کد مطلب : ۶۲۵
اهميت شناخت قيام عاشورا
برداشتي از سخنان مقام معظم رهبري در باره عاشورا
اگر از قدرت توصيف و تشريح واقعيات برخوردار باشيم، چكيده‌اي از اصلي‌ترين مسائل اسلام را در اين حادثه خواهيم يافت.
امروز نياز جهان اسلام از هر روز ديگر به فرهنگ عاشورا بيشتر است؛ اسلام ناب بار ديگر طلوع كرده است و دشمنان هم از پيشرفت‌هاي مادي و علمي حيرت‌آوري برخوردارند و با تمام توان مي‌خواهند بار ديگر شعله اسلام را خاموش كنند.
چه كسي مي‌تواند بدون تمسك به عاشورا از اين معركه سرفراز بيرون آيد؛ شباهت دوران ما با دوران حسين بن علي عليه‌السلام عجيب است.
دوران اباعبدالله(ع)، تمام كفر و فساد در يك جا متمركز و تمام حق و فضيلت در يك جا متراكم شده بود و جبهه باطل تصميم داشت گستاخانه حق را از بين ببرد. امروز نيز چنين است و شباهت‌ها خط دهنده هستند.
ما نگاه مي‌كنيم شخصيتي مثل امام حسين عليه‌السلام در چنين صحنه‌اي چه رفتاري داشته است فرا مي‌گيريم در شرايط مشابه همان گونه عمل مي‌كنيم و شيعه يعني همين.
گرچه در زندگي امام حسين(ع) آنقدر حوادث و مطالب و تاريخ و گفتارها وجود دارد كه اگر حادثه كربلا هم نمي‌بود زندگي آن بزرگوار مثل زندگي هر يك از ائمه، منبع حكم و آثار و روايات و احاديث بود، اما قضيه عاشورا آنقدر مهم است كه ما از زندگي آن بزرگوار كمتر فراز و نشانه ديگري را به خاطر مي‌آوريم.
تأكيد عاشورا در متون ديني بي دليل نيست؛ عاشورا آنقدر مهم است كه گفته شده است «بکته السماء و من فيها و الارض و من عليها و لمّا يطألابتيها» *
هنوز پا به اين جهان نگذارده، آسمان و زمين بر حسين بن علي(ع) گريستند. پس شناخت عاشورا يعني آشنايي با رازهاي بزرگ و معارفي شگرف.
در قضيه حركت عاشورا نكات بسيار زيادي هست كه اگر دنياي اسلام و متفكرين جهان اسلام درباره آنها از ابعاد مختلف بررسي كنند راه‌هاي زندگي اسلامي و تكليف نسل‌هاي مسلمان در شرايط مختلف از اين حادثه و آنچه كه از مقدمات و مؤخرات آن را احاطه كرده است معلوم خواهد شد.
هر چه هم مي‌گذرد اين قضيه در تاريخ كهنه نمي‌شود. ما به آن عادت كرده‌ايم و الا خيلي اهميت دارد. در طول زمان اين قضيه روزبه‌روز گسترش پيدا كرده است.
در همين زمان ما، گسترش قضيه به‌وضوح مشاهده مي‌شود. هر سال ابعاد اين قضيه گفته مي‌شود و هر سال مردمي كه صد بار شنيده‌اند مجدد مي‌شنوند. هر سال باز دل‌ها منقلب مي‌شود. ويژگي قضيه در اين است كه مليت نمي‌شناسد، زمان نمي‌شناسد. ماجراي عاشورا ماجرايي فرامليتي و فراقرني است.
* مصباح المجتهد، شيخ طوسي، ص 826؛ بحارالأنوار، ج 98، ص 347
امروز نياز جهان اسلام از هر روز ديگر به فرهنگ عاشورا بيشتر است؛ اسلام ناب بار ديگر طلوع كرده است و دشمنان هم از پيشرفت‌هاي مادي و علمي حيرت‌آوري برخوردارند و با تمام توان مي‌خواهند بار ديگر شعله اسلام را خاموش كنند.
چه كسي مي‌تواند بدون تمسك به عاشورا از اين معركه سرفراز بيرون آيد؛ شباهت دوران ما با دوران حسين بن علي عليه‌السلام عجيب است.
دوران اباعبدالله(ع)، تمام كفر و فساد در يك جا متمركز و تمام حق و فضيلت در يك جا متراكم شده بود و جبهه باطل تصميم داشت گستاخانه حق را از بين ببرد. امروز نيز چنين است و شباهت‌ها خط دهنده هستند.
ما نگاه مي‌كنيم شخصيتي مثل امام حسين عليه‌السلام در چنين صحنه‌اي چه رفتاري داشته است فرا مي‌گيريم در شرايط مشابه همان گونه عمل مي‌كنيم و شيعه يعني همين.
گرچه در زندگي امام حسين(ع) آنقدر حوادث و مطالب و تاريخ و گفتارها وجود دارد كه اگر حادثه كربلا هم نمي‌بود زندگي آن بزرگوار مثل زندگي هر يك از ائمه، منبع حكم و آثار و روايات و احاديث بود، اما قضيه عاشورا آنقدر مهم است كه ما از زندگي آن بزرگوار كمتر فراز و نشانه ديگري را به خاطر مي‌آوريم.
تأكيد عاشورا در متون ديني بي دليل نيست؛ عاشورا آنقدر مهم است كه گفته شده است «بکته السماء و من فيها و الارض و من عليها و لمّا يطألابتيها» *
هنوز پا به اين جهان نگذارده، آسمان و زمين بر حسين بن علي(ع) گريستند. پس شناخت عاشورا يعني آشنايي با رازهاي بزرگ و معارفي شگرف.
در قضيه حركت عاشورا نكات بسيار زيادي هست كه اگر دنياي اسلام و متفكرين جهان اسلام درباره آنها از ابعاد مختلف بررسي كنند راه‌هاي زندگي اسلامي و تكليف نسل‌هاي مسلمان در شرايط مختلف از اين حادثه و آنچه كه از مقدمات و مؤخرات آن را احاطه كرده است معلوم خواهد شد.
هر چه هم مي‌گذرد اين قضيه در تاريخ كهنه نمي‌شود. ما به آن عادت كرده‌ايم و الا خيلي اهميت دارد. در طول زمان اين قضيه روزبه‌روز گسترش پيدا كرده است.
در همين زمان ما، گسترش قضيه به‌وضوح مشاهده مي‌شود. هر سال ابعاد اين قضيه گفته مي‌شود و هر سال مردمي كه صد بار شنيده‌اند مجدد مي‌شنوند. هر سال باز دل‌ها منقلب مي‌شود. ويژگي قضيه در اين است كه مليت نمي‌شناسد، زمان نمي‌شناسد. ماجراي عاشورا ماجرايي فرامليتي و فراقرني است.
* مصباح المجتهد، شيخ طوسي، ص 826؛ بحارالأنوار، ج 98، ص 347
