بحر طویل از زبان امام حسین(ع)

اگر از خنجر خونریز لب تشنه ببرند سرم را، اگر از تیغ شکافند در این عرصه خونین جگرم را، اگر از تیر سه شعبه بدهند آب عوض شیر گل نوثمرم را، اگر از داغ برادر شکند خصم ستمگر کمرم را، اگر از چار طرف خصم زند بر جگرم تیر، اگر آید به سر و کتف و تنم ضربت شمشیر، اگر از سنگ شود غرقه به خون روی ضمیرم، اگر آتش عوض آب دهد خصم شریرم، اگر از داغ پسر سوزم و صد بار بمیرم، به خدایی که مرا خواسته با پیکر صد چاک ببیند به تنم زخم دو صد نیزه و شمشیر نشیند، به ستمگر نکنم کرنش و ذلت نپذیرم، اگر آرند به جنگم همه اهل زمین را و سما را

«انا مظلوم حسین»

منم و عهد الستم، نه گسستم نه شکستم، به خدا غیر خدا را نپرستم، به خدا من پسر شیر خدا و پسر فاطمه هستم، همه دار و ندارم، همه هفتاد و دو یارم، به فدای ره جانان، منم و سرعی رویم منم و خون گلویم، منم و حنجر عطشان، منم و داغ جوانان، منم و خاک بیابان، منم و سم ستوران، من و رگ‌های بریده، منم و قلب دریده، منم و طفل صغیرم، منم و کودک شیرم، منم و دخت اسیرم، منم و حی قدیرم، منم و زخم فراوان، منم و آیه قرآن منم و زخم زبان‌ها، منم و تیغ سنان‌ها، همه آیید و ببینید مقام و شرف عزت ما را.

«انا مظلوم حسین»

به خدا و به رسول و به علی ابن ابیطالب و زهرای بتول و حسن، آن سید ابرار به هفتاد و دو یارم، به حبیبم، به زهیرم، به طرماح و به جون و وهب پاک سرشتم، به جلال و شرف عابس و عباس و به عثمان و به جعفر، به شهیدان عقیل و به خلوص دل عبدالله و قاسم، به علی‌اکبر و داغش، به علی‌اصغر و خونش، به گل یاس مدینه، به رقیه به سکینه، به دل سوخته زینب کبرا و دو فرزند شهیدش، به لب تشنه اطفال صغیرم، به تن خسته سجاد عزیزم، من از این قوم ستمگر نگریزم، نکنم بیعت و با خصم ستمگر بستیزم، من و ذلت، من و تسلیم، من و خواری، من و خفت، سر من بر سر نی راه خدا بوید و با دوست سخن گوید و گردد هدف سنگ و خورد چوب، نبینم به خدا غیر خدا را.

«انا مظلوم حسین»