم. زمان طاغوت با بچه‌ها در مدارس سرود‌های مذهبی کار می‌کردم كه نتایج خوبی هم داشت. گاهی اوقات پیش می‌آمد که بعضی از افراد گروه سرود به مداحی گرایش پیدا کنند و عده‌ای از آنها توفیق داشتند که بتوانند در روضه‌های امام حسین(ع) نوحه‌خوانی کنند. البته مداحی را به‌عنوان شغل و کاسبی به شاگردانم معرفی نمی‌کردم و نمی‌کنم. همیشه سعی کردم آنها را متوجه‌ کنم که مداحی را به چشم یک منبع در‌آمد نبینند.

*یعنی یک روضه‌خوان نمی‌تواند مداحی را به‌عنوان یک شغل انتخاب کند و مخارج زندگی‌اش را از این راه به‌دست بیاورد؟

به‌شخصه با این موضوع مخالف بوده و هستم. همیشه به جوانانی که به این حرفه علاقه‌مند‌ند تذکر داده‌ام که مداحی را به‌عنوان منبع درآمد نبینند. خوانندگی برای امام حسین(ع) یک کار معنوی است، در صورتی که عده‌ای مادیات را وارد این قضيه می‌کنند. خوب نیست که مداح وقتی می‌خواهد جایی از ائمه اطهار(عليهم‌السلام) بخواند با صاحب مجلس شرط کند که اینقدر می‌گیرم تا بیایم و بخوانم. من به تمام آقایان مداح توصیه می‌کنم که کار معنوی را با مسائل مادی مخلوط نکنند.

_{ادامه دارد}