کد مطلب : ۲۵۵۲۵
زنگ خطر عقب‌گرد در شعر دینی به صدا درآمده است
حسین شنوایی (متخلص به شهاب)، مدیر انجمن ادبی سبزوار با بیان اینکه زنگ خطر عقب‌گرد در شعر دینی به صدا درآمده است، تصریح کرد: در سال‌های اخیر با گرایش نسبتاً زیاد شاعران به ادبیات دینی مواجه شده‌ایم ولی اغلب این اشعار در سبک و محتوا نوآوری ندارند و در آنها ردپای شاعران قرن‌های گذشته دیده می‌شود.
وی تاکید کرد: باید شاعران به ویژه جوانان علاقه‌مند به حوزه‌های دینی و انقلابی به دنبال کشف موضوعات روز و مورد نیاز جامعه باشند و به جای سرودن اشعار صرف عرفانی در حوزه دینی از اوضاع زمان و تحولات پیرامون خو نیز الهام بگیرند.
شهاب با بیان اینکه شعر در تمام دوران‌ها زاییده اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه بوده است، گفت: در قرن چهارم و پنجم هجری سبک خراسانی با محتوا و اندیشه حماسی و بیرونی شکل گرفت و شاعران مخاطبان خود را به نشاط، حماسه و کام گرفتن از زمانه دعوت می‌کردند. در دوران سلجوقی که سیاست دینی غلبه کرد، با ساختن نظامیه‌ها و مراکز دینی روبه رو شدیم و اندیشه‌های دینی در شعر تسری کرد و سپس در دوره مغول به دلیل وارد شدن لطمه‌های روحی به جامعه، شعر درونی شد که به دنبال آن در قرن‌های هفتم، هشتم و نهم هجری شعر عرفانی شکل گرفت و رشد کرد.
ظهور نوآوری در همه ابعاد شعر در دوره مشروطه
وی ادامه داد: در دوره صفویه شعر وارد کوچه و بازار و مردمی شد و با تحول اندیشه و محتوای اشعار روبه‌رو شدیم. در این دوره شاعران اشعار کوتاهی می‌گفتند که یک مصرع اشعارشان معقول و مصرع دوم محسوس بود و دیگر خبری از حماسه نبود. در دوره صفوی شاهان شاعران را تشویق می‌کردند که به مدح و ستایش خاندان رسالت بپردازند و شعر مذهبی و دینی رواج پیدا کرد و در مقابل شعر مدحی و قصیده کنار گذاشته شد.
مدیر انجمن ادبی سبزوار با بیان اینکه در دوره مشروطه با نوآوری در تمام ابعاد از جمله شعر مواجه شدیم، افزود: در این دوره پرداختن به اندیشه‌های سیاسی ارزش خاص پیدا کرد که البته این امر در شاعرانی چون نسیم شمال و میرزاده عشقی به نوعی ایثار بود که سطح شعرشان را در حد فهم عوام پایین می‌آوردند و شعرشان محدود به زمان و مکان می‌شد.
وی تصریح کرد: شاعر اجتماعی باید در سرایش شعر به گونه‌ای رندانه و ظریف عمل کند که شعرش محدود در زمان و مکان نشود و به شعار و محاوره نزدیک نشود.
شهاب با بیان اینکه در دوران پهلوی با بروز شعر اعتراض و بیان اندیشه‌های انقلابی روبه‌رو شدیم، گفت: در دوره پهلوی با ورود استعاره و کنایه به شعر روبه رو شدیم، ولی از بهمن ۵۷ یعنی از دوران پیروزی انقلاب اسلامی چون شاعران به آرمان اجتماعی خود رسیده بودند کمتر از استعاره و کنایه استفاده می‌کردند و شعر دینی رواج یافت.
استفاده نابجا از شعر شکسته در سال‌های اخیر
وی با بیان اینکه شعر در دهه ۶۰ شعاری شد و در دهه ۷۰ و ۸۰ به تدریج با وفور اشعار عاشقانه در شعر جوانان روبه رو شدیم، افزود: در سال‌های اخیر شاهد هستیم که مسائل عاشقانه به وفور و به صورت عریان در غزل و چارپاره‌هایی که عوام آنها را ترانه تصور می‌کنند بروز کرده که در واقع به دلیل زبان محاوره‌ای که دارند و اغلب بگومگوهای عاشقانه و قهرآمیز بین دو جنس مخالف هستند، ترانه نیستند و شعر شکسته نام مناسبتری برای آنهاست.
شهاب با اذعان به وجود استعدادهای درخشان ادبیات دینی معاصر در میان نوقلمان کشور گفت: در عین حال وقت آن فرا رسیده که در پرورش نوقلمان دقت بیشتری شود تا از وفور بیش از اندازه اشعار شکسته و سطح پایین جلوگیری شود.
وی با بیان اینکه امروز شعر دیگر بسیاری از کارکردهای قدیمی خود چون استفاده تبلیغاتی و داستان‌گویی و آموزش را از دست داده است، افزود: باید بپذیریم که در زمان معاصر به بیان انواع اندیشه‌ها نیاز داریم و نباید یکسونگر باشیم. از سوی دیگر باید در بیان اندیشه‌ها به اولویت‌ها و نیاز جامعه توجه خاص داشته باشیم.
شهاب تصریح کرد: بیشتر اشعار شاعران جوان ایران صبغه سهراب سپهری را دارد و نوعی انزوای عرفانی در آن موج می‌زند.
وی تاکید کرد: باید شاعران به ویژه جوانان علاقه‌مند به حوزه‌های دینی و انقلابی به دنبال کشف موضوعات روز و مورد نیاز جامعه باشند و به جای سرودن اشعار صرف عرفانی در حوزه دینی از اوضاع زمان و تحولات پیرامون خو نیز الهام بگیرند.
شهاب با بیان اینکه شعر در تمام دوران‌ها زاییده اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه بوده است، گفت: در قرن چهارم و پنجم هجری سبک خراسانی با محتوا و اندیشه حماسی و بیرونی شکل گرفت و شاعران مخاطبان خود را به نشاط، حماسه و کام گرفتن از زمانه دعوت می‌کردند. در دوران سلجوقی که سیاست دینی غلبه کرد، با ساختن نظامیه‌ها و مراکز دینی روبه رو شدیم و اندیشه‌های دینی در شعر تسری کرد و سپس در دوره مغول به دلیل وارد شدن لطمه‌های روحی به جامعه، شعر درونی شد که به دنبال آن در قرن‌های هفتم، هشتم و نهم هجری شعر عرفانی شکل گرفت و رشد کرد.
ظهور نوآوری در همه ابعاد شعر در دوره مشروطه
وی ادامه داد: در دوره صفویه شعر وارد کوچه و بازار و مردمی شد و با تحول اندیشه و محتوای اشعار روبه‌رو شدیم. در این دوره شاعران اشعار کوتاهی می‌گفتند که یک مصرع اشعارشان معقول و مصرع دوم محسوس بود و دیگر خبری از حماسه نبود. در دوره صفوی شاهان شاعران را تشویق می‌کردند که به مدح و ستایش خاندان رسالت بپردازند و شعر مذهبی و دینی رواج پیدا کرد و در مقابل شعر مدحی و قصیده کنار گذاشته شد.
مدیر انجمن ادبی سبزوار با بیان اینکه در دوره مشروطه با نوآوری در تمام ابعاد از جمله شعر مواجه شدیم، افزود: در این دوره پرداختن به اندیشه‌های سیاسی ارزش خاص پیدا کرد که البته این امر در شاعرانی چون نسیم شمال و میرزاده عشقی به نوعی ایثار بود که سطح شعرشان را در حد فهم عوام پایین می‌آوردند و شعرشان محدود به زمان و مکان می‌شد.
وی تصریح کرد: شاعر اجتماعی باید در سرایش شعر به گونه‌ای رندانه و ظریف عمل کند که شعرش محدود در زمان و مکان نشود و به شعار و محاوره نزدیک نشود.
شهاب با بیان اینکه در دوران پهلوی با بروز شعر اعتراض و بیان اندیشه‌های انقلابی روبه‌رو شدیم، گفت: در دوره پهلوی با ورود استعاره و کنایه به شعر روبه رو شدیم، ولی از بهمن ۵۷ یعنی از دوران پیروزی انقلاب اسلامی چون شاعران به آرمان اجتماعی خود رسیده بودند کمتر از استعاره و کنایه استفاده می‌کردند و شعر دینی رواج یافت.
استفاده نابجا از شعر شکسته در سال‌های اخیر
وی با بیان اینکه شعر در دهه ۶۰ شعاری شد و در دهه ۷۰ و ۸۰ به تدریج با وفور اشعار عاشقانه در شعر جوانان روبه رو شدیم، افزود: در سال‌های اخیر شاهد هستیم که مسائل عاشقانه به وفور و به صورت عریان در غزل و چارپاره‌هایی که عوام آنها را ترانه تصور می‌کنند بروز کرده که در واقع به دلیل زبان محاوره‌ای که دارند و اغلب بگومگوهای عاشقانه و قهرآمیز بین دو جنس مخالف هستند، ترانه نیستند و شعر شکسته نام مناسبتری برای آنهاست.
شهاب با اذعان به وجود استعدادهای درخشان ادبیات دینی معاصر در میان نوقلمان کشور گفت: در عین حال وقت آن فرا رسیده که در پرورش نوقلمان دقت بیشتری شود تا از وفور بیش از اندازه اشعار شکسته و سطح پایین جلوگیری شود.
وی با بیان اینکه امروز شعر دیگر بسیاری از کارکردهای قدیمی خود چون استفاده تبلیغاتی و داستان‌گویی و آموزش را از دست داده است، افزود: باید بپذیریم که در زمان معاصر به بیان انواع اندیشه‌ها نیاز داریم و نباید یکسونگر باشیم. از سوی دیگر باید در بیان اندیشه‌ها به اولویت‌ها و نیاز جامعه توجه خاص داشته باشیم.
شهاب تصریح کرد: بیشتر اشعار شاعران جوان ایران صبغه سهراب سپهری را دارد و نوعی انزوای عرفانی در آن موج می‌زند.
مرجع : ایکنا
