دِعبِل خُزاعی (زاده ۱۴۸-درگذشته ۲۶۴ قمری) ، شاعر، ادیب و عالم شیعی که مدیحه‌سرا و ذاکر فضایل اهل بیت(ع) بود. او زمان 4 امام معصوم را درک کرد.هنگامی که امام رضا(ع) از مدینه به خراسان آمد، دعبل به همراه ابراهیم بن عباس صولی، شاعر دیگر شیعه، عازم زیارت حضرت رضا (ع) شدند. هر دو شاعر در «مرو» نزد رفتند و قصیده خود را در مرثیه امام حسین(ع) و مناقب ایشان انشا نمودند. قصیده دعبل که حماسه تاریخ بنی هاشم و منقبت نامه آل علی(ع) بود، بسیار مورد توجه قرار گرفت و علی بن موسی الرضا و اهل بیت او و را به گریه انداخت. قصیده «مدارس آیات» از دعبل، قصیده‌ای مشهور در مدح اهل بیت(ع) که گفته‌اند از بهترین نوع مرثیه‌هایی است که در این زمینه سروده شده‌است.